Mijn kinderen kijken graag naar Klokhuis. Als het op een keer in een aflevering over Anne Frank gaat, zie ik dat mijn jongste dochter van 6 heel erg geboeid zit te luisteren. Ze komt er half in en heeft niet alles gezien. Maar nadat de aflevering afgelopen is heeft ze opeens allerlei vragen. Waarom zat Anne Frank opgesloten achter die kast? Wat zijn Joden? Wie wil de Joden pakken en als ze gepakt worden komen ze dan in de gevangenis?
Ik probeer overal op haar niveau antwoord op te geven maar ze is niet snel tevreden. Als ze eenmaal in bed ligt wil ze meer en meer over de Tweede Wereldoorlog weten. Nadat ik haar heb verteld over Hitler en zijn haat voor Joden heeft ze er even genoeg van en besluit ze dat ze moe is en gaat slapen.
In de weken die hierop volgen blijven de vragen over Anne Frank komen. Ik vertel haar dat Anne ook een dagboek heeft bijgehouden en dat dit nu in de bibliotheek ligt en door iedereen gelezen kan worden.
Ik zeg: ’Als je straks wat ouder bent dan kun je het zelf ook lezen.’
‘Een dagboek? Ligt haar dagboek in de bieb mam? Dat wil ik lezen! Niet als ik wat ouder ben maar nu! Zullen we naar de bieb gaan?’
Ik leg haar uit dat niet het echte dagboek in de bibliotheek ligt maar een kopie. En dat daarin te lezen is wat Anne allemaal meemaakt in het achterhuis. Ze is nu nog nieuwsgieriger en stapt het liefst direct op de fiets om het boek te gaan lenen.
Ligt haar dagboek in de bieb mam? Dat wil ik lezen!
Omdat ze naar judo moet, gaat dat feest niet door, maar ze laat me weten dat ze het dagboek deze week wil gaan lenen. De volgende dag, als ik haar uit school haal, vraagt ze direct zodra ze het plein af komt lopen: ‘Gaan we nu naar de bieb mam?’ Tegen een klasgenootje zegt ze ’Ik ga het dagboek van Anne Frank lezen!’ Haar klasgenootje kijkt haar een beetje vreemd aan zegt ‘O, leuk’ en loopt verder.
Mijn dochter is in de wolken. Eenmaal aangekomen loopt ze direct naar de dame achter de balie.
‘Zeg het maar jongedame’, klinkt het vriendelijk.
‘Ik wil het dagboek van Anne Frank lenen’, zegt ze.
‘En hoe oud ben jij?’, vraagt de dame achter de balie.
‘Ik ben zes’, zegt ze.
De dame lacht vriendelijk en terwijl ik alles zo’n beetje gade sla neemt ze mijn dochter mee naar het Anne Frank-schap op de kinderafdeling. Mijn dochter gaat op de grond zitten begint direct tussen de boeken te snuffelen.
‘Kijk eens mam!’
Allemaal boeken over Anne Frank! In een boek (“Het verhaal van Anne Frank”) staan foto’s van Anne, van haar dagboek en van het achterhuis.
Mijn dochter zegt: ‘Deze wil ik hebben! Hier staat haar dagboek in EN ook heel veel foto’s!’ Het dagboek van Anne Frank is uitgeleend dus dit lijkt mij een goede vervanging.
Zodra we thuis zijn gaat ze naar buiten om te spelen maar de volgende dag pakt ze het boek en vraagt me om er samen in te lezen. Omdat haar broertje slaapt en mijn andere dochter aan tafel zit te tekenen heb ik hier even de tijd voor (heerlijk) en we kruipen samen op de bank. Ik lees haar voor en we kijken naar de foto’s van Anne en haar familie. We lezen over hoe het in de oorlogstijd allemaal was in het achterhuis en hoe Anne dit heeft beleefd. Ik verbaas mezelf over hoe het haar blijft boeien. Als mijn zoontje wakker wordt is het afgelopen en moet ik stoppen met voorlezen. Ik besef me dat we daar samen zo’n anderhalf uur hebben gezeten. En we zijn al over de helft van het boek.
Mijn dochter vraagt me of we vanavond verder zullen lezen. Ik zeg haar dat dit alleen gaat lukken als haar broertje een beetje meewerkt.
‘Anders ga ik gewoon in bed verder lezen’ zegt ze.
‘Ik wil echt alles weten over Anne Frank, en als ik dit boek uit heb, dan haal ik een nieuw boek van het Anne Frank-schap.’
