Ooit was er vast een groot vrouwenverbond. Heel lang geleden, dat geloof ik. In de jager-verzamelaartijd die nog in ons bloed stroomt. Vrouwen van alle generaties die elkaar bekrachtigden, inspireerden en voorleefden. En heus, alles was toen vast makkelijker. Vrouwen deden meer van hetzelfde en de verschillen waren misschien minder zichtbaar. Maar dat er ooit een tijd zo komen waarbij we ons voelen afgesneden van elkaar door onze verschillen in plaats van naast elkaar te staan… dat blijft wringen van binnen, precies op de plek waar ik verbondenheid wil voelen.
Omdat we nog wel eens een fijn festival of kampeerweekend organiseren, horen we geregeld dingen als: ‘Het voelt hier als thuiskomen’ en ‘Heerlijk om al die mensen te zien die zo vertrouwd voelen, terwijl ik ze niet ken’. Maar ook horen we angst voor ‘de’ groep, en twijfels vooraf: ‘Het lijkt me zo gezellig, maar hoor ik er wel bij? Ben ik wel net zo goed als die natuurlijke ouders die ik zie?’ Het is alsof we stiekem een wedstrijdje in geweldig-ouderschap doen.
De groep: lekker of lastig?
Tot een groep behoren kan je veel brengen. Je kunt er steun vinden, kracht uit halen en naar toe brengen en een soort veiligheidheid ervaren om onderdeel te zijn van een groter geheel. Het tegenovergestelde kan ook waar zijn. Je kunt ervaren dat binnen een bepaalde groep jouw keuzes niet worden gerespecteerd, je moet op je tenen lopen en je voelt je alleen binnen het grotere geheel omdat jouw invulling van het leven blijkbaar een tikkie teveel afwijkt van de groepsdynamiek. En precies dat laatste kan nooit de bedoeling zijn daar waar verbinding het meest nodig is.
Moederschap: een vat vol tegenstellingen
Ik heb zelf niet zoveel met hokjes, eigenlijk niks. Voor sommigen feministen ben ik niet serieus te nemen omdat ik bewust jaren ben thuisgebleven om alles te halen uit de eerste jaren met mijn kinderen. Ondanks dat ben ik met trots en rechte schouders een feministe pur sang, precies om de reden dat ik wens alles wat mij vrouw maakt een invulling te geven die mijzelf bekrachtigd. Die vrijheid is van mij, van ons allen. Ongeacht onze verschillende keuzes hierin. Hetzelfde geldt voor natuurlijk ouderschap. Ik heb tien jaar borstvoeding gegeven, mijn kinderen als aapjes gedragen, we slapen samen.
Daarentegen heb ik nog nooit in het echt een wasbare luier aangeraakt, ik luister muziek waarvan de tekst niet altijd geschikt is voor kinder oren maar toch swing ik ze in het rond op m’n heup en dansen we er samen op. En oja, ze kijken de film voordat ze het boek hebben gelezen. Foei, wat zeg ik nu.
Dus waarbij ik binnen de ene groep wordt geroemd om mijn keuzes word ik om diezelfde keuzes in een andere groep toch een beetje als apart beschouwd.
Hoera voor jouw unieke weg
Dus JA, er zijn natuurlijke ouders die geen borstvoeding aan hun kindjes geven en feministen die fulltime voor hun kinderen zorgen. Die dingen maken niet een mindere moeder of vrouw van je. Het zijn je bewuste keuzes die je krachtig maken. Wat een verademing, leve de diversiteit, leve de dapperen die niet alleen verbinding met andere mensen zoeken maar vooral niet vergeten naar hun eigen intuïtie te luisteren. Zoals Romy Boomsma, die volgens sommigen wel heel veel kenmerken laat zien die haar onlosmakelijk met een bepaalde groep verbinden terwijl ik een vrouw zie die haar ervaringen deelt, integer maar vooral vanuit haar eigen kracht. Zonder minder te maken van een ander.
In alle zachtheid krachtig zijn zonder jezelf kleiner te maken
Samen is het leuker. Nee echt
Kunnen we terug, naar één womanhood of sisterhood? Of gewoon lekker in je moerstaal één vrouw-zijn en zusterverbond. Je kunt niet iedereen inspireren en zeker niet plezieren. Een plek vinden waar je heel bent met jezelf en de mensen om je heen, klinkt bijna als een onmogelijke missie, maar niets is minder waar. Want als we dat allemaal doen, heel zijn met jezelf, is dát onze gemeenschappelijke deler. In alle zachtheid krachtig zijn zonder jezelf kleiner te maken, anderen daarmee uitdagen om hetzelfde te doen. Vraag eens aan iemand waarom diegene de dingen doet zoals hij ze doet, oordeelloos, ter inspiratie. Laat je bewegen en besef je dat datgene wat je voelt iets zegt over jou, over jouw reis en jouw waarden. Laten we gul zijn met bewondering voor hen die zo dapper zijn een eigen weg zoeken, een pad bewandelen wat meer hun pad is, zelfs binnen een groep.
Gelijkwaardig, maar niet hetzelfde
Ik wens dat de gemeenschappelijke deler vooral niet is dat we alles hetzelfde doen. Het is een verademing om je te omringen met gelijkgestemde mensen, de warmte te voelen om onderdeel te zijn van iets wat groter is dan jijzelf. Maar dan wel het soort gelijkgestemdheid in de zin van onderweg zijn, zoekende en samen reizend. Met als gemeenschappelijke deler een verrijking van jouw eigen en elkaars bewustzijn. Met liefde en respect voor elkaars behoeften en verbondenheid voelen. Precies daar, op die plek waar het nu soms wringt.
En dát hoorden we ook terug van de bezoekers van het Kiindweekend: de verschillen tussen mensen waren opvallend groot. Maar mensen hebben wel ongeveer dezelfde kernwaarden. We willen onze kinderen een mooie jeugd geven en de wereld een beetje mooier maken. We weten niet altijd hoe. We zijn samen zoekend dus.
We organiseren het Kiindweekend. Kom erbij!
Fotografie: Maria Stijger
