Column: Zwanger, tegen alle verwachtingen in

door Lisa Wade

Vorige maand las je over het hormonencircus dat Lisa Wade inging om zwanger te worden. Deze maand het vervolg. Over verwondering, uitspraken, vrijheden en beloftes.

 

Toen ik verliefd werd op Peter wist ik dat dit ook betekende dat ik waarschijnlijk nooit moeder zou worden. Naast alle liefde was er ook altijd dat verdriet. Zelfs op onze trouwdag. In onze trouwringen lieten we voor ieder van de kinderen van Peter een gouden stipje zetten. Een voor Grover, een voor Muriël en een voor Rinke. Toen ik ja zei tegen Peter, zei ik ja tegen hen allemaal. En ook al zou een kindje van ons samen waarschijnlijk nooit komen, voor haar plaatsten we in onze ringen een klein diamantje. Om zo een plek te geven aan mijn verlangen. Ook al lukte het me niet altijd hoop te houden en deed het zien van het steentje altijd een beetje zeer, zo voelde het compleet.

ervaringsverhaal zwangerschap, Lisa Wade

Twee jaar later ben ik tegen alle verwachtingen in zwanger. Als we voor de laatste keer naar het ziekenhuis gaan waar ze ons hebben geholpen, brengen we een grote taart mee waarop de magische foto van de eerste celdeling staat. Daarop staat in grote letters ’Bedankt’. De taart markeert het einde van een heftige tijd vol afwegingen en medische ingrepen. Het is ongelofelijk maar we gaan het samen toch meemaken. Voor het eerst voel ik geen schrijnend verlangen meer bij het zien van een dikke buik, kleine babykleertjes, spelende kinderen en het moedergeluk van vriendinnen. Ik plas maandenlang in blauwe flessen in de hoop dat een ander hierdoor ook dit wonder mag ervaren. (www.moedersvoormoeders.nl) Trots zet ik ze bij de voordeur neer. Iedereen mag het weten. ervaringsverhaal zwangerschap, Lisa Wade

Het is een prachtige zomer. Peter gaat met de kinderen op vakantie naar Mallorca. Ik hoef nergens heen. Beetje moe, beetje duizelig. En indrukken genoeg. Ik zit in de tuin, luister naar de kwetterende vogels en voel me onderdeel van het grote wonder van het leven. Voor het eerst voel ik me totaal niet alleen zonder Peter en de andere kinderen. Ook bij hen heb ik niet meer het gevoel aan de zijlaan te staan. Het kleintje in mijn buik lijkt ons allemaal met elkaar te verbinden. Ik denk aan hoe ze volgend jaar in mijn armen zal slapen. En weer een jaar later buiten haar eerste stapjes zet.


Voor het eerst voel ik me totaal niet alleen 

“Hebben jullie al een voorgevoel?” vraagt de echoscopiste terwijl ze met het apparaat op mijn buik duwt om goed te kunnen kijken. We zeggen dat ons kindje natuurlijk alles mag worden wat het wil, maar vertellen haar toch over het meisje dat ik in mijn hart draag sinds we elkaar kennen. Een meisje dat met Peter naar de ottertjes gaat kijken in Artis, als Pocahontas verkleed naar school wil en sperzieboontjes plukt uit onze tuin. Dat hebben jullie dan goed aangevoeld. Jullie krijgen een dochter.’ We huilen van geluk en zijn sprakeloos dat het beeld blijkt te kloppen. Vanuit het echocentrum rijdt Peter rechtstreeks door naar Antwerpen. Om op een terrasje bij Het Elfde Gebod, een eetcafe vol heilige beelden, alles rustig tot zich door te laten dringen. Hij stelt voor de volgende dag door te rijden naar Italië, of waarheen de wind ons ook brengt. Ik zie het niet zo zitten om dagenlang in de auto opgevouwen te zitten. Maar ik ga mee. Nooit eerder waren we zo verliefd.

 

De hele reis houdt Peter mijn buik vast. En ook ’s nachts ligt zijn arm beschermend om ons heen. Hij maakt de mooiste foto’s van mijn veranderende lichaam. Hij geniet van mijn geluk. Maar soms is hij mijlenver weg. Alles zal binnenkort anders zijn. Ik weet welke vrijheden hij opgeeft voor dit grote geluk. Welke angsten hij onder ogen komt. Op het moment dat zijn kinderen steeds zelfstandiger worden, hij de boog kan gaan ontspannen, begint alles weer van voren af aan. In tien dagen baant hij zich een weg door zeven landen heen.

ervaringsverhaal zwangerschap, Lisa Wade

Op Oudejaarsavond ben ik alleen thuis. Al heb ik liever dat Peter bij me is om dit bijzondere moment samen te beleven, ik heb besloten Peter in het najagen van zijn geluk geen duimbreedte meer in de weg te leggen. Soms ben ik bang hem teveel te belasten met de weg die we voor mij zijn opgegaan. Peter zit in een regiewagen op het Oosterdok in Amsterdam om via de televisie het nieuwe jaar in te luiden met het hele land.


