Ricardo McDougal (44 jaar, rapper) woont samen met Nienke (37 jaar, theatermaker), met wie hij Mack (4 jaar) en Bobby (2 jaar) kreeg. Het geboren zien worden van zijn kinderen zorgde voor overdonderende emoties en groot respect voor zijn vriendin.
Dit is één van de bevalverhalen uit het boek Wonderbaarlijk, Alles wat je moet weten als je vrouw gaat bevallen. Voor aanstaande moeders is er een kast vol goede boeken over de bevalling. De partners komen er bekaaid vanaf, terwijl het ook voor hen een heel indrukwekkende gebeurtenis is. Je gaat je kind geboren zien worden en je vrouw zien bevallen, en daarbij heb je een onmisbare rol.
“Toen we erachter kwamen dat mijn vriendin zwanger was van onze oudste, was ik echt superblij. Ik had ook meteen de behoefte om alles uit te zoeken. ‘Hoe ziet het er nu uit, hoe gaat het er vanbinnen aan toe?’ Gelukkig kon ik mee naar alle echo’s en controles bij de verloskundige. Toen we de eerste keer het hartje hoorden, was het gewoon snelle techno, direct een goeie beat ook. Dat was zo te gek om te horen. Ik had in de zwangerschap het liefst de hele tijd een X-ray vision willen hebben, zodat ik de hele tijd zou kunnen kijken hoe het ging. Niet omdat ik me zorgen maakte, maar omdat het zo boeiend is. Ik leefde meteen al in een soort roes. In de zwangerschappen leken de dagen dan ook heel lang te duren, maar nu terugkijkend is het eigenlijk allemaal heel snel gegaan. Wat ik me nog goed kan herinneren, is dat we bij een controle bij de verloskundige een keer iemand hadden die mij totaal niet betrok bij het gesprek. Als ik wat vroeg, werd er antwoord gegeven tegen mijn vriendin. Ik werd totaal niet gehoord. Dat ik daarna buiten kwam en echt bijna een beetje boos was. Omdat het zo’n persoonlijk traject is, neem ik ieder onderdeel daarvan, dus ook de controles, heel serieus en persoonlijk. Als ik me dan een derde wiel aan de wagen voel… daar ging ik niet goed op.
Surrealistisch
De geboorte van Mack begon met gebroken vliezen. Echt als in de film, met zo’n spoor van water op de vloer. Eerst geloofde ik het helemaal niet, ik heb het zelfs even geproefd en geroken, omdat ik dacht: is dit wel echt vruchtwater? Toen we eenmaal de verloskundige hadden gebeld en het duidelijk was dat de bevalling was begonnen, raakte ik wel even gestrest. Vooral omdat het zo bizar is: je weet dat de baby binnenkort geboren gaat worden. Gelukkig bleef mijn vriendin heel kalm en heb ik maar gewoon goed naar haar geluisterd. Wat moet er mee, waar staan die spullen, en even later zaten we samen giechelend in de auto. Vast van de spanning. Ik weet nog dat we in het ziekenhuis zaten met z’n tweeën, het voelde bijna surrealistisch. Je weet wel dat het normaal is en goed komt, maar het voelde ook heel onwerkelijk. Toen de weeën eenmaal echt bezig waren, probeerde ik vooral om mijn vriendin zo goed mogelijk te ondersteunen. Bijvoorbeeld met de houdingen die we bij de cursus geleerd hadden. Maar ik merkte ook dat ik haar vooral met rust moest laten. Ze deed wat toen het beste werkte voor haar, dat voelde ze zelf goed aan. En ik wilde zelf proberen kalm te blijven, maar dat lukte me toen niet goed. Haar zus was er ook bij, dat was fijn. Toen we het daar tijdens de zwangerschap over hadden, dacht ik: moeten we de bevalling niet gewoon met z’n tweeën doen? Maar op een gegeven moment leek het me toch ook wel heel fijn. Achteraf ben ik heel blij dat haar zus bij de bevalling aanwezig was. Ik kon ook met mijn overdonderende emoties bij haar terecht. Ze was dus zelfs voor mij een steun.
Hele lange apps
Toen Mack geboren werd was dat wel echt het mooiste wat er is. Ik vind het echt een wonder. En wonderbaarlijk. Ik weet dat het de natuur is, maar het is zoiets moois om je kind geboren te zien worden. Ik voel nu ook weer hoe intens dat gevoel was, wat je haast niet kan omschrijven. Bij Bobby was dat gevoel er natuurlijk weer, alleen is het dan niet een nieuw gevoel. Het verschil voor mij was dat ik het herkende van de eerste keer. Alleen was de situatie bij de geboorte van Bobby heel anders. Dat ging zo snel en heftig dat die intensiteit daarvan meer overheerste. De verloskundige kwam binnen toen het hoofdje al bijna geboren was. Ik dacht ook even dat ze te laat zou komen en ik weet zeker dat ik Bobby dan instinctief goed had aangepakt. Terwijl ik me daar niet relaxed bij zou hebben gevoeld als we het daar van tevoren over hadden gehad. Maar op het moment suprême gá je dus gewoon en denk je verder niet na. Ik heb ook gigantisch veel waardering voor mijn vriendin. Ik heb altijd veel respect voor vrouwen gehad, maar als je een bevalling ziet groeit dat allemaal met 200 procent. Ik dacht ook de hele tijd: dit kan eigenlijk helemaal niet. Maar het gebeurt gewoon! Met mijn vrienden heb ik niet veel besproken als het over de zwangerschap en de bevalling gaat. Wel direct erna, hele lange apps sturen en zo, dat deed ik wel. En natuurlijk dat verhaal van het vruchtwater was een classic one, dat vertelde ik wel. Maar alleen met vrienden die al vader waren heb ik de rest ook besproken. Dat overweldigende gevoel, bijvoorbeeld. Dat besprak ik niet met mensen die dat nog niet hadden meegemaakt, het voelt alsof je daarover geen band met ze hebt.
