Dringende vragen als je moet plassen en het Columbo-syndroom

door Gastauteur

Ik heb twee prachtige dochters. Dat realiseer ik me vaak genoeg. Hun schattige gezichtjes, hun levenslustige ogen, hun blijheid om de wereld te omarmen. Wat prijs ik me gelukkig!

Er is echter één maar… Ze lijden namelijk aan het Columbo-syndroom.

Qu’est-ce que c’est?

Het Columbo-syndroom manifesteert zich al op jonge leeftijd, maar komt vooral tot uiting wanneer het kind leert praten. Er zijn meerdere kenmerken, zoals het veelvuldig en herhaaldelijk ‘mama’ of ‘papa’ zeggen, in een poging contact te houden. Maar het belangrijkste kenmerk is dat dit contact zoeken altijd op momenten komt wanneer de ouder de hand op de deurkruk heeft.

Het syndroom is vernoemd naar detective Columbo, van de gelijknamige serie. De serie waarin de moord al aan het begin van de aflevering gepleegd is en de kijker al op de hoogte is van de dader. Aan Columbo de taak om de dader te ontmaskeren. Gedurende de aflevering cirkelt Columbo wat om de dader heen. De dader waant zich onschendbaar, want die slonzige detective met een glazen oog heeft toch niets door. Maar dan komt daar onherroepelijk en elke aflevering weer het zogenaamde deurkruk-moment. Het moment waarop Columbo de ruimte wil verlaten na een tergend lang gesprek met de dader die ontmaskerd dient te worden. Het moment dat Columbo zijn hand al op de deurklink heeft, de deur al bijna achter zich heeft dichtgetrokken, de dader al begint te ontspannen. Dat is het moment waarop Columbo zich omdraait en zegt ‘just one more thing…’ om vervolgens aan de dader een verklaring te vragen voor een of andere inconsistentie in diens alibi. Probeer dan als dader je geduld maar eens te bewaren of te blijven geloven dat je de dans zult ontspringen.

Dringende vragen

Dat is in een notendop het Columbo-syndroom waaraan mijn dochters lijden, met dien verstande dat het als het ware een omgekeerd Columbo-syndroom betreft. Waarbij ik de kamer wil verlaten, mijn hand al op de deurklink heb (omdat ik – ik noem maar wat – naar de wc moet, of de was wil ophangen) om vervolgens uit het niets met dringende vragen besprongen te worden als:

‘Waar is de schaar?’
‘In de kast, mama moet naar de wc!’
‘Ik kan ‘m niet vinden.’
‘Je hebt nog niet gezocht, ik moet heel nodig…’
‘Ik krijg de deur niet open!’
‘Dan zul je moeten wachten. Ik ga nu echt plassen!’

Waarna het gesprek zich voortzet, maar dan met mij op het toilet en een kind rammelend aan de deurkruk.

Of wanneer de kinderen heerlijk spelen en – schijnbaar – totaal niet op mij letten en ik denk van het moment gebruik te kunnen maken om boven even de was uit de machine te halen. Dat ik voorzichtig de deur achter me dichtgetrokken heb, de deurklink nog maar net heb losgelaten om al weer de vraag te horen ‘Mama…wat ga je doen?’ Op zo’n moment klinkt dat in mijn oren als ‘Just one more thing…’

Mocht je naar aanleiding van deze twee voorbeelden nog geen duidelijk beeld hebben bij het Columbo-syndroom, dan herken je wellicht het moment waarop je welterusten hebt gezegd. De kinderen zijn geknuffeld, voorgelezen, bevraagd naar hun mooiste en minst mooiste belevenis die dag, er is een liedje voor ze gezongen en een nachtzoen gegeven. En nu wil je de deur dichttrekken. Dat is het uitgelezen moment voor ‘one more thing’. Prangende vragen, levensvragen die absoluut niet kunnen wachten om gesteld te worden. Het liefst allemaal achter elkaar.

