Column: Als ik groot ben, word ik een meisje

door Gastauteur

Wat wil je worden als je later groot bent? Die vraag wordt hier doorgaans gesteld omdat de antwoorden zo heerlijk om te horen zijn. Van vuilnisophaler tot lampenmaker, van brandweerman tot hijskraanmeneer. Ook luidt het antwoord zo nu en dan: “Als ik later groot ben dan word ik een meisje”. De redenen voor dat antwoord zijn talloos. De ene keer vanwege het lange haar, de andere keer vanwege het kunnen hebben van twee staartjes.
Ja, ik geef het toe. Mijn zoontje van bijna vier houdt van de kleur roze, wil net als mama gelakte teennagels en wil lange haren net als een meisje. Ik zeg hem dat hij als jongen ook lange haren kan en mag hebben. Verder laat ik hem de facetten van het meisje zijn ontdekken. Want hoewel ik bij de eerste opmerkingen over het meisje willen zijn schrok, omdat het onbekend terrein is voor mij, besef ik dat dit een fase is. En ik wil mijn kind op een zo goed mogelijke manier door deze fase heen leiden.
Dat betekent dat hij zich naar hartelust kan verkleden tot prinses. Met verkleden en in het spel kun je immers alles en iedereen zijn die je wilt zijn.


Meer voor mijn gemoedsrust, dat besef ik wel degelijk, maar ik moet hem toch een beetje in bescherming nemen nu het nog kan

Ik respecteer zijn (teken)filmvoorkeur. Ik kan me heel goed voorstellen dat de lieflijke meisjesvariant veel fascinerender is om naar te kijken dan de stoere jongensvariant. En als hij dan boos wordt omdat hij het meisje in de film had willen redden, smelt ik stiekem van de extra gevoelens van liefde die een dergelijke boosheid bij me losmaakt.
Over nagellak op de teennagels doe ik niet moeilijk. Ik vind het op mijn eigen teennagels ook leuk, dus logisch dat dit zijn interesse heeft. Al wordt dit anders als hij naar de kleuterschool gaat, dan beperkt dit zich tot vakantieperiodes, denk ik. Meer voor mijn gemoedsrust, dat besef ik wel degelijk, maar ik moet hem toch een beetje in bescherming nemen nu het nog kan.
Dat laatste doe ik ook nu al met versiersel voor in het haar. Binnen vind ik dat prima. Buiten is dat anders. Alhoewel er in de klas van zoonlief laatst een stoer klasgenootje met een haarband aan kwam zetten. Zijn moeder had er totaal geen moeite mee. Onder het mom van ‘hij heeft een grote zus’ werd geaccepteerd dat de jongen met een haarband in naar school ging. Ik vond het een heerlijk gezicht. Vooral ook omdat op deze leeftijd alles gewoon kan. En die mama gewoon stoer is, omdat ze haar zoon op deze manier vrij kan laten.
En omdat zoonlief mijn armbanden uitermate interessant vindt, krijgt hij voor zijn verjaardag twee stoere jongensarmbanden. Ik ben heel benieuwd hoe hij daarop zal reageren.

Boekentips

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

8 tips voor het geven van duurzame cadeautjes

8 tips voor het geven van duurzame cadeautjes

Het viel mij op dat het speelgoed van mijn dochtertje een eigen leven leidt. Jammer genoeg niet zoals in Toy Story, maar meer dat de stapel met speelgoed bijna net zo snel groeit als mijn kind. Cadeaus geven is leuk! Maar hoe winkel je nou voor cadeaus zonder al...

Column: Vrouwen met ballen

Column: Vrouwen met ballen

Ik ben inmiddels al weer meer dan een jaar moeder en dat is natuurlijk een mooi moment om de balans op te maken. Wat doet dat nu eigenlijk met je, dat moederschap? En na lang beraad met mijzelf durf ik het volgende te stellen; van het moederschap word je een zacht ei....

Column: Opruimen als acceptatie van je leven

Column: Opruimen als acceptatie van je leven

Toen mijn man overleed, sliep ons kind nog bij ons op de kamer, in een co-sleeper. De babykamer was deels af, maar verder kwam dat wel als hij op zijn eigen kamer zou slapen. Van uitstel komt afstel, zeker in deze situatie, en eerlijk gezegd heeft het me heel lang ook...

Column: Uit je comfort-zone

Column: Uit je comfort-zone

Thijn zit aan het ontbijt met een grote glimlach op zijn gezicht. ‘Zaterdag gaan we voor de vlog van Bart een challenge doen in de stad.’ Thijn legt uit dat hij met twee vrienden de stad in gaat in en dat ze alledrie in een bepaalde tijd zoveel mogelijk foto’s moeten...

Column: Ik ben geen jongen

Column: Ik ben geen jongen

Roos fietst naast me. Met een verbeten gezicht trapt ze zich door de herfststorm heen. We zijn op weg naar huis na een lange schooldag. En aan haar gezicht zie ik dat haar meer bezighoudt dan windkracht 6. Haar tranen zijn er eerder dan de regendruppels. En als ik...

Je kinderen als spiegel

Je kinderen als spiegel

Dat je kinderen je spiegelen, heb je vast al eens ervaren. Ze praten je na, ze doen je na en als ze onrustig zijn of boos, heb je vast al regelmatig de link gelegd met je eigen onrust of emoties. Maar ook op een veel dieper niveau houden ze je een spiegel voor. Ze...

0