Bevallen is naar binnen keren

Vertrouwen op je lichaam als je gaat bevallen. Het klinkt zo fijn en simpel, en toch wordt er zo veel van je gevraagd. Overgave tijdens een gebeurtenis die je helemaal op zijn kop zet. Bij jezelf blijven terwijl je op onbekend terrein bent. Bevallen doe je niet vaak genoeg in je leven om routine op te kunnen bouwen. Elke geboorte is uniek. Ga er maar aan staan! Monique staat op het punt te bevallen van haar tweede kind. Ze neemt haar oerkrachten heel serieus. Ze vertelt hoe het ging.

Lagen afpellen van mezelf

Al de hele week bereidt mijn lichaam zich voor op de geboorte, net als mijn ziel. De baby zit laag, en zijn bewegingen zo diep in mijn bekken maken oude pijn en angsten los die daar opgeslagen liggen. Ik voel dat deze bevalling van me vraagt om werkelijk alle lagen af te pellen. Om voorbij oude ideeën te gaan, voorbij alle aannames over mezelf en over geboorte, om mijn ego af te leggen voor ik door de poort mag gaan naar mijn nieuwe leven als moeder van twee. 

Iets in mij wil zó graag dat het doorzet. Ik probeer met zoveel mogelijk mildheid naar mezelf en mijn lijf te kijken, en meer en meer kom ik in het hier en nu. Massage, schrijven, dansen, yoga nidra en het wegleggen van m’n telefoon helpen me hierbij. Ik heb een paar heerlijke, zachte dagen met mijn man en dochter, die ook erg uitkijkt naar de komst van haar broertje of zusje. Iedere nacht heb ik weeën – soms om de 10 minuten, soms om het half uur. Me hierover frustreren helpt niet, ik slaap tussen de weeën door en haal mijn slaap overdag in.

Ons huis verandert in een baarmoeder

Op vrijdagochtend zijn de weeën al heel sterk, maar er zit nog geen ritme in. Die dag wordt mijn dochter opgehaald door mijn moeder om bij opa & oma te gaan logeren. Mijn 4-jarige dochter, en daarna mijn moeder, komen nog even bij me op bed liggen om me door een wee heen te helpen. Ik heb geen idee hoe lang het nog gaat duren, dus ik zoek maar weer zoveel mogelijk afleiding: samen met mijn man ga ik wandelen in de natuur. We spelen een spelletje, waar ik me haast niet op kan concentreren. Ik probeer een serie te kijken, maar ik kan geen schermen meer verdragen. Ik zet muziek op en begin te dansen. Ik pak mijn drum en breng mezelf in trance. En tussendoor vang ik weeën op die zo heftig zijn, alsof ik al middenin m’n bevalling zit. 

Ik bel een bevriende doula en vraag haar wat zij zou doen met dit weeënpatroon. Ze adviseert me de rebozo te gebruiken, om te kijken of die me in een ritme kan brengen. Mijn man schudt ritmisch mijn bekken los, terwijl de weeën met een pijnlijke traagheid dichter en dichter naar elkaar toe kruipen. De buitenwereld vervaagt, het licht verandert, de tijd staat stil en ons huis verandert langzaam in een baarmoeder, terwijl ik in de tijdloze, oeroude wereld van het baren word getrokken.

Ik sla mijn armen om mijn man heen en ben dankbaar voor hem als mijn anker

Dans en drum met mijn man

Het is al laat en we besluiten te gaan slapen. Eerst nog in bad, dat maakt de weeën een stuk beter te dragen. Mijn man slaapt al, maar het lukt me niet meer om de weeën op te vangen. Ik probeer een yoga nidra te luisteren met mijn oordopjes in, maar ik kan geen afleiding meer verdragen tijdens de weeën. Ik maak Erik wakker en vraag of hij een hypnobirthing-anker met me wil doen. Dat brengt me in een fijn roesje. Op een gegeven moment voelt het niet meer lekker om op mijn zij te liggen. Ik sta op en leun op handen en knieën over het bed. Dat doet veel te veel pijn aan mijn onderrug, dus ik sta weer op. Ik zoek en zoek, maar geen enkele houding is meer fijn. Ik voel een intense pijn in mijn billen, bovenbenen en bekken. 

Ik huil, schreeuw, zing, klank, dans en masturbeer.

Mijn man pakt zijn drum, en in die oude hartslag begint mijn lichaam míj te bewegen: net als ik niet meer weet hoe ik verder moet, brengt het ritme van de drum me terug in contact met mijn innerlijke kracht en de oeroude wijsheid van mijn lichaam. Ik pak mijn man vast en we dansen samen. Ik huil, schreeuw, zing, klank, dans en masturbeer. Ik verlies de controle, raak van sommige weeën echt in paniek, maar weet mezelf keer op keer terug te vinden. Ik leer dat zelfmedelijden de pijn alleen maar erger maakt, acceptatie is de enige weg.

