Column: Decemberzorgen

door Gastauteur

De decembermaand is bij uitstek een maand vol cultuur en tradities en brengt dus een aantal toekomstige dilemma’s mee voor ons. Want welke tradities uit Nederland zijn zo leuk dat we ze per se mee willen geven aan onze mini-expat en welke lokale tradities zijn te leuk of te groot om te negeren?
Neem nu Sinterklaas. Zijn Roemeense collega, Mos Nicolai heeft geen intocht, geen eigen Journaal, geen pieten, en geen speciaal snoepgoed. Hij komt onzichtbaar, in de nacht van 5 op 6 december en vult dan de schoenen van de Roemeense kinderen. Sinaasappels en mandarijnen voor de kinderen met een bewijs van goed gedrag en een roe voor zij die iets minder lief geweest zijn dit jaar. Al geeft hij tegenwoordig ook wel snoepgoed en kleine cadeautjes. Kort samengevat ontbreekt het deze Nicolai aan alles waar ik als Nederlandse moeder nostalgische gevoelens van krijg. Maar ik zie niet hoe ik in de toekomst Mos Nicolai voor Sinterklaas kan inruilen. Ik zie wel hoe onze kleine man via vriendjes en vriendinnetjes in Nederland geconfronteerd gaat worden met Sinterklaas, die toch een stuk vrijgeviger lijkt te zijn dan de Roemeense versie. Ik voorspel emotionele chantage en vrees de dag dat ik zwicht.

 


Daarna wordt elk openbaar gebouw, elke boom, en elk plein voorzien van genoeg gekleurde lampjes om gezien te kunnen worden vanaf de maan

Want nog diezelfde maand is er kindvriendelijk feest nummer twee. Om te beginnen wordt er een half bos de stad ingebracht. Daarna wordt elk openbaar gebouw, elke boom, en elk plein voorzien van genoeg gekleurde lampjes om gezien te kunnen worden vanaf de maan. Terwijl deze voorbereidingen in volle gang zijn togen de mater familias naar de keuken om alle gerechten die de Roemeense keuken rijk is te bereiden. De televisiezenders hebben horizontaal en verticaal kerstfilms geprogrammeerd en niet zelden draagt ook het Roemeense landklimaat bij aan de sfeer in de vorm van een dikke pak sneeuw. En nét als de kerstsfeer je bijna teveel wordt, is het dan eindelijk kerstavond. Gewapend met tientallen dozen chocolaatjes of cake mag je langs de deuren van iedereen die je kent om zo hard (en vals) als je kunt kerstliedjes te zingen, tot je erbij neervalt. In ruil daarvoor krijg je afhankelijk van je leeftijd, snoepgoed, geld of veel eten en nog veel meer alcohol. Ben je eenmaal tonnetje rond en katje lam dan kun je door naar de volgende bevriende familie om wederom cake te geven, vals te zingen en feest te vieren. En de volgende dag is het rustig bijkomen met al het eten wat over is in het gezelschap van de eigen familie -met tussendoor een kerkdienst- en natuurlijk met het uitwisselen van heel veel cadeaus.

Als onze kleine boef het dus een beetje handig speelt zit ik straks vast aan twee grote cadeaumomenten in één maand. En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat hij in januari jarig is. Kortom, ik moet een van die twee kinderfeesten by-passen, en dit fenomeen de kop indrukken nog voordat het zich voordoet. Maar welke van de twee feesten draai ik de nek om? Ga ik voor de Roemeense traditie van een schoencadeautje en grote cadeaus met Kerst zodat hij in de pas loopt met zijn klasgenootjes? Of blijf ik trouw aan de Nederlandse Sinterklaas? Dat laatste lijkt sowieso niet haalbaar. Dus ik zeg gewoon dat de Nederlandse Sinterklaas meer cadeautjes geeft omdat de Nederlandse kindjes met Kerst niets krijgen van de Kerstman. Maar eigenlijk wil ik niet dat mijn kind in de Kerstman gelooft. Nee, hij krijgt cadeaus met Kerst omdat we met kerst de verjaardag van het kindje Jezus vieren en bij een verjaardag horen cadeaus. Maar waarom krijgen al zijn klasgenootjes dan wel presentjes van dat Coca Cola-uithangbord? Zucht. Ik ben er dus nog niet uit.

