Column: Ooit wilde ik een groot gezin

door Gastauteur

En dan ineens ben ik op mijn thuisdag de poepluier van een ander kind aan het verschonen. “Hoe ben ik hierin verzeild geraakt?” vraag ik me af, wetende dat ik nog minimaal twee poepluiers te gaan heb voordat mijn zus terug is van haar werk en haar twee kinderen op komt halen.

Gisteravond heeft mijn zoontje me nog gerustgesteld. Hij zou de poepluiers van zijn negen maanden oudere neefje en zijn net één jaar geworden nichtje voor zijn rekening nemen. Vanochtend aan de ontbijttafel kwam meneertje terug op zijn plannen. “Jij bent toch groot,” zei mijn bijna driejarige wijsneus, “Ik ben toch klein.” Juist ja, meneertje had evenmin zin om boven de poepluiers van zijn neefje en nichtje te hangen. Dus heb ik hem laten beloven dat hij dan zelf gebruik zou maken van de toilet, zodat me dat minstens één poepluier zou schelen.
En nu zit ik dus met drie snotneuzen opgescheept. Twee druktemakers die het ontzettend goed met elkaar kunnen vinden voor vijftig minuten van het uur, wat dus betekent dat ik in tweevoud mag mopperen als ze vol enthousiasme met hun autootjes tegen het raam slaan of een schril hoog gegil laten horen, omdat de ander dat zo grappig vindt.

Drie kinderen in huis. Ogen tekort om alles in de gaten te kunnen houden en handen tekort om tegelijk degene met de tranen te troosten en de ander te vragen wat er precies gebeurd is. Verdelen van aandacht en prioriteiten stellen dus. Nog een geluk dat de eenjarige haar eigen weg tussen al het speelgoed kan vinden.

Drie kinderen… ik zie voor me hoe mijn leven zou zijn als ik een groter gezin zou hebben. Mijn stresslevel stijgt ervan. Ik ben niet bepaald een relaxte mama. Ik had dus ook verwacht dat ik deze minuten voorbij zou zitten kijken. Het valt me honderd procent mee. Het is heerlijk om te zien dat ze gezellig voor het raam een soepstengel staan te eten. Mijn zoontje helpt mee door zijn nichtje meerdere keren van een stukje soepstengel te voorzien. Voor even genieten we van de soepstengel en de gezelligheid. Ik verzink in gedachten en schrik op als twee mannetje rondjes rond de tafel aan het rennen zijn. “Rustig,” zeg ik eerst. “Niet rennen,” roep ik vervolgens verschrikt als ik ontdek dat ze al soepstengeletend aan het rennen zijn gegaan. Gelukkig luisteren ze vandaag erg goed en stopt het geren direct.
En opgelucht besef ik dat we nog maar een paar uurtjes te gaan hebben, voordat mijn verantwoordelijkheid zich weer beperkt tot één van de drie kleintjes. Het is al een hele klus om te proberen dat hij zo ongehavend mogelijk de dag doorkomt. Ach, dat heeft ook wel zijn charme.
Ondanks dat ik geen stressvrije moeder ben, zie ik tijd om achter mijn laptop te duiken en over mijn laptop heen de drie kinderen in de gaten te houden. Misschien dat ik door te accepteren dat ik geen relaxte moeder ben, toch relaxter ben geworden dan dat ik anders zou zijn geweest.
Stiekem kijk ik uit naar volgende week. Dan komen de bengels van mijn zus weer naar me toe. Het wordt vast een hele dag vol pret (we gaan met de bende naar het park) en poepluiers. Gelukkig begint die de dag de vakantie van mijn man. Dan mag hij lekker de poepluiers doen!

Boekentips

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Recensie: Geld, Gezin & Geluk: over consuminderen

Recensie: Geld, Gezin & Geluk: over consuminderen

Consuminderen (vrijwillig of noodgedwongen) is meestal een besluit van de volwassenen binnen een gezin. Economisch gezien heel logisch, maar praktisch gezien helemaal niet zo voor de hand liggend. Kinderen hebben niet alleen vaak prachtige creatieve ideeën, het is ook...

Opvoeden in Nederland: Senita uit Bosnië

Opvoeden in Nederland: Senita uit Bosnië

Miranda Huibers interviewt in deze serie ouders die in het buitenland opgroeiden en in Nederland kun kinderen opvoeden. Lijken we allemaal op elkaar? Of zijn de verschillen enorm? Deze maand: De Bosnische Senita (52) die op haar 24e naar Nederland kwam voor Roland (nu...

Astara over opvoeden: Denken in behoeften

Astara over opvoeden: Denken in behoeften

Alles wat we doen of niet doen, zeggen of niet (durven) zeggen, doen we om een behoefte te vervullen. Mijn wens is om, doordrongen van dit besef, steeds meer te luisteren, spreken en leven vanuit verbinding en met respect voor mijn eigen en andermans behoeften. Maar...

Jongens mogen zacht zijn

Jongens mogen zacht zijn

Echt stoer zijn, wat betekent dat eigenlijk? En krijgen jongens daar wel voldoende ruimte voor? ‘Stoer, wat is dat eigenlijk?’ Ik kijk mijn zoons hoopvol aan, op zoek naar een invalshoek voor dit artikel. ‘Kweenie,’ mompelt de oudste (Luka, 7). ‘Iemand die een...

Lezing: Opvoeden, een riskant experiment?

Lezing: Opvoeden, een riskant experiment?

Opvoeden. Tegenwoordig doen we dat alleen, in ons eigen huis, alleen of met een partner. En niet zoals eeuwen gedaan werd: met je buren, familie en vrienden. Maakt dat uit? Luister naar socioloog Henk de Vos, in de lezing: 'Opvoeden, een riskant experiment?'...

Column: In een jaar tijd werd ik moeder van vier

Column: In een jaar tijd werd ik moeder van vier

In het voorjaar kreeg ik een klein meisje in mijn armen, de dag voor Kerst kwamen daar plotseling drie grote kinderen bij. In een jaar tijd werd ik moeder van vier.     Toen ik mijn grote liefde Peter ontmoette had hij al een heel gezin. Om het weekend...

GRATIS EDITIE KIIND

Lees Kiind stiekem lekker gratis. Download editie OER! Je ontvangt meteen ook de nieuwsbrief vol inspiratie - waarvoor je je ieder moment kunt uitschrijven.

Het is gelukt, we gaan een mail naar je typen! (check ook je spamfolder)

0