Column: Relatietest

door Gastauteur

Er wordt wel eens gezegd dat verbouwen en kamperen ultieme relatietesten zijn. Aan dat rijtje kun je volgens mij met gemak het krijgen van kinderen toevoegen. Ik weet het, we hebben het hier over iets dat veelal gezien wordt als de kroon op een relatie. Maar als het gaat om stressfactoren, dan scoren kinderen soms toch best hoog.
Vanzelfsprekend heb je bijna negen maanden de tijd om het met je partner over de belangrijke hoofdlijnen van de opvoeding eens te worden; pureren of rapley, thuisblijfmoeder of crèchekind, natuurlijk ouderschap of Ria Blom? En met een beetje mazzel blijkt dat je op een en dezelfde lijn zit. Hoera!

Maar het venijn zit hem in dit geval niet in de staart, maar in de details van de dagelijkse praktijk. Gevoed door gebroken nachten en de geur van zure melk op je blouse, kunnen kleine meningsverschillen ineens enorm worden. Alles is nieuw, alles is onwennig en als er iets is wat al helemaal niet meer hetzelfde is als voorheen, dan is het wel je relatie. Je wattes? Die band die je hebt met die andere persoon in huis die ook non-stop koffie drinkt, en met luciferhoutjes zijn ogen openhoudt, die prutser die maar niet lijkt te begrijpen dat als de uitgespuugde melk rechtstreeks je decolleté in loopt en jij gilt: “ Dat ding! Dat di-hing! Die doek! Die witte!”, dat je dan de hydrofielluier bedoelt die naast hem op de bank ligt. Wat nou tijd, toewijding en aandacht voor je relatie? Als beide partners die eerste maanden overleven is dat op zichzelf al een teken van alles overwinnende liefde.

 


Tuurlijk, als Nederlandse kan ik wel wat nadelen bedenken van samenwonen met je ouders en al je broers en zussen

Vanzelfsprekend hebben we die eerste maanden wel degelijk met volle teugen van ons kleine mannetje genoten en ja, het voegt ook ontzettend veel toe aan je relatie. Mijn man was ineens niet meer alleen mijn man, maar ook de vader van mijn kind. En ook nog eens een hele leuke. Dat doet ook iets met je liefde voor elkaar. Maar, als je ’s avonds nog net voordat je hoofd het kussen raakt en je naar dromenland vertrekt een niet al te enthousiast ‘khouvajuh’ mompelt, dan is het wel handig als die ander tenminste weet dat je het meent, ook al werd het dan met weinig overtuiging gebracht.

Wat dat betreft hebben sommige van die Roemenen het helemaal zo slecht nog niet bekeken. Tuurlijk, als Nederlandse kan ik wel wat nadelen bedenken van samenwonen met je ouders en al je broers en zussen. Maar, en dit lijkt me toch een buitengewoon voordeel, er is altijd een oppas in huis, en die weet ook al waar alles staat dus je hoeft geen ellenlange instructies op te schrijven. Dringend slaaptekort? Oma gaat wel even met de kleine wandelen. Van boven tot onder met melk bedekt? Je zus let wel even op terwijl jij douchet. En minstens net zo fijn, dringend behoefte aan quality time met je man? Je gaat gewoon lekker met zijn tweetjes naar de bioscoop en daarna dineren in een knus restaurantje. Je kind slaapt ondertussen in zijn eigen bed en na afloop hoef je de oppas alleen maar welterusten te wensen.

Ach ja, alles is betrekkelijk natuurlijk. Dat merkten mijn man en ik toen we vier maanden na de geboorte van onze zoon voor het eerst weer met zijn tweetjes op stap waren. Kind achtergelaten bij goede vrienden van ons en wij naar ons favoriete restaurant. We hadden er zin in en we waren van plan er een lange en gezellige avond van te maken. Rond half tien vroeg ik voorzichtig aan mijn man; “Ben jij ook zo verschrikkelijk moe?” En hij gaf opgelucht toe dat ook hij kapot was. Het toetje hebben we overgeslagen, we hebben onze boef opgehaald en zijn heerlijk vroeg naar bed gegaan.

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Column: Mijn geheim

Column: Mijn geheim

Ken je haar? De 'Mijn geheim' rubriek in Echte Damesbladen. Als ik zo'n blaadje in mijn handen krijg, sla ik deze rubriek eigenlijk altijd over. Het clichébeeld hiervan ken ik echter wel: een vrouw die een slachtofferrol aanneemt ten opzichte van een groot...

‘Eén, twee, in de maat’, over leren en schoolsystemen

‘Eén, twee, in de maat’, over leren en schoolsystemen

Ik vermoed dat iedere ouder het wel kent. De vraag: 'Kan die van jou al lopen?' Inclusief de meelevende blikken als je vertelt dat de jouwe nog niet loopt… Al vanaf het moment van zwangerschap lijkt er een soort wedstrijd te ontketenen tussen ouders onderling over hoe...

Column: Praten over de dood

Column: Praten over de dood

Sofie en ik zaten samen na de lunch aan tafel. Ze keek dromerig naar buiten: de ezel van de kinderboerderij aan de overkant is er al een tijdje niet meer, maar het blijft voor haar een interessant onderwerp. ‘Wat gebeurt er met je als je dood bent?’ vroeg ze. Ik...

5 goede voornemens voor het nieuwe schooljaar

Het is een soort nieuwjaar, dus daar mogen best wat goede voornemens bij! 1) Vervroeg het ochtendritueel met een kwartier. De valkuil is dat je denkt: 'Ik heb alle tijd’ en vanzelf weer opsloomt, maar daar ben je je bij deze bewust van dus dat doe je lekker niet'. Zo...

Prijzen en belonen, waarom zou je?

Ooit hebben opvoedkundigen bedacht dat straffen toch niet zo'n goed middel was om kinderen mee op te voeden. Straffen levert meer narigheid op en erg effectief is het meestal niet. Nou ja, het gedrag stopt eventjes, maar meestal niet voor lang. Daarbij zijn de...

Mijn zoon wil in een jurk naar school, wat nu?

Mijn zoon wil in een jurk naar school, wat nu?

De foto waarop de zoon van Martin Gijzemijter in een jurk staat te stralen ging flink rond op social media. Naast hele negatieve reacties en enthousiaste reacties, was er nog een derde geluid te horen: 'Er waren ook reacties waar ik geen raad mee wist, en dat was de...

LEES GRATIS HET INTERVIEW MET ALFIE KOHN

Het interview met de grondlegger van het onvoorwaardelijk opvoeden in je mailbox? Je ontvangt meteen ook de Kiindnieuwsbrief vol inspiratie (uitschrijven mag).

Het is gelukt, we gaan een mail naar je typen! (check ook je spamfolder)

0