Borstvoeding is afgekloven appeltje en gebarsten eitje

‘Ik ga gewoon superlang borstvoeding geven, sowieso zes maanden ofzo.’

Het is eind juni, een warme avond na een zomerse dag. Gergö en ik lopen met een ijsje door ons geliefde dorpje onder de rook van München. Nou ja: Gergö loopt, ik ‘beweeg mij soort van voort’ met een zwangere buik van 39 weken. Ik neem een lik van mijn ijsje. ‘Tegen die tijd stopt borstvoeding meestal volgens mij ook vanzelf wel weer een beetje’, voeg ik nog toe.

Een greep uit gesprekken die wij, voor ons meiske er was, voerden. Ja, echt: wij! De grote liefhebbers van natuurlijk ouderschap met een drie-jarige peuter die nog graag slokkies doet. Hoe ik nu moet glimlachen als ik terugdenk aan wat we toen dachten. Bijvoorbeeld dat rond mijn beoogde eindtijd van ‘superlang borstvoeden’ het kind een weekendje uitbesteden aan opa en oma ook heus wel tot de opties zou behoren. Little did I know!

Ik wist niets over vraag en aanbod, goed aanhappen, of over dat ‘niet genoeg voeding’ vrijwel niet voorkomt

APPELTJE EITJE
Maar daar gaat het mij even om: ik wist echt heel ‘little’. Natuurlijk ouderschap leerde ik pas kennen toen ik al acht maanden moeder was. We deden vanuit instinct wat goed voelde, maar ik wist niet dat het een officieel ’ding’ was. Nee: borstvoeding is geen voorwaarde voor natuurlijk ouderschap, maar het is wel de plek waar je de beste informatie over dit onderwerp vindt.

Ik was vastberaden borstvoeding te gaan geven, maar mijn informatie over borstvoeding kwam van een paar minuten uitleg van onze Hebamme (verloskundige) tijdens de geboortecursus. Wat vooral werd behandeld: hoe zie je of je kind echt drinkt of dat het alleen een beetje sabbelt. Mijn conclusie: gewoon die borst erin, lekker achterover hangen en je kind vol tappen met je eigen fantastische persoonlijk recept aan voedings- en beschermende stoffen. Appeltje eitje!

ÉÉN TEAM
Even een fast forward naar een ruime week later. Na uren proberen om het kind nog te laten draaien en mee te laten bewegen en twee uur op tien centimeter werd onze dochter middels een keizersnede op redelijk hardhandige wijze los geduwd en uit mijn baarmoeder getrokken. Haar gelijk vasthouden was er niet bij: ze werd meegenomen en ik hoorde haar een eeuwigdurend lijkende tien minuten achter een deur huilen. Tot mijn grote vreugde had ik haar echter toen we eenmaal op onze kamer lagen, direct uitgebreid aan de borst. Waar ik even bang was dat de geboorte wat scheurtjes in dat ‘borstvoedings-appeltje-eitje’ had veroorzaakt, leken we vanaf minuut één een team. De dagen dat we in de kliniek verbleven had ik dagelijks een paar keer een lactatiedeskundige aan mijn bed staan en toen we naar huis vertrokken, had ik niet het idee dat iets ons borst-avontuur nog in de weg kon staan.

In de drie weken daarna waren er, ondanks dagelijkse bezoekjes van onze Hebamme die allerlei vragen beantwoordde, een paar dingen die mij langzaam nekten: ik had geen flauw benul van huidhonger en wijdde het feit dat mijn kind de hele dag aan de borst wilde aan dat ze nog niet genoeg voeding had gehad. Ik wist niets over vraag en aanbod, over goed aanhappen, of over dat ‘niet genoeg voeding hebben’ vrijwel niet voorkomt. Ik kreeg een dikke ontsteking aan mijn keizersnedewond en moest dit geregeld in het ziekenhuis en bij de arts laten schoonmaken en controleren. Voeg daarbij nog toe wat mensen die adviezen gaven als ‘probeer haar maar gewoon even een paar minuten alleen in haar wieg te laten huilen’ en de stress was compleet. Ah ja: en wat was die afschuwelijk pijn de eerste minuut bij het aanleggen?! De ademhalingssteun die ik voor de bevalling had gebruikt, bleek ineens nog veel langer nodig voor het wennen aan borstvoeding. Dat hadden we niet afgesproken, waar waren dat appeltje en dat eitje gebleven?

