Jullie waren een twee-eenheid. Dankzij de liefde voor elkaar hebben jullie nu een of meerdere kinderen. Een mooi citaat vind ik: “Het enige wat meer wordt als je het deelt is liefde”. Waarschijnlijk is jullie relatie na de komst van de kinderen hechter geworden, maar is de relatie wel veranderd. We vroegen aan jullie om je ervaringen aan ons te vertellen.
Jet:
Als ik een goed geheugen had, dan kon ik misschien onze relatie wel indelen in de-relatie-zonder-kinderen en de-relatie-met-kinderen. Dat geheugen ontbreekt echter dus kan ik me niet actief herinneren of het daadwerkelijk zo is, ik vermoed echter dat een dergelijke onderverdeling redelijk terecht is.
De-relatie-zonder-kinderen kenmerkte zich door samen dingen te ondernemen. Als we niet bij elkaar waren, dan verlangden we om bij elkaar te zijn en om bij elkaar te zijn moest je zoveel mogelijk excuses verzinnen. Zo ontstaat denk ik dat je altijd maar op zoek naar dingen die je samen kan doen: samen naar de film, samen naar het strand, samen naar de stad, samen naar de kroeg… noem het maar op. Toen we gingen samenwonen hoefden we niet meer van alles te verzinnen om maar samen te kunnen zijn. Dat lijkt even saai te worden, maar langzaam merk je dan dat er ruimte komt voor nog diepere gesprekken en voor hulp aan elkaar. Dat kunnen kleine dingen zijn zoals elkaar helpen in het huishouden, of grotere dingen zoals de ander helpen als die ergens mee zit.
De-relatie-met-kinderen kenmerkt zich als een steunpilaar voor elkaar zijn. Elkaar onvoorwaardelijk steunen geeft zoveel meer diepte in een relatie, een andere dimensie van ‘houden van’. We leven een druk en hectisch leven waarbij we veel eisen aan onszelf stellen ten opzichte van de opvoeding en ten opzichte van werk. Zo ontstaat natuurlijk vanzelf een grote behoefte aan een steunpilaar. Ik vind het prachtig dat we dit voor elkaar kunnen zijn. Het zou echter nogal zwaar op de hand zijn als onze relatie enkel nog op het steunpilaargehalte zou functioneren. We vinden het dan ook heel belangrijk om het ondernemen van activiteiten ook in ere te houden. Zo gaan we binnenkort een weekendje weg, met zijn tweetjes. Wellicht dat we naar een film gaan, naar het museum, naar de kroeg… noem het maar op. De activiteiten zijn eigenlijk bijzaak, het bij elkaar zijn en daarvan genieten, daar gaat het om. Van je kinderen houd je onvoorwaardelijk en zo groeit het besef dat je ook van je partner onvoorwaardelijk houd. Hij is er voor mij, ik ben er voor hem, punt.
Ester:
Toen ik zwanger was van mijn oudste dochter, liep mijn toenmalige relatie fout. Ik ben alleen gaan wonen in de zevende maand van mijn zwangerschap.
Tijdens die zwangerschap kreeg ik een relatie met mijn huidige man. Met andere woorden: ze was er al toen de relatie begon.
Omdat mijn dochter ook nog een papa heeft waar ze een aantal dagen in de week is, hebben mijn man en ik altijd veel tijd samen gehad. Een luxe. Tijd samen zie ik als een belangrijke voorwaarde om je relatie goed te houden. Ook een andere kant van elkaar te zien. Je weer vrouw voelen en niet alleen maar moeder. Intieme gesprekken voeren, vrijen zonder telkens overal rekening mee te houden.
Sinds onze gezamenlijke dochter is geboren, anderhalf jaar geleden is er veel van die “samen tijd”” af gegaan. We zijn nu een “”normaal”” gezin. Het kostte en kost wat moeite om ons aan te passen daaraan. Met name het eerste jaar na de geboorte was er weinig “”samen”” en vooral veel moeder-kind. Door dat uit te spreken naar elkaar en door nu echt momenten samen te plannen, vinden we onze weg naar elkaar toe wel weer.
Mijn man en ik hebben allebei niet zo’n warm nest gehad. We kunnen samen met tranen in onze ogen en soms zelfs tranen op onze wangen kijken naar onze meisjes. Zo veilig en zo gelukkig. Dat wij dat kunnen doen voor ze, ongelooflijk. Dat maakt de verbinding naar elkaar ook hechter dan ooit.
 
