Laetitia uit België droomt van een kind adopteren, naast haar drie eigen kinderen. Lees het laatste deel van haar verhaal.
Hoe haar verhaal begon, lees je hier.
Net toen ik het diepst zat, kwam dan toch het verlossende telefoontje. Ik hoorde mijn telefoon rinkelen, sprong toch even op en dacht ‘zou het?’, maar liet snel die gedachte varen om niet teleurgesteld te zijn. En dan:
- Laetitia, ik heb goed nieuws voor jou. Ik heb kunnen matchen…
- Neen, dat kan niet…
- Toch wel…
- (snotter, snotter)
- Het is een jongetje en hij is 15 maanden oud.
- Nee, ‘t is niet waar…
- Toch wel, toch wel.
- En wat is zijn ‘need’?
- Hij heeft een dubbelzijdige schisis.
- Maar dat is fantastisch! Dank u!
En zo ging het nog even door. Ik kon het bijna niet geloven. Er viel wel 1000 ton van mijn schouders. Ik was weer moeder geworden! Ineens had ik nog een flinke zoon! Ik belde onmiddellijk naar mijn man en vertelde met horten en stoten wat ik al wist.
Special need
Ondertussen had de adoptiedienst mij het medisch profiel van onze zoon doorgestuurd. Een dubbelzijdige volledige schisis, dat wil zeggen open lip, kaak en verhemelte, daar stonden we helemaal voor open. Dat klinkt een beetje indrukwekkend, maar voor mij was het niet onbekend. In mijn familie komt dit voor; ik ben zelf met een open lipje geboren en een neef heeft ook een volledige schisis. We vroegen toch, voor de zekerheid, de mening van onze huisarts, maar zij gaf ook groen licht. We aanvaardden zijn dossier en toen kregen we de eerste foto’s te zien. Een prachtmannetje! Zijn lip was in China reeds geopereerd (dat hebben we in België wel helemaal opnieuw laten overdoen) en hij zag er goed en gezond uit. Ik kon niet wachten om hem omver te zoenen!
Op reis als adoptiemama
Toen ging alles in een stroomversnelling. Veel paperassen in orde brengen, toch nog een laatste kerst en nieuwjaar zonder onze spruit, maar op 3 januari 2015 vertrokken we met zijn allen naar China!
De drie grote kinderen zouden drie weken school missen, maar enkel de oudste zat in het tweede leerjaar en kreeg wat werk mee. Iedereen was enthousiast en vond het mega spannend. Familie, vrienden en school leefden mee. Het gaf een fijn gevoel. Mijn jongste zus zou met ons de twee eerste weken meereizen om te helpen. We wisten niet hoe het zou verlopen en met vier kinderen was extra hulp welkom.
Daar is hij dan
De tweede dag na onze aankomst vond de overhandiging plaats in een muf lokaaltje van één of andere administratieve dienst. Vanaf het eerste moment was Feng heel open. Hij zag ons en het was alsof hij ons herkende. We hadden een fotoboekje op voorhand opgestuurd, maar wisten niet of het was toegekomen. Later hebben we foto’s gezien waarop hij het boekje aandachtig bestudeert.
Hij liep van zijn verzorgster naar ons toe en weer terug. De kinderen gaven hem een autootje en hij begon spontaan met hen te lachen en te spelen. Het was mooi om te zien. In de auto speelde hij kiekeboe met de kinderen en hoorden we hem al schaterlachen. Mijn man en ik waren zó gelukkig en zó fier op onze vier snuiters!
Met het hele gezin in China
Ik ga het hele reisverhaal niet vertellen, want dat zou een boek worden, maar ik kan jullie zeggen dat het een onvergetelijke ervaring was. We hebben één week in Shijiazhuang en twee weken in Peking geleefd. We keken onze ogen uit (de Chinezen ook trouwens, een gezin met 4 kinderen was ongezien!). Alles was zo anders, er was zoveel te zien. De kinderen genoten van elk moment: van hun nieuwe broertje, van het slapen op hotel, van het Chinese eten, van de Chinese muur, van de Chinese supermarkt, van de Chinese taxi. Alles, alles, alles was interessant en leuk en nieuw!
Huilen in de nacht
Feng maakte van in het begin deel uit van het gezin. Iedereen voelde zich op zijn gemak met hem en hij met ons. Die drie weken samen in China hebben meteen een goede basis gelegd voor de hechting.
Terug thuis verliep overdag ook alles vlot, maar ‘s nachts was het een ander verhaal… Feng heeft meer dan een jaar op onze kamer (en vaak ook in ons bed) geslapen want, hoewel hij overdag altijd vrolijk was, kwam ‘s nachts de verlatingsangst naar boven, dan had hij nabijheid en troost nodig. Hij kon tierend wakker worden en hartverscheurend huilen. Die periode was enorm vermoeiend en we beseften toen goed dat het best was dat we allebei 100% achter de adoptie van onze zoon stonden. Hier hadden we samen voor gekozen en we zouden onze verantwoordelijkheid ten volle opnemen. Dit sterkte ons en heeft ons dichter bij elkaar gebracht tijdens die slopende periode. Nu is hier niets meer van te merken en slaapt hij mooi door; de verlatingsangst heeft hij overwonnen en daar zijn we erg gelukkig om.
Chinese Belg
Dat Feng in China geboren is, weet hij maar al te goed en hij is er erg fier op. Hij vindt het best spannend dat we hem allemaal samen zijn komen halen met het vliegtuig. Hij zou best wel terug willen gaan naar China om ‘te spelen, te slapen en naar zijn pleegmoeder te gaan’, zoals hij zelf zegt. We zullen zeker teruggaan, maar we wachten liever nog enkele jaartjes tot hij wat ouder is.
Momenteel is China bij ons aanwezig onder de vorm van decoratie, foto’s, Chinese muziek, en natuurlijk ook Chinese maaltijden. Regelmatig maak ik een Chinese noedelsoep klaar en dan eet Feng met zoveel smaak dat ik er vertederd door raak. Dat blijft een topper, ook al lust hij als een echte Belg ook frietjes en chocolade. Met Chinees Nieuwjaar maken we er thuis ook een echt feest van, dat vinden we allemaal erg plezant! Momenteel volg ik les bij een Chinese vriendin om toch een mondje Chinees te kunnen spreken tegen de tijd dat we terug gaan. Maar ik geef toe, het is echt niet gemakkelijk.
Verbonden voor het leven
De keuze om te adopteren is één van de mooiste keuzes die ik in mijn leven heb gemaakt. Feng is een prachtig geschenk; ik ben zo fier op hem. Hij is sterk, oprecht en vol levenslust. Ik ben er trots op dat ik zijn mama mag zijn en ik ben zijn geboorteouders eeuwig dankbaar voor het leven dat ze hem geschonken hebben.
In China zegt men dat er een rode draad door ons leven gaat en dat éénieder die deel uitmaakt van ons leven met die rode draad verbonden is. Feng is verbonden met zijn geboorteouders, zijn pleegouders, de verzorgsters in het weeshuis en met ons, hier in België. Die rode draad kan buigen, kronkelen en in de war raken, maar zal nooit breken.
Wil je reageren op het verhaal, heb je een bedenking of een vraag, stuur dan een berichtje naar de redactie. Laetitia staat open voor persoonlijke tips en uitwisseling.
Verder lezen
Vriendjes van overal, Vivian den Hollander
Adopteren in Nederland, H, Walenberg
United Adoptees International (platform voor geadopteerden op Facebook)
