Column: Crèchekind

door Gastauteur

Onze kleine verlegen Don Juan gaat inmiddels alweer eventjes naar de crèche. Tot grote vreugde van hemzelf; zodra we door de poort heen lopen begint hij al in zijn handen te klappen van vreugde. Je kunt nog zo’n leuke ouder zijn, maar van een zaal vol met dreumesen en peuters en een oneindige hoeveelheid speelgoed verlies je het altijd.

De directrice en ik hebben nog geen discussies over zand in sokken gehad. Wel over zijn binnenspeelschoenen (Zij: “Hij trekt ze steeds uit, is dat erg?” Ik: “Ehh… nee?” ), over het feit dat hij wel de warme lunch opeet maar niet zijn soep (Zij: “Hij wil zijn soep echt niet!” Ik: “Misschien houdt hij niet van soep?” Zij: “Maar hoe moet dat dan later?” Ik: “Nou ik dacht zo, als hij dan met een meisje uit eten gaat en zij bestelt een soepje vooraf, dan neemt hij gewoon de carpaccio?”), en over het feit dat onze veelvraat met zijn turbospijsvertering zoveel eten nodig heeft dat hij inmiddels meer boterhammen meekrijgt naar de crèche dan ik naar mijn werk.

Goed, ons kind is nu officieel een crèchekind, en ik officieel een werkende moeder. Dat was ik natuurlijk al, maar als je thuiswerkt hoef je natuurlijk nooit de discussie thuisblijfmoeder versus werkende moeder te voeren. Een discussie waar ik de afgelopen tijd geheel onvrijwillig meerdere malen in ben meegesleurd. En het contrast tussen de Roemeense cultuur en de Nederlandse cultuur zou in dezen niet groter kunnen zijn. Voor Roemenen is het de normaalste zaak van de wereld dat ik weer aan het werk ben. Na het zwangerschaps- en ouderschapsverlof (dat, toegegeven, veel ruimer is dan in Nederland) gaat vrijwel iedere vrouw hier weer aan het werk. Niet één of twee ochtenden, maar gewoon voltijd. En dat heeft op de crèche bijvoorbeeld als voordeel dat je kind er elke dag met dezelfde kinderen kan spelen onder leiding van dezelfde juf. Als ik van de mensen hier dus al aanmerkingen kreeg op mijn plan, dan was het hooguit over het feit dat ik twee middagen in de week vrij ben. Want dat vinden sommige mensen maar sentimenteel.

 


Je ziet dagelijks dat je kind voor zijn of haar opvoeding en vorming niet alleen van jou afhankelijk is

Veel meer kritiek kreeg ik van mijn Nederlandse collega-moeders. Vanzelfsprekend verpakt in vriendschappelijke termen, maar toch. Na menig gesprek bleef ik achter met het gevoel dat je in Nederland als moeder best mag gaan werken, maar dan alleen een paar ochtenden per week, onder de vlag van bezigheidstherapie. Bij het noemen van woorden als carrière en ambitie krijg je soms letterlijk te horen dat je daar eerder aan had moeten denken of dan niet aan kinderen had moeten beginnen. Waar zou het vandaan komen, dat cultuurverschil? Is het noodzaak? Vroeger moesten Roemeense ouders wel allebei werken om zo genoeg geld in het laatje te krijgen. Maar ja, dat gaat allang niet meer voor iedere Roemeen op en toch is er op dit gebied weinig veranderd. Zijn het de familiebanden? In Roemenië kun je vaak rekenen op een stevig vangnet in de vorm van opa’s en oma’s, ooms en tantes. Niet alleen heel praktisch, maar misschien ook wel heel ontnuchterend: je ziet dagelijks dat je kind voor zijn of haar opvoeding en vorming niet alleen van jou afhankelijk is. Of zou het de opvang zijn? Zijn de Roemeense kinderdagverblijven beter gestructureerd, leuker, kleinschaliger en dus aantrekkelijker? En als dat het geval is, werken er dan meer moeders omdat de opvang beter is, of is de opvang beter omdat er meer moeders werken? Eén ding is zeker: voor de positie op de arbeidsmarkt doet het wonderen. De Nederlandse krantenberichten over het gebrek aan vrouwen aan de top zijn in Roemenië totaal niet aan de orde, de verhoudingen liggen hier al jaren redelijk gelijk.