Direct genieten
Het cocoon-leven nadat de baby was geboren vond ik heerlijk. Ik weet nog dat ik Mack ging aangeven bij de gemeente en dat ik helemaal in een roes zat, je gaat dagenlang op adrenaline. Heel verzorgend gedroeg ik me. De hele tijd kijken hoe het met Mack ging, boodschappen doen, ’s nachts meehelpen. Op een gegeven moment voel je de adrenaline zakken en dan voel je wel echt dat je gigantisch naar de klote bent. Maar dan nog deed ik alles met alle liefde. Die tijd is gewoon zo wonderbaarlijk. Dat was bij de tweede wel een beetje anders, omdat er dan al een peuter rondloopt. Dan moet je je aandacht meer verdelen. Ik heb trouwens veel vaders horen zeggen dat het steeds leuker wordt naarmate de baby ouder wordt. Zo heb ik dat dus nooit ervaren, ik vond het vanaf dag één al echt genieten. Baby’s doen niet zoveel, maar hoeveel leuker moet het dan nog worden? Ik zou dat ook dus nooit tegen een toekomstige vader zeggen. Het ís al leuk, ook als je kind nog een baby is. Doordat ik geen negen-tot-vijf-baan heb, ben ik heel veel met de kinderen en dat zou ik niet anders willen. Voor geen goud. Het is natuurlijk ook luxe dat het zo kan, maar ik ben er echt heel blij mee.
Thuis gebeurt het
Een tip voor aanstaande vaders? Het eerste wat me te binnen schiet is dat we echt heel veel hydrofiel-luiers hebben gebruikt, voor van alles en nog wat. Het is echt handig om die in groten getale in huis te hebben. Oh ja, en doe het de eerste weken rustig aan met bezoek. Zorg dat je niet zoveel mensen uitnodigt, zeker de eerste dagen niet. Het kost veel te veel energie, voor zowel moeder als vader. Ik weet nog dat ik die dagen de energie gewoon heel hard nodig had voor alle nieuwe dingen en het bijkomen van alles. Omdat ik zelfstandige ben, kon ik de eerste maanden na beide geboortes vrij regelen. Dat zou ik ook, als het kan, iedereen aanbevelen: drie maanden vrij nemen. Stort al je vakantiedagen en verlof op die eerste fase. Of laat ik het zo zeggen: ik begrijp niet waarom je na een week weer zou gaan werken als je ook vrij zou kunnen zijn en bij je newborn baby en vrouw kan zijn. Je wilt alles meemaken, toch? Ik voelde me in het begin ook heel erg bezwaard als ik weg moest. Uit bezorgdheid, maar ook omdat ik weet dat het heel veel energie en tijd kost om alles alleen te moeten doen met een baby. Ik denk ook dat als je weer snel aan het werk gaat, je je eigen glazen ingooit. Je gaat jezelf voorbij, je bent met je hoofd bij je huis, want daar gebeurt alles. Daar kan toch geen werk tegenop?”
Wat ga je eigenlijk meemaken en wat kun je voor je vrouw betekenen? Daarover schreven verloskundige Joyce Schouten en schrijver en zwangerschapscoach Marijn van der Zwaard dit heldere boek, vol onderbouwde informatie, gespreksstof en handvatten. Een mustread voor iedereen die iemand gaat ondersteunen bij het baren. Je koopt het (online) bij Uitgeverij Samsara of via bol.com (dan krijgt Kiind een klein percentage, het kost jou niks extra).
Joyce Schouten is sinds 2008 caseload-verloskundige en heeft twee verloskundigenpraktijken. Ze bedacht en geeft Bier, bitterballen, bevallingen, een voorlichtingsavond voor aanstaande vaders in de kroeg. In haar podcast Verloskees verdiept ze zich graag in allerlei thema’s rondom de bevalling en de geboortezorg.
Marijn van der Zwaard werkt sinds 2015 als zwangerschapscoach en is al veel langer tekstschrijver. Bij haar eigen bevalcursus zijn beide aanstaande ouders even belangrijk en in haar praktijk komen zowel moeders als vaders voor coaching op het gebied van de zwangerschap, geboorte en het ouderschap.
Foto Rico: Nienke Maat
