Column: Relatietest

door Gastauteur

Er wordt wel eens gezegd dat verbouwen en kamperen ultieme relatietesten zijn. Aan dat rijtje kun je volgens mij met gemak het krijgen van kinderen toevoegen. Ik weet het, we hebben het hier over iets dat veelal gezien wordt als de kroon op een relatie. Maar als het gaat om stressfactoren, dan scoren kinderen soms toch best hoog.
Vanzelfsprekend heb je bijna negen maanden de tijd om het met je partner over de belangrijke hoofdlijnen van de opvoeding eens te worden; pureren of rapley, thuisblijfmoeder of crèchekind, natuurlijk ouderschap of Ria Blom? En met een beetje mazzel blijkt dat je op een en dezelfde lijn zit. Hoera!

Maar het venijn zit hem in dit geval niet in de staart, maar in de details van de dagelijkse praktijk. Gevoed door gebroken nachten en de geur van zure melk op je blouse, kunnen kleine meningsverschillen ineens enorm worden. Alles is nieuw, alles is onwennig en als er iets is wat al helemaal niet meer hetzelfde is als voorheen, dan is het wel je relatie. Je wattes? Die band die je hebt met die andere persoon in huis die ook non-stop koffie drinkt, en met luciferhoutjes zijn ogen openhoudt, die prutser die maar niet lijkt te begrijpen dat als de uitgespuugde melk rechtstreeks je decolleté in loopt en jij gilt: “ Dat ding! Dat di-hing! Die doek! Die witte!”, dat je dan de hydrofielluier bedoelt die naast hem op de bank ligt. Wat nou tijd, toewijding en aandacht voor je relatie? Als beide partners die eerste maanden overleven is dat op zichzelf al een teken van alles overwinnende liefde.

 


Tuurlijk, als Nederlandse kan ik wel wat nadelen bedenken van samenwonen met je ouders en al je broers en zussen

Vanzelfsprekend hebben we die eerste maanden wel degelijk met volle teugen van ons kleine mannetje genoten en ja, het voegt ook ontzettend veel toe aan je relatie. Mijn man was ineens niet meer alleen mijn man, maar ook de vader van mijn kind. En ook nog eens een hele leuke. Dat doet ook iets met je liefde voor elkaar. Maar, als je ’s avonds nog net voordat je hoofd het kussen raakt en je naar dromenland vertrekt een niet al te enthousiast ‘khouvajuh’ mompelt, dan is het wel handig als die ander tenminste weet dat je het meent, ook al werd het dan met weinig overtuiging gebracht.

Wat dat betreft hebben sommige van die Roemenen het helemaal zo slecht nog niet bekeken. Tuurlijk, als Nederlandse kan ik wel wat nadelen bedenken van samenwonen met je ouders en al je broers en zussen. Maar, en dit lijkt me toch een buitengewoon voordeel, er is altijd een oppas in huis, en die weet ook al waar alles staat dus je hoeft geen ellenlange instructies op te schrijven. Dringend slaaptekort? Oma gaat wel even met de kleine wandelen. Van boven tot onder met melk bedekt? Je zus let wel even op terwijl jij douchet. En minstens net zo fijn, dringend behoefte aan quality time met je man? Je gaat gewoon lekker met zijn tweetjes naar de bioscoop en daarna dineren in een knus restaurantje. Je kind slaapt ondertussen in zijn eigen bed en na afloop hoef je de oppas alleen maar welterusten te wensen.

Ach ja, alles is betrekkelijk natuurlijk. Dat merkten mijn man en ik toen we vier maanden na de geboorte van onze zoon voor het eerst weer met zijn tweetjes op stap waren. Kind achtergelaten bij goede vrienden van ons en wij naar ons favoriete restaurant. We hadden er zin in en we waren van plan er een lange en gezellige avond van te maken. Rond half tien vroeg ik voorzichtig aan mijn man; “Ben jij ook zo verschrikkelijk moe?” En hij gaf opgelucht toe dat ook hij kapot was. Het toetje hebben we overgeslagen, we hebben onze boef opgehaald en zijn heerlijk vroeg naar bed gegaan.

Boekentips

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Zo help je kinderen hun conflicten op te lossen

Zo help je kinderen hun conflicten op te lossen

Of we het nu willen of niet: conflicten horen bij het leven. De één wil dit, de ander dat. Bij kinderen kan een conflict heel snel hoog oplopen. Vaak eindigt het doordat de één volhoudt en de ander opgeeft. Dan heb je één winnaar en één verliezer. Herkenbaar? Kinderen...

Vriendjes maken is soms moeilijk

Vriendjes maken is soms moeilijk

Hoe maak je vrienden? Mijn gedachten zijn bij mijn oudste zoon van zes. Ik zie hoe graag hij vriendjes wil maken. Tegelijkertijd zie ik dat hij het lastig vindt om het contact te leggen en te houden. Ik voel mijn tranen prikken. Goed voelen wat hij zelf wil en daarbij...

Adoptiemama worden: een hele reis

Adoptiemama worden: een hele reis

Laetitia uit België droomt van een kind adopteren, naast haar drie eigen kinderen. Lees het laatste deel van haar verhaal. Hoe haar verhaal begon, lees je hier. Net toen ik het diepst zat, kwam dan toch het verlossende telefoontje. Ik hoorde mijn telefoon rinkelen,...

Column: Geen papa en mama meer

Column: Geen papa en mama meer

Het fulltime werken vergt zijn tol. Kindlief heeft een nieuwe manier gevonden om op het schuldgevoel van vader en moeder in te spelen. Als we hem alvast vooruit naar de woonkamer sturen om hem kort daarna, na bijvoorbeeld het uitruimen van de vaatwasser, te volgen,...

Opvoedtips van Eva: ‘Mijn kind speelt nooit alleen’

Opvoedtips van Eva: ‘Mijn kind speelt nooit alleen’

Hi Eva Mijn kind kan niet alleen spelen. Zolang ik me met hem bezighoud, is het het gezelligste kind van de wereld. Samen knutselen, samen bouwen, samen kleuren, samen wandelen, fietsen of wat dan ook, het maakt eigenlijk niet uit wat we doen als we het maar samen...

Column: Van het eerste lachje naar de eerste okselhaar

Column: Van het eerste lachje naar de eerste okselhaar

Tien jaar geleden werd ze geboren. Het was een prachtig meisje met een stralend roze gezichtje. Niet toen ze er net uit kwam hoor, toen was ze verfrommeld en rood. En stralen was er ook niet bij, want ze krijste de hele boel bij elkaar. Maar goed, het meisje groeide...

0