Column: Verzamelen

door Gastauteur

Een spijkerbroek maat 110 ligt over de badkuip gedrapeerd. Ik pak de vieze broek. Het is tijd voor een wasronde, maar voor ik de broek in de wasmand heb gegooid, klinkt het geluid van diverse vallende voorwerpen. Oh ja, het is weer zover. Op de grond liggen zijn schatten verspreid. Drie grote stenen, twee kleine, een kraaltje, een elastiekje en een stuk doorzichtig glas.

We hebben de afspraak gemaakt dat er niets meer in zijn broekzak wordt gestopt. Diezelfde afspraak hebben we gemaakt voor zijn jaszakken, aangezien zijn jassen door de grote hoeveelheid keien kapot gaan en er dus geen zakken meer overblijven. Nu ben ik voorstander van een jas die het hele seizoen overleeft, dus hebben we de ‘geen stenen in de zakken’ afspraak gemaakt. De broekzakkenafspraak is daarna gekomen. Ik vond het niet zo’n pretje om al die zanderige stenen op de bank aan te treffen of op het bed, want tja als je daar gaat liggen stoeien…


Hij heeft zich al een keer gesneden aan een stuk glas en nog steeds kan hij de schoonheid ervan niet weerstaan

Met een zucht raap ik de stenen en de andere dingen op van de grond en gooi ze in de prullenbak. Ergens vind ik het sneu om het allemaal weg te gooien. Met uitzondering van het glas, ik zou graag willen dat zijn grijpgrage vingers daar van af zouden blijven. En nu hoor ik jullie denken, dat gaat wel over als hij zich een keer gesneden heeft aan het glas. Nee, mijn zoon is geen ezel. Hij heeft zich al een keer gesneden aan een stuk glas en nog steeds kan hij de schoonheid ervan niet weerstaan. En ergens begrijp ik dat ook wel. Het doet me denken aan Ariel, de kleine zeemeermin, aan hoe zij naar de voorwerpen van de mensenwereld kijkt. Magisch. En hoewel ik wil dat zoonlief die magie zo lang mogelijk vasthoudt, is glas een no-go. Vooral in zijn broekzakken. Ik moet niet denken aan alle mogelijke gevolgen. Hij heeft ook al een keer een soort van punaise in zijn broekzak gehad en als ik dan zie hoe hij springt, rolt, kruipt en stoeit … hij heeft vast en zeker een beschermengeltje.

Met de kraal loop ik naar de vensterbank op zijn kamer. De kraal gooi ik niet weg, die leg ik op de vensterbank bij zijn schelpen neer. Komt misschien ook door het lieflijke hartje dat  op de kraal staat. Daar ben ik dan blijkbaar gevoelig voor.
Ik gooi zijn inmiddels lege broek in de wasmand en loop peinzend naar beneden. We moeten iets verzinnen waardoor we allemaal tevreden zijn. Zoonlief zijn schatten zijn belangrijk voor hem. En dan ineens dringt het tot me door. Er staat een kistje bij de prullenbak dat ik eigenlijk weg wilde gooien. Een prima kistje voor zijn gevonden schatten. En dat kistje kan dan gewoon in de keuken op de vensterbank staan. Dan maken we enkel de ‘geen glas’-afspraak. Het heerlijk om een deal te kunnen sluiten met een 5-jarige.

 

Terwijl ik de was in de wasmachine stop, glijdt er een glimlach over mijn gezicht. Ik kijk uit naar vanavond. Ik heb helemaal zin in een gesprek met zoonlief. Kijken of hij mijn deal ook goed vindt. Een klassieke win-winsituatie lijkt me.

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Column: Vaders voeden niet

Column: Vaders voeden niet

Bijna alle vaders die ik ken vinden borstvoeding het beste voor hun kind. Er zit eigenlijk maar één nadeel aan. Na een tijdje gelukzalig aankijken hoe je partner je kindje voedt, wiegt en aan de borst in slaap laat vallen, krijg je de kriebels. Je komt er als...

Column: Halsoverkop

Column: Halsoverkop

“Mam, ik wil graag met Sam afspreken!” Mijn zoon rent met blozende wangen op me af, zijn klasgenoot in zijn kielzog. “Oh, dat lijkt me heel gezellig. En wil je dan bij Sam spelen, of komt Sam bij ons?” “Sam bij ons!” “Vind jij dat ook een goed idee, Sam?” “Ja!” “En...

Goede voornemens: elke dag opnieuw

Goede voornemens: elke dag opnieuw

Het nieuwe jaar start met een fikse verkoudheid, een flink portie slaapgebrek en twee kinderen die elkaar voortdurend in de haren vliegen. Met mijn laatste restje energie probeer ik een meer vreedzame speelsituatie te creëren. Ik ga op mijn knieën bij ze zitten en...

Column: Aanbod en aanvaarding

Column: Aanbod en aanvaarding

We kennen een stel, ontmoet tijdens de 'Samen Bevallen' cursus van onze beide eerste kinderen, dat drie kinderen heeft. Een meisje, wat twee weken ouder is dan onze zoon, en nog twee meiden van net één jaar, een echte tweeling. Iedere keer dat ik ze zie, doe ik weer...

Wees eens wat minder beschikbaar voor je kinderen

Wees eens wat minder beschikbaar voor je kinderen

Opvoeden kost tijd. Zeven dagen per week ben je beschikbaar en bereikbaar. Jouw kinderen hebben je immers hard nodig om verder te komen, en dat gun je ze ook. Maar wat ook een gegeven is, is dat je niet constant tijd hebt voor je kinderen. Er zijn nog zoveel andere...

Column: Kont spoelen (over een vluchteling in je huis)

Column: Kont spoelen (over een vluchteling in je huis)

Met een klein rubberen bootje vaar je de grote wilde zee over, niet wetende of je überhaupt de overkant zal halen. De reis is levensgevaarlijk en achterblijven is geen optie, want in je land is het oorlog. Samen met mijn kinderen kijk ik naar het journaal. We praten...

LEES GRATIS HET INTERVIEW MET ALFIE KOHN

Het interview met de grondlegger van het onvoorwaardelijk opvoeden in je mailbox? Je ontvangt meteen ook de Kiindnieuwsbrief vol inspiratie (uitschrijven mag).

Het is gelukt, we gaan een mail naar je typen! (check ook je spamfolder)

0