Column: Loslaten

door Gastauteur

Wanneer je binnen een relatie een kind opvoedt, zijn er vaak verschillen in opvoeding te merken. Er zijn altijd kleine dingen die je zelf anders zou doen. Nog los van de man-vrouw verschillen, die sowieso aanwezig zijn.

Zoonlief is zes jaar oud. Een erg verantwoordelijke zesjarige. Misschien iets te groot voor zijn leeftijd, niet qua lengte, maar toch … hij is altijd wat ouder geweest dan zijn kalenderleeftijd. Hij wil ook dolgraag volwassen zijn. Die drang probeer ik zoveel mogelijk in te perken.


Toch heb ik de zenuwen. Zeker als ik eraan terugdenk dat hij dat als vijfjarige al deed

Goed, zes en verantwoordelijk. We wonen in een kindvriendelijke wijk, wat vooral betekent dat hier veel geboorteborden in de tuinen staan en grasveldjes met speeltoestellen in grote mate aanwezig zijn. De auto’s zouden hier 30 km per uur moeten rijden en overdag is er relatief weinig verkeer. De afstand tussen mijn ex en mij bedraagt tien minuten lopen, wat zal het zijn 800 meter of zo?

Nu is die afstand goed overbrugbaar. Zoonlief doet het graag fietsend en in zijn eentje. Spannend. Ja. Voor mij wel. Hij en mijn ex zijn het echter gewend, want diezelfde afstand mag hij van zijn vader ook fietsen als hij in de wijk speelt. Dat betekent dat de huidige regeling (mijn ex en ik bellen naar elkaar wanneer zoonlief vertrekt en aankomt) minder eng en nieuw is.

Toch heb ik de zenuwen. Zeker als ik eraan terugdenk dat hij dat als vijfjarige al deed. Ik wist daarvan af. Ik heb ook aangegeven dat hij dat bij mij niet zou mogen. Tegelijk heb ik de beslissing van mijn ex om het wel toe te staan, gerespecteerd. En stiekem ook bewonderd. Ik ben helemaal niet van het vasthouden. Ik ben groot voorstander van het loslaten en het kweken van zelfstandigheid. En ik doe heel stoer tegen mijn ouders en zus dat zoonlief dit best kan – ook toen hij nog vijf was – maar toch … heel stiekem zou ik dat kind in mijn armen willen nemen en zo de hele grote wereld buiten willen sluiten. Het is zijn ontdekkingsdrang en zijn drang tot groei die er telkens weer voor zorgen dat ik mijn armen weer open en het kind zijn vrijheid tegemoet zie fietsen.

Toch blijft dat verlossende telefoontje van zijn vader nog altijd meer dan welkom.
“Ik zie hem fietsen en ga de deur voor hem open doen.” Pas na die woorden kan ik mijn eigen dingen gaan doen.

 

Dit was de laatste column van Diana de Bont voor Kiind Magazine. Vanaf 1 oktober een nieuwe columnist! 

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Over Utopia, sprookjes en dromen: leven in een gemeenschap

Over Utopia, sprookjes en dromen: leven in een gemeenschap

Nog geen jaar geleden vertrokken wij als gezin naar een ecogemeenschap in Andalusië. Met een tent en fietsen bovenop onze niet zo ecologisch verantwoorde oude diesel uit 1996 reden we langzaam naar het zuiden. Lees hier een dag uit ons leven. Er klinkt een zacht...

Zindelijk worden zonder training

Zindelijk worden zonder training

Toen mijn kleine twee jaar en een week oud was, zaten we met z’n allen op de bank wat te praten. Mijn kleine scharrelde wat in de kamer rond. En ineens liep ze naar ons toe: 'Kijk, potje plast', zei ze. En dit is hoe ze zindelijk werd, ook de dagen erna. Ik was blij...

Vast aan je familie – doorbreek het patroon

Vast aan je familie – doorbreek het patroon

We zijn allemaal gevormd door onze opvoeding. Wat neem je zelf mee van je ouders, wat daarvan geef je door? En is dat een keuze? Hoe vrij ben je daarin? Dit is een bewerking van het artikel 'Vast aan je familie', geschreven voor GRENZELOOS, een editie van het vroegere...

Column: De jaarringen in mijn stam

Column: De jaarringen in mijn stam

Heb je weleens met je vinger geprobeerd om de jaarringen van een boomstam te tellen? Zodat je, voor-ieder-jaar-een-ring, weet hoe oud de boom is? Dat is bijna niet te doen. Of ik raak zelf gewoon snel de tel kwijt, dat kan ook. Sommige ringen zijn héél dun, zodat je...

Goed onderwijs: een sterke school met een eigen cultuur

Mijn kinderen zitten net als de meeste kinderen op school. Daar hebben we bewust voor gekozen. Ik zou mijn kinderen niet de hele dag, week in, week uit, zelf bezig kunnen houden. Daarbij geloof ik dat we in de samenleving het participeren in een grotere groep...

Column: Waardering werkt

Column: Waardering werkt

Thijn zit met de blokken te spelen. Hij is twee jaar oud en bouwt een tunnel, een brug of een kasteel - of alle drie tegelijk - waar de rails van zijn houten trein onder door kan rijden. Wendy zit met een slapende, pasgeboren Noek op schoot en een vriendin verbaast...

LEES GRATIS HET INTERVIEW MET ALFIE KOHN

Het interview met de grondlegger van het onvoorwaardelijk opvoeden in je mailbox? Je ontvangt meteen ook de Kiindnieuwsbrief vol inspiratie (uitschrijven mag).

Het is gelukt, we gaan een mail naar je typen! (check ook je spamfolder)

0