Een paar edities geleden schreef ik een column voor Kiind over mijn innerlijke boze heks. Over mijn eigen donkere kanten en hoe mijn kinderen die feilloos aan het licht brachten. Dat ik uit woede fantaseerde over gemene dingen. Niet over ‘achter het behang plakken’, maar nog veel en veel erger, in de categorie haren trekken of keeltjes dichtknijpen. De column werd afgekeurd. De redactie werd er nogal depri van en Kiind is dan wel een eerlijk magazine, maar niet bedoeld om je een rotgevoel te geven.
Zinnig leesvoer: Temperamentvolle kinderen
Maar toch bleef er iets hangen. Want dat gevoel van woester dan woest worden op je oogappeltje en die schattige krullenkop wel iets áán kunnen doen, dat is misschien toch wel de moeite waard om eens wat aandacht aan te besteden. Want (en ik weet niet of ik nu moet juichen of janken) ik blijk niet de enige te zijn die dit heeft. Daarom ging ik voor dit artikel op zoek naar het licht aan het eind van de tunnel.
Woester dan woest worden op je oogappeltje
Boosheid en natuurlijk ouderschap
‘Goede zelfzorg is punt nummer één,’ vertelt Elise Verheul van Vreugdevol ouderschap. ‘Zit je slecht in je vel? Dan ben je de slechtste versie van jezelf. Als je goed in verbinding bent met jezelf, kun je ook gemakkelijk verbinding maken met je kind.’ Zorg dus voor jezelf. Eet en slaap goed. Neem een hobby, ga breien, doe aan persoonlijke ontwikkeling, meditatie of yoga. En bewaak je eigen grenzen.
Zorg dus voor jezelf
Elise raakt mijn zwakke plek: natuurlijk ouderschap. ‘Prachtig, maar ik zie bij deze stroming heel veel ouders die alleen maar in het belang van het kind denken. Ze vergeten zichzelf. Een draagdoek? Ja! Maar niet als je pijn in je rug hebt. Samen slapen? Ja! Maar als jij niet kunt slapen tussen je man en je kind en de volgende dag oververmoeid bent, maakt dat je echt geen leuke moeder.’ Best herkenbaar.
Boosheid en verbindende communicatie
Marianne van Dijk van Cup of Empathy: ‘Als je boos bent, betekent dat volgens de methode van Verbindende Communicatie dat er een heel belangrijke behoefte niet is vervuld. Bijvoorbeeld respect, rust, fysieke veiligheid, of waardering. Je systeem reageert als een soort blaffende hond om die behoefte te beschermen. Boosheid is in die zin dus heel functioneel. Maar let op: behoeftes zijn bij deze methode altijd abstract en universeel. Dus behoefte ‘dat m’n kind luistert’ is geen echte behoefte, dat is niet abstract. De echte behoefte die daar achter zou kunnen zijn: samenwerking. Of, eentje die ook veel voorkomt bij ouders: gemak. Zodra je je behoefte hebt kunnen achterhalen, heb je goud in handen. Want die behoefte vervullen is niet afhankelijk van je kind.’
‘Als je bijvoorbeeld structureel waardering hebt gemist tijdens de opvoeding van je kind, dan zijn er meerdere manieren om die behoefte te vervullen. Wat waardeer je zelf aan wat je allemaal hebt gedaan? Waar zou je blij mee zijn als je jezelf als ouder zou hebben? Schrijf dat op, lijst het in. Wat waardeert je partner aan jou, als ouder of misschien in het algemeen? Vraag voor dit moment om alleen maar waardering, geen negatieve feedback. En tot slot: je kind zegt misschien niet letterlijk: ‘dankjewel dat je al die nachten voor me wakker werd’, maar wellicht uit hij op andere manieren wel dat hij je aanwezigheid waardeert. Misschien is hij graag fysiek dicht bij je, geeft hij een tekening, of probeert je te vermaken met liedjes of grapjes. Zoek iets dat je kan zien als zijn kind-manier van waarderen van jouw bestaan.’
Boekentip: Houd me vast
‘Soms, als een behoefte lange tijd niet is vervuld, heb je nog behoefte om dat te betreuren voor jezelf. Je systeem heeft iets essentieels gemist. Doe dat dan eerst: ga ergens alleen zitten, leg je hand op je buik en kijk of je contact kan maken met het verdriet. Vervolgens gebruik je je creativiteit om manieren te vinden om jouw kernbehoeftes structureel te vervullen. Als die veilig zijn, heb je een minder kort lontje en ervaar je meer zelfverzekerdheid, rust en vervulling.’
Meer lezen
Beeld: Jana Boekholt
