We kennen een stel, ontmoet tijdens de ‘Samen Bevallen’ cursus van onze beide eerste kinderen, dat drie kinderen heeft. Een meisje, wat twee weken ouder is dan onze zoon, en nog twee meiden van net één jaar, een echte tweeling. Iedere keer dat ik ze zie, doe ik weer een poging om te raden welke naam bij welk kind hoort.
Ik ben nooit goed met tweelingen en namen geweest. Als 11-jarige heb ik samen met mijn iets oudere zus een tweeling de fles gegeven, ieder één baby. Daardoor kreeg ik met de ene baby iets meer binding dan met de andere baby. Die band zat tussen mijn oren, want als die twee meiden bij ons op bezoek kwamen of we zagen ze bij hun oma dan was het door het verschil in kleding en de namen in de eerste minuten dat ik, op het einde van het uurtje dat we ze zagen, nog wist wie wie was. Mijn zus kon de meiden wel uit elkaar houden. Ik begreep maar niet hoe ze het deed.
Terwijl mijn zus best wel een tweeling zou willen, ben ik minder happig. Alhoewel ik er nu eentje heb, want mijn zoontje is een tweeling van sterrenbeeld, heb ik daar geen slapeloze nachten van, tenzij hij ‘s nachts wakker wordt en om mij roept.
Nu met de meiden van onze vrienden heb ik het weer. En het is niet dat ik niet mijn best doe, ik kan ze gewoonweg niet uit elkaar houden. Iedere keer als ik het denk te weten, is het meisje op haar zusje gaan lijken en haal ik ze dus weer door elkaar. Hun moeder heeft me een tip gegeven, het verschil zit in de neusjes. De een trekt haar neusje op bij het lachen, de ander doet dat niet of op een andere manier.
Nu heeft ze me gevraagd of ik niet een weekend lang een baby wil. Ze heeft zulke schatten van kinderen, daar hoefde ik niet lang over na te denken. Sterker nog, zei ik, we willen er ook best twee te logeren hebben. Onze zoon gaat daar heel blij mee zijn. En ik heb alle tijd om een weekend lang te oefenen op de namen en de gezichten en de trekjes van de meiden. Kan ik alle verschillen ontdekken en proberen te onthouden. Het wordt een uitdaging, maar wel eentje waar ik niet tegenop zie. Het lijkt me zalig om met de megakinderwagen te gaan wandelen. Een weekend lang heeft mijn zoontje twee zusjes. Een weekend lang kan ik lekker moederen over drie kinderen. Een weekend lang heb ik mijn grote gezin.
Toch is daar ergens wel de vrees dat ik aan het einde van het logeerweekend vol trots één van de meiden aan onze vrienden overhandig en dan de naam noem waarvan ik denk dat die bij dat kind hoort, ik vervolgens te horen krijg dat het de andere is. Manlief vroeg zich al af of het uitmaakte als wij ze een weekend lang een andere naam hadden gegeven. Ik zie de waarschuwende blikken van pedagogen en psychologen al voor me. Oh, help. Traumatische ervaring nummer 1, ‘we logeerden bij vrienden van mijn ouders’.
Ach, een weekend oppassen op die schattige meiden wordt vast een feest. Ik neem me voor om toch maar bij de tatoeageshops uit de buurt te blijven. Ik heb echt het volste begrip voor de ouders die hun eeneiige niet uit elkaar te houden tweeling bij de geboorte een kleine tatoeage geven. Probleem is echter dat de tweeling van onze vrienden twee-eiig is. Bovendien lijkt het me ook een hele opgave om te onthouden wie die tatoeage gekregen heeft.