We maken keuzes, creëren mogelijkheden

Op het moment dat om middernacht het geknal buiten losbarst en ik geruststellend mijn hand op mijn buik leg, hoor ik plotseling hoe Peter in de muziek die via de televisie de huiskamer binnenkomt het hartslagje van onze dochter heeft verstopt. Even voel ik me meer samen dan ooit. Het is zover. Dit is het jaar waarin we ons meisje eindelijk echt gaan vasthouden. Soms zijn we bang voor de veranderingen die gaan komen. Maar als ik denk aan de woorden die Peter en ik uitspraken toen we elkaar onze trouwringen gaven, snap ik nu zoveel meer van waarom we elkaar juist deze belofte deden.

 

‘Ik laat mezelf aan je zien. Wetend dat ik het ben, met wie jij deze weg wil bewandelen. Een weg die ons brengt naar nieuwe werelden. We maken keuzes, creëren mogelijkheden. Hopend dat we de wereld daarmee mooier achterlaten. Wijzen elkaar de mooie dingen aan. En omarmen alles wat ons onderweg overkomt. We kiezen voor elkaar, maar ook voor onszelf. We laten elkaar los zodat we kunnen vliegen. In het volste vertrouwen dat we verbonden zijn waarheen we ook gaan. We elkaar bij alles vast zullen houden. Dicht tegen je aan voel ik hoe mijn hart klopt met het jouwe. Je bent degene die ik vertrouw, die me zo diep aanraakt. Tegen wie alles ja zegt. Ik laat me achterover vallen. Er is niks anders dan Liefde.’


Lisa Wade presenteert programma’s voor kinderen als Het Klokhuis en 13 in de oorlog. Ze kreeg drie stiefpubers en draagt een klein meisje op haar rug.

Boekentips

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Column: Perfect ouderschap bestaat niet

Column: Perfect ouderschap bestaat niet

Sinds enkele weken staat met grote letters het logo van ons bedrijf GezinsGeluk.nu op onze camperbus. Gaaf natuurlijk, maar het maakt ook weer wat los om daarmee zo te gaan staan voor onze kijk op ouderschap. En of het nou echt zo is of alleen maar in mijn hoofd, ik...

Column: Ik ben geen jongen

Column: Ik ben geen jongen

Roos fietst naast me. Met een verbeten gezicht trapt ze zich door de herfststorm heen. We zijn op weg naar huis na een lange schooldag. En aan haar gezicht zie ik dat haar meer bezighoudt dan windkracht 6. Haar tranen zijn er eerder dan de regendruppels. En als ik...

Thuiszitters: pak het systeem aan, niet het kind

Thuiszitters: pak het systeem aan, niet het kind

"Het aantal thuiszitters moet met een kwart per jaar omlaag door kinderen betere psychische zorg te bieden en op te houden met bureaucratisch geneuzel." Thuiszitterspact Ferme uitspraken die in het nieuwe Thuiszitterspact staan dat de vier grote steden (G4) en acht...

Column: Zoek de moeder in jezelf

Column: Zoek de moeder in jezelf

Iedereen heeft wel een bepaald beeld bij een moeder. Zo is ze voor veel mensen bijvoorbeeld zacht, lief, zorgzaam en begripvol. Ze troost je wanneer je verdriet hebt en geeft een kusje op je zere knie. Ze luistert als je iets wilt vertellen en heeft haar oordeel niet...

Column: Het geluid van jammerende kinderen

Column: Het geluid van jammerende kinderen

Soms lukt iets niet meteen. Dat hoort bij het leven. Grote mensen zijn hier meestal aan gewend. Maar voor kleine mensen kan dit absoluut onacceptabel zijn. Tot zo ver nog niets aan de hand, hartstikke oké. Het heeft simpelweg met de ontwikkeling van hun brein te...

Driftige peuter? Doe even niets

Driftige peuter? Doe even niets

Daar sta ik dan op een drukke weg met de autodeur open. Mijn krijsende zoontje van twee jaar dubbel te vouwen in zijn autostoeltje. Zijn hele lijf strekt hij uit. Zo krijg ik de gordel niet vast en ik moet door naar een volgende afspraak. 'Als je nou toch eens mee zou...

0