Ik plaatste een foto van mijn baby op een potje. Bloot. Je zag z’n ruggetje, buikje en beentjes. Helemaal bloot. Op dat potje dus.
De eerste reacties gingen over zindelijk wordende kleintjes. Dat was namelijk het onderwerp. Maar algauw kwam de eerste reactie over de blootheid. Ik had het kunnen weten, want we krijgen altijd reacties over blootheid als daar iets van te zien is. Bijvoorbeeld als er een dreumes aan de borst ligt, of zelfs een klein baby’tje. Deze keer ging het niet over zo’n gevaarlijke vrouwentepel, maar over blotebabyhuid.
Ik snap dat de reacties uit zorg komen, voor mij en vooral voor mijn baby. En ik wil er al dagen op reageren, maar het is zo’n precair onderwerp dat ik niet uit mijn woorden kwam. Misschien lukt het met een blog.
Waar zijn we bang voor?
De angst is dat dit soort foto’s op het ‘dark web’ terechtkomen, waar perverselingen ermee aan de haal gaan. Er werd zelfs gesteld dat dit soort foto’s daar gewoon terechtkomen, zonder twijfel. Begrijp me niet verkeerd, dat lijkt me walgelijk. Ik moet er niet aan denken. Maar ik geloof dat ik er dus voor kies mijn gedachten daar niet op te richten.
Leesvoer: Baas over je lijf, Kleine mensen, grote gevoelens.
Ik denk dat de voorzorgsmaatregelen de donkerte meer macht geven
Toen mijn dochter klein was had ik hoofdbrekens over haar bloot op het strand laten rondscharrelen. Want er zal maar één viespeuk zijn die foto’s maakt. Dat wil je niet. Uiteindelijk heb ik me daaroverheen gezet omdat ik ervan overtuigd ben dat het voor haar ontwikkeling belangrijk is om zich vrij te voelen. En kleintjes willen geen kleertjes aan. Ik wilde haar niet lastig vallen met dit soort grotemensenexcessen. Ik denk dat de voorzorgsmaatregelen de donkerte meer macht geven. Wat je aandacht geeft groeit.
Je kinderen op het internet
Ik begrijp heel goed dat mensen hun kinderen niet op het internet willen hebben. ‘Je kunt toch ook een foto van een potje plaatsen?’
Als je nooit een dreumes aan de borst ziet, dan blijft dat er gek uitzien
Nee. Dat kan niet. Want wat doen we bij Kiind? We willen inspireren. En inspireren tot andere manieren van ouderschappen gaat niet goed met levenloze foto’s van enkel dingen. Als je nooit een baby op een potje ziet, dan ziet het er gek uit. Als je nooit een dreumes aan de borst ziet, dan blijft dat er gek uitzien. Als je nooit vaders samen met hun kind in bad ziet, wordt het een taboe. Als je kinderen nooit meer halfbloot ziet, dan krijgt het een lading. Wij willen het beeld veranderen!
De allerbeste manier van inspireren is iets in het echt zien. Dat de buurvrouw haar peuter aan de borst heeft, of dat je broer z’n baby op een potje zet. En de op een na beste manier lijkt ons het zien van dat soort beelden op een foto of in een video. Daarom maken we zulke foto’s. En daarom plaatsen we überhaupt wel foto’s van kinderen. Want bedenk je even: wat zou het internet en vooral Instagram zijn zonder kinderen op de foto?
Waar ligt de grens?
Toegegeven, toen meerdere mensen bleven zeggen dat de foto op het dark web zou belanden, ging ik toch even twijfelen. Hij is inderdaad megabloot op de foto. Maar toen ik nog eens keek zag ik dat je een rug, schouders, buikje en benen ziet. Geen geslachtsdeel, geen bilspleet. Waar ligt de grens dan?
Een dag later kwamen er vrolijke foto’s van een kennis online, op het strand. Met meisjes, opwaaiende jurkjes en onderbroekjes. Zoals dat gaat bij kinderen. Toen was het voor mij helemaal duidelijk. De volgende stap zou zijn dat dat ook niet kan. Want engerds zouden eens denken…
Het doet me denken aan wat er gebeurt als er vrouwen aangerand worden. Dan wordt er al snel gekeken of de vrouw niet een te kort jurkje aan had. Victim blaming dus.
En toen kregen we een privébericht op Facebook. Of we de foto weg wilden halen, want het was ‘absoluut ongepast’.
Wut?!
Nee.
Ik ben blij dat er nog foto’s geplaatst worden van meisjes met onderbroekjes
Ik ben blij dat er nog foto’s geplaatst worden van meisjes met onderbroekjes, kinderen met hun vader in bad, halfblote blije kinderen, baby’s op een potje en kinderen aan een borst. We hebben die beelden nodig om ons te blijven realiseren wat gezond is.
Het is niet persoonlijk
Ik realiseer me dat er een risico is dat deze foto op nare sites terechtkomt. En dat ik ook zo’n risico loop als mijn baby in z’n blootje op het strand banjert. Ik denk dat iedere foto die kans loopt. Want een beetje fotoshoppen kan natuurlijk ook. Ik denk dat we graag invloed willen hebben, maar dat die invloed niet bestaat. We kunnen heel veel niet voorkomen.
Ik denk dat we graag invloed willen hebben, maar dat die invloed niet bestaat
Voor mij is het allerbelangrijkste dat ik me blijf realiseren dat mijn kind op die foto daar geen deel van uitmaakt. Als een ander op het strand een foto van hem maakt, dan is hij daar geen onderdeel van. Hoe naar de gedachte aan het bestaan van die circulerende foto ook is, hij heeft daar niets mee te maken. Hij is daar verder vrij van. Geef het geen macht.
Wat hij er later van zal vinden, dat hij bloot op de foto op Instagram stond? Dat werd ook gevraagd. Ik heb me voorgesteld hoe ik dat zou hebben gevonden. Maar als ik kijk naar mijn foto’s als baby in mijn blootje, dan voel ik daar niet iets geks bij. Tsja, kleintjes zijn gewoon vaak bloot.
Ik zal hem hetzelfde proberen te vertellen als wat ik er nu uit stotter. En ik hoop maar dat hij blij is dat hij zo’n vrije blije opvoeding gekregen heeft.
Een beetje naïviteit is belangrijk denk ik, zeker als je kinderen hebt
Een beetje naïviteit is belangrijk denk ik, zeker als je kinderen hebt. Ik kies ervoor om niet vanuit angst te denken. Naïef? Laat me alsjeblieft een beetje naïef zijn.
Sandii Zachte, hoofdredacteur Kiind
Verrassingsdoosjes en toverpiemels: een gezonde seksuele ontwikkeling