Bijvoorbeeld: ‘Mama, kan een kat een splinter in z’n staart krijgen?’  En ‘Mama, kunnen spekjes uitdrogen? En kun je die dan morgen nog eten? En overmorgen? Mama, waren er toen jij en papa trouwden ook ballonnen? Mama, had jij toen jij klein was ook een vlaggetje aan je fiets? Mama, is oom R. oud? Gaat hij bijna dood? Wordt hij dan ook een geest? Mama, zeepiraten drinken een glaasje om warm te worden, want zij hebben altijd korte mouwen.’ Ongeveer zes welterustens, zes pogingen om de deur dicht te toen, zes keren ‘En nu gaan slapen.’

Of er een behandeling voor dit syndroom is, weet ik niet. Ik heb de specialisten er nog niet naar gevraagd, want zij zullen niet zeggen wat ik intuïtief wel weet: dat het Columbo-syndroom geen aandoening is die behandeld dient te worden. Dat het een bevestiging is van de onzichtbare band die er tussen ouder en kind is. Dat juist wanneer de ouder de band wil oprekken voor een moment om naar de wc te gaan of de was te doen of een krant te lezen, dat het kind die band wil aantrekken. Dat het kind zich veilig en gezien wil voelen. Dat die band wezenlijk is voor een kind. Een behandelplan is daarom volstrekt overbodig, je hoeft alleen wat langer de deurkruk vast te houden om de dringende vragen te beantwoorden.

Anita Willems wil haar leven meer Zen maken.

Illustratie van Betje

Ook leuk:

How 2 talk 2 kids

Temperamentvolle kinderen

Boekentips

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Voorleven en jezelf voeden – uitdagende praktijkopdracht!

Voorleven en jezelf voeden – uitdagende praktijkopdracht!

We kunnen lang denken en praten over onszelf voeden als ouder, over loskomen van oude overtuigingen en voorleven wat we belangrijk vinden. We kunnen ook gewoon aan de slag gaan. Net als onze kinderen, wanneer ze volledig opgaan in het tekenen, spelen of huttenbouwen....

Judith de Leeuw: maak van Compassie een schoolvak

Judith de Leeuw: maak van Compassie een schoolvak

Waarom die onuitgesproken competitie binnen het moederschap, het eindeloze streven naar ‘het beste’ in je carrière, je gezin, je leven? Dat kan anders. Documentairemaker Judith de Leeuw heeft wel een paar ideetjes liggen. Leestips: op zoek naar het verloren geluk,...

Goed onderwijs: een sterke school met een eigen cultuur

Mijn kinderen zitten net als de meeste kinderen op school. Daar hebben we bewust voor gekozen. Ik zou mijn kinderen niet de hele dag, week in, week uit, zelf bezig kunnen houden. Daarbij geloof ik dat we in de samenleving het participeren in een grotere groep...

Column: Verschillende fases

Column: Verschillende fases

Niet ieder kind maakt dezelfde fases door. Al zijn veel fases een bron van herkenning. Sommigen zijn zo vluchtig dat je ze vergeet totdat je er ineens weer op gewezen wordt. Mijn oud-kamergenootje heeft een dochtertje gekregen en ik ben op kraambezoek geweest om dit...

Wasbare luiers: om blij van te worden

Wasbare luiers: om blij van te worden

Over wasbare luiers schrijven we graag, omdat het zo ont-zet-tend duurzaam is. Zoals in Billetjes in wasbare luiers, waarin je kunt lezen hoe gezond die luiers zijn voor je baby’s huid. En hoe bewust en duurzaam voor onze planeet. Bij elke wasbare luier die ik mijn...

Column: De jaarringen in mijn stam

Column: De jaarringen in mijn stam

Heb je weleens met je vinger geprobeerd om de jaarringen van een boomstam te tellen? Zodat je, voor-ieder-jaar-een-ring, weet hoe oud de boom is? Dat is bijna niet te doen. Of ik raak zelf gewoon snel de tel kwijt, dat kan ook. Sommige ringen zijn héél dun, zodat je...

LEES GRATIS HET INTERVIEW MET ALFIE KOHN

Het interview met de grondlegger van het onvoorwaardelijk opvoeden in je mailbox? Je ontvangt meteen ook de Kiindnieuwsbrief vol inspiratie (uitschrijven mag).

Het is gelukt, we gaan een mail naar je typen! (check ook je spamfolder)

0