Persoonlijk vind ik dat er voor beide varianten wel wat te zeggen is. Ik had mijn anderhalf jaar als thuisblijfmoeder in ieder geval voor geen goud willen missen. En thuiswerken in combinatie met een jonge baby die lief in de box speelt is haast te mooi om waar te zijn, zo ideaal. Maar nu onze zoon ouder is en gewoon door het hele huis heen wil kunnen dwalen ben ik vooral voor hem heel erg blij dat buitenspelen tegenwoordig alleen nog maar afhankelijk is van het weer, en niet meer van of mama een deadline heeft of niet. En nu ik me overdag weer echt met mijn werk kan bezighouden geniet ik meer van zowel mijn baan als het moeder zijn. Uiteindelijk draait het er in het hele debat over de thuisblijfmoeder versus de werkende moeder om dat je een oplossing vindt die voor jou en jouw kind het beste werkt. En het lijkt erop dat wij die oplossing voor ons gezin momenteel gevonden hebben.

Boekentips

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Column: Even flink zijn

Column: Even flink zijn

Het is de tweede ochtend deze week dat ik Simon naar de Zonnestraaltjes breng en hij niet wilt dat ik wegga. ‘Bij jou blijven’ zegt hij huilend en klampt zich aan mij vast. Ik voel me vrij machteloos, maar wil dat niet laten zien. In plaats daarvan doe ik hard mijn...

Column: Trip down Memory Lane

Column: Trip down Memory Lane

Ik zit klaar om een nieuwe column te gaan schrijven. Het is donderdag, een dag die ik zo koester: alleen thuis voor mijn eigen werk. Even niets moeten, maar doen waar ik blij van word. Meestal heb ik even een tijdje aanrommelen nodig om van de ‘ik moet’- in de ‘ik...

Zindelijk worden zonder training

Zindelijk worden zonder training

Toen mijn kleine twee jaar en een week oud was, zaten we met z’n allen op de bank wat te praten. Mijn kleine scharrelde wat in de kamer rond. En ineens liep ze naar ons toe: 'Kijk, potje plast', zei ze. En dit is hoe ze zindelijk werd, ook de dagen erna. Ik was blij...

Gezonde snacks in de zwangerschap (ook bij cravings ‘s avonds)

Gezonde snacks in de zwangerschap (ook bij cravings ‘s avonds)

Ik ben zwanger, dus eigenlijk schrijf ik dit voor mezelf. Maar lees vooral even mee als je net als ik de afgelopen tijd veel te slecht hebt gegeten en dat wilt veranderen. Als je zwanger bent, heb je heel veel, of vooral vaak, honger. Als je dan niet snel genoeg op...

Kolven buitenshuis – het kan echt overal!

Kolven buitenshuis – het kan echt overal!

Kolven buitenshuis. Er is iets geks mee aan de hand: het vinden van een plekje om te kolven is een ware zoektocht, en toch kan  het uiteindelijk overal. De redactie heeft zelf allerlei kolfsessies meegemaakt, dus wij vroegen aan onze lezers: ‘Wat is de gekste plek...

Column: Toch twee hartjes?

Column: Toch twee hartjes?

Ik ben zwanger! De dagen zijn een aaneenschakeling van hoogte- en dieptepunten. Na vier jaar over de tweede te hebben gedaan, met enkele vroege miskramen en een vervelende cyste, is deze derde, snelle zwangerschap een cadeautje! Elf zenuwslopende – blijft het deze...

GRATIS EDITIE KIIND

Lees Kiind stiekem lekker gratis. Download editie OER! Je ontvangt meteen ook de nieuwsbrief vol inspiratie - waarvoor je je ieder moment kunt uitschrijven.

Het is gelukt, we gaan een mail naar je typen! (check ook je spamfolder)

0