Overgave aan de natuurkracht

De kamer verandert van kleur, mijn man huilt van ontroering bij het zien van mijn oerkracht en ergens weet ik wel dat de geboorte op handen is. Maar mijn hoofd kan zich hier nog niks bij voorstellen, het loopt als het ware achter mijn lichaam aan en denkt dat het net zo goed nog weken kan gaan duren. Maar mijn man herkent dit van de geboorte van mijn dochter. Hij belt de vroedvrouw en gaat beneden het geboortebad opzetten. De paar weeën die ik vervolgens alleen opvang zijn zó intens, dat ik dieper dan ooit moet tasten in mijn eigen innerlijke kracht. Alleen met mijn pijn ontstaat er vanuit mijn binnenste een oerklank. De Ooohs en Aaaahs en Oeoeoes brengen me dieper en dieper mijn baarmoeder in, waar ik eindelijk stop met vechten tegen de kracht van de weeën. Ik stop met te proberen het oncontroleerbare te controleren en geef me over. ‘I’ll let birth have me…’ Deze overgave aan de natuurkracht is zo veel grootser dan het beperkte van mijn denken. 

Het bad in

Mijn man komt me halen: ‘Je kunt het bad in.’ Ik ga het water in en zoek mijn plek. Als de wee in bad even intens voelt als de wee buiten het bad ben ik teleurgesteld: het helpt niet! Dan bedenk ik me dat het een minuut of 20 kan duren voor de pijnstillende werking van het warme water zijn intrede doet. Van de weeën die volgen kan ik me later niks herinneren. Ik ben volledig in het moment. 

Als de vroedvrouw arriveert, komt Erik bij mij in bad zitten. Ik sla mijn armen om hem heen en ben dankbaar voor hem als mijn anker. Op een zeker moment besluit ik toch bij mezelf van binnen te voelen. Mijn hoofd denkt nog steeds dat het tegenvalt hoe ver open ik ben. Maar in plaats van diep naar binnen te hoeven om de opening van mijn baarmoedermond te voelen, voel ik een hoofdje in mijn vagina! Nog in de vliezen voelt het zacht en glad en als een dik groot ei dat ik moet leggen. Hij is heel dichtbij, maar…ik durf niet. Hoe ga ik dit doen?! Ik sta op de drempel van de poort en nu huiver ik om er doorheen te stappen. Van mijn oude leven naar mijn nieuwe leven, van het bekende naar het onbekende. 

Cirkel van vrouwen 

Ik richt me op en ga rechtop in het bad zitten. In de pikdonkere kamer treedt een diepe stilte in. Een stilte die ik kan horen, bijna aanraken. Ik sluit mijn ogen en met een zucht keer ik diep in mezelf. Daar hoor ik dat moeder worden van dit kindje van me vraagt om het risico te nemen om me altijd veilig te voelen in mezelf. Ik weet dat het tijd is. Ik tast diep naar mijn moed en in een flits zie ik een cirkel vrouwen om me heen staan die mij steunen. Mijn grootmoeder, die in haar leven vroedvrouw was, staat er ook en ze moedigt me aan.

Bij de volgende wee kom ik weer naar buiten, mijn lichaam in, en voel ik onder water de vliezen breken terwijl het hoofd van mijn baby naar buiten duwt. In drie lange persweeën zing-schreeuw ik mijn baby naar buiten. Ik kan dit alleen als ik de intense pijn die ik voel rechtstreeks omzet in geluid. Mijn keel staat helemaal open en mijn baby duwt zichzelf mijn lichaam uit. Hij gaat door de poort en ik ook. In het pikkedonker, onder de Afnemende Maan, in de nacht van Goede Vrijdag op Stille Zaterdag worden mijn baby en ik samen geboren. Wat hier gebeurt is zoveel grootser dan ikzelf.

Van mijn buik naar mijn borst

Ik draai me om om het laatste stukje van zijn lijf te baren en til hem uit mijn lichaam door het water naar boven. Van zijn wereld naar de onze. Van mijn buik naar mijn borst. Van mijn baarmoeder naar mijn hart. Een kort moment ligt hij stil op mijn borst. Ik voel geen angst, alleen maar een onvoorwaardelijke acceptatie van zijn reis. Dan hoor ik voor het eerst zijn stem. Een kort geluid waarmee hij zijn aanwezigheid in deze wereld aankondigt. En ik geef antwoord: ‘Je bent er. Je bent er! Je bent er…’ En dan: ‘Deze ziet eruit alsof het wel eens een jongetje zou kunnen zijn. Zullen we even kijken?’ Nog voor mijn ontroerde man kan antwoorden, kijk ik en ja, het is inderdaad een jongen! Een zoon… Mijn zoon. We hebben een zoon. Een prachtig jongetje.

Dan zing ik het lied voor hem dat ik ook zong toen hij nog in mijn buik zat:

‘Oh how we love you
Oh how we love you
Your beauty is your love
Your power is your love
Oh how we love you
Oh how we love you.’

Hij zoekt me op met zijn diepe, donkere, glimmende ogen. En zo ontmoeten wij elkaar. Oog in oog, lijf tegen lijf, ziel bij ziel. Het begin van de rest van onze reis samen. Het staat geschreven dat ik jouw moeder ben. Ik zal voor altijd jouw moeder zijn. Dat kan nooit worden uitgewist.

Monique staat met haar mooie krachtige verhaal ook in Kiind editie Oer.

Fotografie: stockbeeld Tekst: Monique van der Werff