VRAAG-EN-AANBODMACHINE
Eigenlijk, achteraf gezien, had ik geen idee wat ik aan het doen was en was ik zo onzeker dat ik niet anders durfde dan de hele dag op de bank zitten met mijn kind aan de borst, tot ik niet meer kon van vermoeidheid. Tot het punt dat ons meisje zo vreselijk ontroostbaar huilde dat Gergö laat op de avond met de auto onderweg was naar het vliegveld om een pak flesvoeding te halen, een pak dat we niet hebben hoeven gebruiken.

Die avond, op drie weken, werd het keerpunt. Een lactatiedeskundige kwam de volgende dag langs, keek een uurtje mee, leerde me wat andere houdingen om de pijnlijke plekken wat te ontlasten en gaf me zelfvertrouwen. Mijn ontsteking loste op en mijn lichaam had, naast het gewone herstel van een zware buikoperatie (dat is een keizersnede) en het wennen aan een kindje, één heftige ‘bouwplaats’ minder.

Mijn krijsende moppie veranderde in een milk-drunk tevreden biggetje, ik leerde haar signalen beter kennen en vraag-en-aanbodmachine werkte als een… tja, een geoliede machine. Of eerder: een machine ingesmeerd met Lanolin zalf. Die producent draaide die paar weken bijna volledig op wat ik aan hoeveelheden kocht, volgens mij.

Ook bij de minst gecompliceerde lijven liggen onzekerheden en opstartklachten op de loer

DE HELE DAG AAN DE BORST

Nu, na drie jaar een kind aan de borst, kijk ik terug en zou ik willen dat ik mijzelf van toen advies had kunnen geven. Zou ik willen zeggen: lees je in, bezoek eens een cursus, want ook bij de minst gecompliceerde lijven liggen onzekerheden en opstartklachten op de loer. Het is normaal dat het niet altijd gelijk even soepel verloopt. Zoek vóór de geboorte alvast uit welke lactatiedeskundige er in jouw buurt woont en laat van je horen.

Newborns willen vaak echt de hele dag aan de borst. Zij hebben het namelijk wel in de smiezen: oefening baart kunst en zorgt er ook voor dat je perfect op elkaar afgesteld raakt. Ze hebben een enorme huidhonger en vraag en aanbod stemmen nu eenmaal niet op elkaar af van een paar minuutjes borstvoeding per dag.

HALF AFGEKLOVEN APPELTJE
Toch zeg ik de Anke van toen ook: je mág pauze nemen. Je móet ook om je eigen lijf denken. En tot slot: zelfs de allerkleinste baby’s moeten hun emoties er soms even uithuilen. Veilig in mama of papa’s armen en nooit alleen, dat wel.

Ik had willen weten dat borstvoeding niet altijd direct appeltje-eitje is, maar vaak eerder ‘half afgekloven appeltje – stuk gebarsten eitje’ en dat je júist met dit realisme en de juiste mensen en informatie om je heen minder schrik en stress zult hebben van wat er die eerste tijd op je af kan komen. Inmiddels ben ik voor ons eventuele volgende biggetje, mocht de icsi lukken, gewapend met informatie over wat er allemaal kan spelen. Weet ik dat het soms écht easy-peasy kan gaan en soms nog veel lastiger dan bij ons.

Goede informatie is zo vreselijk belangrijk. De kracht van moedermelk is te waardevol voor het menselijk lichaam om dit af te doen met ‘het maakt niet uit’. Als een moeder wíl en kán, moet ze de juiste informatie en steun krijgen.

Anke Popping blogt op haar website Bewildbefree over haar leven en is vaak een beetje gek op Instagram.