Column: Gelddieet

Of de columnisten in verband met het themanummer over onder andere  budget misschien een weekje wilden overleven met een minimum bedrag aan geld tot hun beschikking. Gebbetje van de redactie, geintje, moet kunnen. En na wat aanvullende vragen over het bedrag (veel te weinig) en de voorwaarden (als het even kan bewust en milieuvriendelijk) dacht ik, wellicht een tikkeltje naïef: “Hoe moeilijk kan het nu eigenlijk zijn?” Laten we wel zijn, hele groepen bijstandsmoeders en voedselbankklanten doen dag in dag uit niets anders dan leven met een zeer beperkt budget. En  die moeten dat meestal heel wat langer volhouden dan mijn schamele week. Gewoon een beetje creatief nadenken, rustig aan doen met boodschappen en grote uitgaven uitstellen tot de week erna.
Appeltje, eitje, stukje cake.

Laat ik beginnen met het goede nieuws, ik ben geen shopaholic. Als je denkt aan die meid uit de boeken en de film die als een kip zonder kop met geblokkeerde creditcards rondrent op zoek naar artikelen die ze niet nodig heeft maar waar ze wel haar halve salaris aan zal uitgeven: dat ben ik dus niet. Ik heb nog nooit geld dat eigenlijk bedoeld was voor de elektriciteitsrekening uitgegeven aan een tas, ik koop geen kleren die ik daarna vrijwel nooit draag en mijn kledingkast kan nog steeds dicht.

Andere mensen eten als ze zichzelf willen belonen, ik winkel

Dat gezegd hebbende, ik houd wel van een beetje “retail therapy”. Andere mensen eten als ze zichzelf willen belonen, ik winkel. Als je mij in een shopping mall zet met geld of een pinpas tot mijn beschikking dan hoef je niet te verwachten dat ik met lege handen weer naar buiten kom. En mijn kledingkast heeft wel schreeuwend behoefte aan meer hangertjes.

Ik ben kortom niet de meest voor de hand liggende keuze voor een gelddieet, maar dat neemt niet weg dat een slimme meid zoals ik zelf dit natuurlijk op mijn slofjes zou moeten kunnen redden.

Ik besloot heel dapper dat alles wat niet viel onder gas, water en licht of het financieren van het dak boven je hoofd mee zou tellen voor deze week. Dat wil zeggen, dat besloot ik op zondag. Op maandag belde de crèche dat mijn zoon allemaal prutjes in zijn ogen had en dat ik met hem naar de dokter moest. Dat waren ineens 2 extra taxiritten bovenop de door mij zo zorgvuldig berekende vervoerskosten. Maar als je er nog eens goed over nadenkt zijn dat ook vaste lasten natuurlijk, het is immers niet alsof ik er voor kan kiezen om mijn zoon niet op te halen van schooltje. Op dinsdag kwam de veel te hoge telefoonrekening binnen en besloot ik al snel dat telefoneren ook vaste lasten zijn – die rekening komt tenslotte elke maand binnen. Op het moment dat mijn dreumes uit zijn pantoffels gegroeid bleek te zijn raakte ik al een klein beetje in paniek, want hoe ik dat nu weer onder vaste lasten zou moeten onderbrengen? En in mijn budget was ook geen ruimte meer.

Misschien nog wel het ergste van alles was dat het constante gepieker over geld mij een enorme behoefte gaf aan winkelen. Wat het budget niet ten goede kwam natuurlijk, wat weer meer gepieker opleverde, waardoor ik weer meer zin kreeg in geld uitgeven.

Gelukkig gingen de randvoorwaarden me beter af. We hebben veel vegetarische gerechten gegeten en dat beviel deze carnivoor helemaal niet slecht. Ik heb geprobeerd zoveel mogelijk Roemeense producten te kopen, want als het niet van de andere kant van de wereld hoeft te komen scheelt dat aanzienlijk in brandstof. En toen ik na een volledig mislukte budgetweek toch nog de halve inhoud van de koelkast stond weg te gooien ben ik me er pijnlijk bewust van geworden dat we blijkbaar maar wat kopen, zonder eigenlijk te weten wat we al in huis hebben. En dat we eten waar we zin in hebben zonder te kijken wat er nog ligt. Dus daar ga ik de komende tijd hard aan werken. Ik beloof plechtig dat ik ook na deze week niet zal stoppen met kijken hoe het verantwoorder kan, ecologischer en gezonder. Maar wat ben ik blij dat ik niet meer constant over geld hoef na te denken zeg. En aan de dames en heren voor wie dit helaas dagelijkse realiteit is: een diepe buiging en het volste respect van mij. Misschien kan ik een keer bij je in de leer?