Gelukkig vindt ons mannetje het pakpapier momenteel leuker dan het cadeau, dus dit jaar ben ik nog veilig. Althans, dat dacht ik. Want inmiddels heb ik de eerste mailtjes van bekenden al binnen. Dat ze iets willen kopen, en in het kader van welk feest ze dat dan mogen geven. Driewerf zucht. Ik zie de bui al hangen. Voor je het weet bevat mijn verlanglijstje dus gewoon cadeausuggesties voor drie feesten en een sterk verlangen naar simpelere tijden. Nu alleen nog bedenken bij wie ik dat verlanglijstje ga indienen.

Boekentips

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Column: May the force be with you

Column: May the force be with you

‘Ik ben wel een beetje klaar met al die ruimte- en fantasy-dingen. Ik hoef echt niet mee.’ Thijns interesses hebben zich verlegd. Harry Potter is nog wel leuk, maar met Star Wars hoeven we blijkbaar niet meer aan te komen. Dus blijven alleen Noek en ik over. Want ook...

Lezerspost: Je oogst wat je zaait

Lezerspost: Je oogst wat je zaait

In de opvoeding van je kind, laat je je leiden door je eigen overtuigingen, wat wil jij je kind mee geven voor de toekomst, wat geeft je je kind mee op de weg naar zelfstandigheid de weg naar volwassenheid, de weg naar een gelukkig leven.Ook ik heb mijn eigen...

Petitie: Kies voor vrije keus rondom bevallen

Petitie: Kies voor vrije keus rondom bevallen

Als vrouw moet je kunnen kiezen waar en hoe je je kind ter wereld brengt, níet de zorgverlener. Dat zou eng zijn. Zoals Nienke-Tode Gottenbos zegt: 'Op 23 juni wil Minister Schippers nieuwe plannen voor de geboortezorg doordrukken in de Kamer. Die vormen een serieuze...

column: Allemaal papa’s voor andere kinderen

column: Allemaal papa’s voor andere kinderen

De peuter begint te begrijpen wat een papa inhoudt. Wat als gevolg heeft dat hij bevriende vaders ‘papa’ noemt, omdat hun kinderen hen ook zo noemen. Kinderlogica voor kinderen zonder vader. Denk ik. Het raakt me dat mijn zoon niet iemand heeft om ‘papa’ tegen te...

Adoptie: wachten, wachten…

Adoptie: wachten, wachten…

Laetitia uit België droomt van een kind adopteren. Ze vertelt in drie delen hoe ze dat heeft gedaan. Lees ook het eerste deel van haar verhaal. Intens zwanger Weerom een wonder: niet lang na onze beslissing om met adoptie door te gaan, was ik opnieuw zwanger! De...

Column: De middagdut in Laos

Column: De middagdut in Laos

Mijn collega verschijnt op het werk met wallen onder haar ogen.  Zo moe is ze,  ze was graag vroeg naar bed gegaan gister. Maar ja, haar kinderen waren weer eens niet voor half 11 in bed te krijgen. Ze hebben zoveel energie die kleuters,  ze rennen maar rond. ...

LEES GRATIS HET INTERVIEW MET ALFIE KOHN

Het interview met de grondlegger van het onvoorwaardelijk opvoeden in je mailbox? Je ontvangt meteen ook de Kiindnieuwsbrief vol inspiratie (uitschrijven mag).

Het is gelukt, we gaan een mail naar je typen! (check ook je spamfolder)

0