Column: Veters strikken

door Jannie

Al een aantal decennia kan ik mijn veters strikken. In het begin was het wel moeilijk. Het was veel oefenen waardoor ik soms geen tijd meer had om een mooie puzzel te maken. Ik heb een vrij gevoelige huid, het schuren van de veters over mijn vingers zorgde daarom soms voor irritaties en pijnlijke plekken. Inmiddels ervaar ik het als heel praktisch dat ik deze vaardigheid onder de knie heb gekregen. Tegenwoordig strik ik bijna nooit meer veters. Alleen mijn sportschoenen hebben veters, maar ik moet bekennen dat ik die erg weinig aan heb.

Vandaag heb ik mijn ‘nette’ schoenen aan, zonder veters. De baby wordt 1 jaar. Onweerstaanbare geuren komen uit de keuken. Er wordt gebakken. Noem me suf, maar ondanks dat ik een feestje voorbereid, heb ik geen speciaal gevoel bij deze dag. Geen bijzondere gedachtes naar 1 jaar geleden, geen melancholische stemming, geen trots. Gisteren was hij 364 dagen, vandaag 365 dagen. Het is vandaag niet meer of minder fijn dat hij in ons leven is dan gisteren.

Vooruit, ik heb er één bonusgedachte bij. Omdat we voor Kiind Magazine artikelen over langvoeden in de planning hebben staan, kan ik de gedachte niet tegenhouden dat ik er nu blijkbaar het predicaat Langvoedster bij heb. Ik heb er niet om gevraagd, ik heb niet iets speciaals gedaan en het geven van voeding op de 365ste levensdag van mijn zoon is écht (ja écht!) niet anders dan op de 364ste. Toch wordt er vanuit verschillende hoeken van alles over ‘gevonden’. Het gehele oordeelspectrum wordt benut om gedachtes over het feit dat hij 1 jaar is, en de borst krijgt, te verwoorden.

Laat ik eens één zijde van het spectrum belichten: Wat knap! Heerlijk hè. Fantastisch dat je nog voedt! Zomaar een bloemlezing uit het arsenaal. Noem me wederom suf, maar als ik heel eerlijk ben voelt het bevreemdend om dit te horen. Het voelt alsof ik een pluim krijg voor het feit dat ik al tientallen jaren succesvol zelfstandig mijn veters strik. Wat mij betreft mogen dingen soms ook gewoon zijn wat ze zijn en niet meer of minder. 

Boekentips

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Superkalifragilistisch releasefeest!

Superkalifragilistisch releasefeest!

Wij zijn bofkonten. We hadden een fantastische crowdfundstart, gevolgd door een boektijdschriftkmaakperiode die ons in meer dan fulltimewerkende ouders veranderde - maar wel een boektijdschrift opleverde waar je je vingers bij aflikt. En dat werd nu afgeblust met een...

Column: Verschillende fases

Column: Verschillende fases

Niet ieder kind maakt dezelfde fases door. Al zijn veel fases een bron van herkenning. Sommigen zijn zo vluchtig dat je ze vergeet totdat je er ineens weer op gewezen wordt. Mijn oud-kamergenootje heeft een dochtertje gekregen en ik ben op kraambezoek geweest om dit...

De serieuze wetenschap achter huttenbouwen

De serieuze wetenschap achter huttenbouwen

'Huttenbouwen is ook opvoeden' is hét motto waar we bij Kiind naar leven. Want huttenbouwen is spelen, knus en avontuurlijk. En er zit zelfs een heel verhaal achter. Het blijkt supergoed voor de ontwikkeling te zijn. Dit zegt essayist en onderwijzer David Sobel in...

Column: Do not touch – Nynke in Laos

Column: Do not touch – Nynke in Laos

'Falang!! Falang noi!' Kleine witte mensen. Het wordt ons te pas en te onpas nageroepen op straat. Er wordt gewezen,  gelachen, vertederd gekeken. En dat is prima, het went om een uitzondering te zijn. Bovendien ben ik apetrots op mijn drie blonde snoetjes, die mogen...

12 tips om met je boosheid om te gaan

12 tips om met je boosheid om te gaan

Ons drama-moment van de dag is vaak wanneer mijn dochter uit school komt. Zodra ze me ziet, wordt ze boos en verdrietig. Ik zie dat ze haar boosheid en verdriet opgespaard heeft. Mijn eerste neiging is nog steeds om 'Argh, daar gaan we weer!' te denken, maar ik...

Column: Black Sabbath, Frank Sinatra en Gangnam Style

Column: Black Sabbath, Frank Sinatra en Gangnam Style

Lang geleden, de kleurenfotografie bestond nét en na een jaar of tien waren alle herinneringen overtrokken met een doffe rode waas, was mijn moeder volksdansjuf. Er stond een indrukwekkende rij lp’s met dansmuziek in de kast, en soms, als onze broertjes...

0