Column: Een ander gevoel bij vakantie

Vakantie. Het vergde altijd wat planning en gedoe, maar dan waren we -zodra we op de plaats van bestemming waren- er alledrie ook echt klaar voor. Dan kon het grote genieten beginnen.

Nu begint de vakantievoorpret op een heel andere manier. Overleg. Het naast elkaar leggen van de agenda’s. Wanneer is zoonlief vrij? Wanneer is de oppas beschikbaar? Wie pakt welke weken?

Op dit moment is het voordeel van de scheiding dat we als ouders meer vakantiedagen te verdelen hebben. Voorheen namen we dezelfde weken vrij (was wel zo gezellig) en moest er voor die andere weken het een en ander geregeld worden. 

“Maar dan ga ik papa missen.” Zijn lip gaat in de pruilstand

Voor zoonlief zitten er geen voordelen aan deze scheiding. Voor hem is het vooral gedoe. Als ik vol enthousiasme aankondig dat hij een extra lang weekend bij mij kan zijn, krijg ik een pijnlijk antwoord te horen. Nou ja, het eerste antwoord niet zozeer, de reactie die daarop volgt vooral.

“Maar dan ga ik papa missen.” Zijn lip gaat in de pruilstand. Ik herinner me nog dat ik hem dat geleerd heb te doen. Toen betrof het de vraag of hij (wij) een ijsje mocht(en) en de pruillip was bedoeld voor oma. Ik wilde ook graag een ijsje.

“Ja, schat, dat is zo. En als je bij papa bent dan mis je mama.” Het is een poging om zoonlief in te laten zien dat ik begrip heb voor de situatie waarin hij zit..
“Maar niet zo erg. Als ik bij jou ben dan mis ik papa heel erg.” Werkelijk, ik vind het heel fijn dat zoonlief geen enkele schroom voelt om deze woorden uit te spreken en ik weet heel goed waarom hij de woorden zegt. Ik ken zijn vader en zijn vader is echt een heel leuke papa.

Toch kijk ik op tegen dat lange weekend. Ik vrees voor de tranen, het gemis van zoonlief. Dat pijnlijk is om meerdere redenen. Een: de scheiding op zichzelf, de nieuwe situatie was niet het droombeeld dat ik had toen ik met mijn ex aan het zwanger worden begon. Twee: het feitelijke gemis.

Dat betekent dat er een extra voorbereiding getroffen moet worden. De lievelingsknuffel (“Die vindt papa ook heel lief”) mag niet vergeten worden. En wanneer het huilen begint, zullen mijn open armen er zijn. Troost en afleiding. We gaan de bossen in, leuke dingen doen. Andere leuke dingen dan zijn vader met hem doet.

Zoonlief begint het begrip ‘vakantie’ steeds beter te begrijpen. Zijn klasgenootjes gaan naar het buitenland op vakantie en dat vindt hij zelf ook een goed idee. Al heeft hij het vaker over een strandvakantie in eigen land, op een van onze geweldige eilanden. Daar zijn we gezamenlijk een drietal jaren achtereen geweest en hebben enorm genoten.

In schoolperioden is dat eiland eigenlijk te druk. Het geluk is dat zoonlief een vakantieweek heeft die buiten de reguliere schoolperioden valt. Dus hebben zijn vader en ik het plan op gevat om volgend jaar dat weekje naar het eiland te gaan en een huisje te huren.

En voor dit jaar beperk ik me tot lange weekenden en dagjes uit. Geen weken in een ander land of op een camping of zo. Het is voor zoonlief nog niet de tijd om een langere periode van zijn vader gescheiden te zijn. En heel eerlijk, ik ben er ook nog niet aan toe om zoonlief een langere periode van zijn vader te scheiden.