Column: Feestbeesten

door Jannie

Onze kinderen zijn geen feestbeesten. Wanneer we in een situatie zijn waarin meerdere mensen in een ruimte aanwezig zijn en zich met elkaar bemoeien (doorgaans ‘Partijtje’ of ‘Feestje’ genoemd), dan zijn de reacties als volgt:

De Zevenjarige trekt zich terug in zijn eigen wereldje. Bij voorkeur met een boek op schoot, die hij desgewenst als nauwkeurig gekozen bord voor zijn kop kan laten fungeren.
De Vijfjarige stuitert alle kanten op. Hij verzint ter plekke de meest vernieuwende breakdancemoves. Deze moves laten bij voorkeur een glas doen breken, of zorgen dat de oom met plastic heup steeds verschiet, omdat het steeds net iets té dichtbij komt.
De Eenjarige klampt zich vast op schoot, kijk daarbij angstig om zich heen en zoekt zijn duimpje op. Soms durft hij even te spelen, maar zodra iemand (niet de ouders) te dichtbij komt, gaan de alarmbellen af.


De Zevenjarige heeft zich tot ster van het feest gekroond door zichzelf de taak van Ober toe te dichten

Eerlijk is eerlijk. Zelf ben ik ook niet de grootste feestheld. Ik ben de persoon die je nuttig ziet doen. Veilig teruggetrokken in de keuken of uit noodzaak de schade aan het beperken van de Vijfjarige.

Moeten wij het dan wel doen, die feestdagen? We worden niet alleen geconfronteerd met Sinterklaas (keer twee), Kerst en Oud&Nieuw, maar ook met de verjaardag van Oma, Opa, de Vijfjarige, de Zevenjarige en de vijfendertigjarige bruiloft van Opa en Oma. Als ik het zo opsom, begint het me al te duizelen. Vorig jaar deed ik al een nobele poging om het geheel consuminderachtig te houden. Zou ik dit jaar stiekem voor minimalisme mogen gaan? Kunnen jullie volgend jaar op Kiind een artikel lezen over “De Minimalistische Feestdagen” of misschien “Mindfull Meefeesten”? Voor nu laat ik het een jaar op zijn beloop. Kinderen zijn flexibel, laat ik ze als voorbeeld nemen voor mijn eigen feestinstelling: “Flexibel de Feestdagen door”.

Inmiddels is één van de verjaardagen achter de rug. De flexibiliteit van kinderen is reeds bewezen. De Zevenjarige heeft zich tot ster van het feest gekroond door zichzelf de taak van ober toe te dichten. Onvermoeibaar heeft hij glazen gesjouwd, bestellingen opgenomen en hapjes rondgebracht. Hij ging zo in zijn rol op, dat hij sprak over ‘Klanten’ in plaats van familie en vrienden. Pas op het einde kwam zijn boek weer in beeld. Zou hij zich ontpoppen? Of misschien gaat hij gewoon zijn moeder achterna, die hem met een grote glimlach heeft geholpen alle drankjes in te schenken.

In De Keuken.

Boekentips

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Een positieve geboorte-ervaring met een doula

Een positieve geboorte-ervaring met een doula

Van oorsprong betekent het oud Griekse woord doula: ‘dienende vrouw’. Eeuwenlang steunen vrouwen elkaar al tijdens het op de wereld zetten van een kind, wat erg positieve effecten op het geboorteproces blijkt te hebben. Wat een doula precies doet Je kunt het...

4 tips voor minder boze peuterbuien

4 tips voor minder boze peuterbuien

Boze peuterbuien. Irritant! En reuze nuttig en leerzaam ook, volgens Janet Lansbury bijvoorbeeld. Eva Bronsveld heeft 4 heerlijke tips om de boze peuterbuien minder vaak tegen te komen. Hoe lastig het soms kan zijn, eigenlijk is het juist heel goed dat je peuter de...

Column: Do not touch – Nynke in Laos

Column: Do not touch – Nynke in Laos

'Falang!! Falang noi!' Kleine witte mensen. Het wordt ons te pas en te onpas nageroepen op straat. Er wordt gewezen,  gelachen, vertederd gekeken. En dat is prima, het went om een uitzondering te zijn. Bovendien ben ik apetrots op mijn drie blonde snoetjes, die mogen...

12 tips om met je boosheid om te gaan

12 tips om met je boosheid om te gaan

Ons drama-moment van de dag is vaak wanneer mijn dochter uit school komt. Zodra ze me ziet, wordt ze boos en verdrietig. Ik zie dat ze haar boosheid en verdriet opgespaard heeft. Mijn eerste neiging is nog steeds om 'Argh, daar gaan we weer!' te denken, maar ik...

Een helend verhaal maken doe je zo

Een helend verhaal maken doe je zo

Mijn broer gaat trouwen in een statige borg. We lopen over het bruggetje naar de ingang. Ik kijk opzij naar het water. Dat wordt oppassen geblazen met onze jongste ondernemende tweejarige zoon, gaat er door me heen. Als we weer buiten komen, houden mijn man en ik om...

Column: Zwembadtranen

Column: Zwembadtranen

Ik wil iets schrijven, maar mijn hoofd is leeg. Of eigenlijk niet. Eigenlijk is mijn hoofd propvol, maar niet met wat ik wil. Ik zit bij de zwemles en kijk naar het betraande snoetje van mijn dochter. Laat ik maar niet opkijken. Laat ik maar naar het scherm kijken en...

0