Column: Verzamelen

door Gastauteur

Een spijkerbroek maat 110 ligt over de badkuip gedrapeerd. Ik pak de vieze broek. Het is tijd voor een wasronde, maar voor ik de broek in de wasmand heb gegooid, klinkt het geluid van diverse vallende voorwerpen. Oh ja, het is weer zover. Op de grond liggen zijn schatten verspreid. Drie grote stenen, twee kleine, een kraaltje, een elastiekje en een stuk doorzichtig glas.

We hebben de afspraak gemaakt dat er niets meer in zijn broekzak wordt gestopt. Diezelfde afspraak hebben we gemaakt voor zijn jaszakken, aangezien zijn jassen door de grote hoeveelheid keien kapot gaan en er dus geen zakken meer overblijven. Nu ben ik voorstander van een jas die het hele seizoen overleeft, dus hebben we de ‘geen stenen in de zakken’ afspraak gemaakt. De broekzakkenafspraak is daarna gekomen. Ik vond het niet zo’n pretje om al die zanderige stenen op de bank aan te treffen of op het bed, want tja als je daar gaat liggen stoeien…


Hij heeft zich al een keer gesneden aan een stuk glas en nog steeds kan hij de schoonheid ervan niet weerstaan

Met een zucht raap ik de stenen en de andere dingen op van de grond en gooi ze in de prullenbak. Ergens vind ik het sneu om het allemaal weg te gooien. Met uitzondering van het glas, ik zou graag willen dat zijn grijpgrage vingers daar van af zouden blijven. En nu hoor ik jullie denken, dat gaat wel over als hij zich een keer gesneden heeft aan het glas. Nee, mijn zoon is geen ezel. Hij heeft zich al een keer gesneden aan een stuk glas en nog steeds kan hij de schoonheid ervan niet weerstaan. En ergens begrijp ik dat ook wel. Het doet me denken aan Ariel, de kleine zeemeermin, aan hoe zij naar de voorwerpen van de mensenwereld kijkt. Magisch. En hoewel ik wil dat zoonlief die magie zo lang mogelijk vasthoudt, is glas een no-go. Vooral in zijn broekzakken. Ik moet niet denken aan alle mogelijke gevolgen. Hij heeft ook al een keer een soort van punaise in zijn broekzak gehad en als ik dan zie hoe hij springt, rolt, kruipt en stoeit … hij heeft vast en zeker een beschermengeltje.

Met de kraal loop ik naar de vensterbank op zijn kamer. De kraal gooi ik niet weg, die leg ik op de vensterbank bij zijn schelpen neer. Komt misschien ook door het lieflijke hartje dat  op de kraal staat. Daar ben ik dan blijkbaar gevoelig voor.
Ik gooi zijn inmiddels lege broek in de wasmand en loop peinzend naar beneden. We moeten iets verzinnen waardoor we allemaal tevreden zijn. Zoonlief zijn schatten zijn belangrijk voor hem. En dan ineens dringt het tot me door. Er staat een kistje bij de prullenbak dat ik eigenlijk weg wilde gooien. Een prima kistje voor zijn gevonden schatten. En dat kistje kan dan gewoon in de keuken op de vensterbank staan. Dan maken we enkel de ‘geen glas’-afspraak. Het heerlijk om een deal te kunnen sluiten met een 5-jarige.

 

Terwijl ik de was in de wasmachine stop, glijdt er een glimlach over mijn gezicht. Ik kijk uit naar vanavond. Ik heb helemaal zin in een gesprek met zoonlief. Kijken of hij mijn deal ook goed vindt. Een klassieke win-winsituatie lijkt me.

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Column: Meefietsen hoeft niet meer

Column: Meefietsen hoeft niet meer

'Ik weet niet of ik alles wel heb.' Noek zucht en kijkt voor de derde keer vanochtend zijn schoolspullen na. 'Straks kom ik nog te laat.' Frans, Duits, wiskunde en gym. Ja, het klopt. Broodtrommel, waterflesje, appel. Ook dat klopt. Sleutelbos, mobiel, jas, pet. Hij...

Column: Geen gejuich voor de luizenvader

Column: Geen gejuich voor de luizenvader

Niets dan lof voor de nieuwe zorgende man. Was vader vroeger een man die vermoeid van de zaak thuis kwam om in de leunstoel te zakken met een pijp en de krant, dat is nu wel anders! De vader van nu draait zijn hand er niet voor om om na een werkdag met de hippe...

Een drukte van jewelste bij mij thuis

Een drukte van jewelste bij mij thuis

Ons huishouden bestaat uit twee jongens, één van drie en één van zes jaar, en onze kater Bo. Een gezellige drukte met vooral veel beweging en geluid. Geluid dat me de hele dag blijft achtervolgen, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Mijn jongste zoon kan heerlijk...

Column: De last-minute kinderverjaardag

Column: De last-minute kinderverjaardag

Het is de 25e editie, dus we worden er steeds beter in. Het gevaar is natuurlijk wel dat je door al je routine en succeservaringen gaat denken dat het niet zo veel werk is. En dat alles best op het laatste moment gedaan kan worden. Want ondertussen moet er ook nog een...

Rituelen om de dag mooi mee af te sluiten

Terugkerende strijd over de dagelijkse afspraken in huis kennen we allemaal wel. Je kinderen luisteren vaker niet dan wel. Hoe maak je zulke kleine maar oh zo irritante momenten nou fijn? Waar kinderen doorgaans een hekel aan hebben, is de grens over moeten van iets...

Column: Trip down Memory Lane

Column: Trip down Memory Lane

Ik zit klaar om een nieuwe column te gaan schrijven. Het is donderdag, een dag die ik zo koester: alleen thuis voor mijn eigen werk. Even niets moeten, maar doen waar ik blij van word. Meestal heb ik even een tijdje aanrommelen nodig om van de ‘ik moet’- in de ‘ik...

LEES GRATIS HET INTERVIEW MET ALFIE KOHN

Het interview met de grondlegger van het onvoorwaardelijk opvoeden in je mailbox? Je ontvangt meteen ook de Kiindnieuwsbrief vol inspiratie (uitschrijven mag).

Het is gelukt, we gaan een mail naar je typen! (check ook je spamfolder)

0