Column: Acceptatie van de dood. Hoe dan?

door Miranda Huibers

‘Hij is overleden,’ zeiden de agenten die aan hadden gebeld en inmiddels in de huiskamer stonden. Natuurlijk weet je dat het foute boel is als je man te laat thuis is van een feestje, de bel gaat en je een politieauto voor de deur ziet. Maar dat is een feit om hardnekkig te ontkennen. Dat is teveel. Chaos die niet te overzien is. En aangezien Alex nogal van zombies hield dacht ik de hele nacht dat als ik hem in het mortuarium zou zien, hij langzaam overeind zou komen en ons allemaal de stuipen op het lijf zou jagen. Dat hij nooit zo’n zieke grap uit zou halen wist ik ook wel, maar ik hoopte behoorlijk hard dat hij vond dat dit kon.

Eigenlijk hoopte ik dat ze een foutje hadden gemaakt tijdens de identificatie en dat Alex gewoon nog even naar het centrum was gefietst nadat hij bij zijn vriend wegging. Maar hij kwam niet overeind in het mortuarium en ze hadden ook geen foutje gemaakt. Hij lag daar echt. Met een glimlach op zijn gezicht. Heel stil te zijn. Net zoals de 12 weken oude Shane in zijn wiegje, maar die ademde nog wel. Vooral het contrast tussen de paniek in m’n hoofd en het vredige slapen van Shane weet ik nog goed. Het klopte niet. Die vredigheid. Er klopte op dat moment nergens meer iets van.

Vette pech

We waren gelukkig. Echt heel, heel erg gelukkig. Het is nu bijna twee jaar later. Inmiddels weten we dat hij overleed aan een ontstoken hartspier en dat niks hem meer kon redden. En hier hadden we, ook als hij naar de huisarts was gegaan, niks aan kunnen doen. Dikke vette pech. Dat ik op het moment dat hij overleed niet bij hem was, heeft me nog maanden achtervolgd. Net zoals de gedachte dat het helemaal niet eerlijk was dat hij wel wist hoe het was om dood te gaan en ik niet. Inmiddels ben ik best wel blij dat ik dat niet weet. Niet alleen omdat het leven best wel hard doorging, maar ook omdat ik na (bijna) 2 bizar zware jaren kan zeggen dat het leven ook best wel mooi doorging. Ook al heb ik echt geen idee wat ik doe.

Alleenstaand

Het is loodzwaar, dat alleenstaande ouderschap. Zwaarder dan alles wat ik ooit wel eens zwaar gevonden heb. Ik doe dan ook maar wat. Opvoeden? Geen idee. Wanneer moet je streng zijn en wanneer juist niet? Wanneer probeert Shane me uit en wanneer niet? Aangezien ik niemand heb om op zulke momenten mee te overleggen, doe ik alles op mijn manier in de hoop dat het goed uitpakt. Stiekem verdenk ik iedereen daarvan, maar ik heb ’s avonds niemand bij me op de bank zitten met wie ik over de opvoeding kan praten, dus bel ik af en toe gewoon wat vrienden voor advies of bevestiging.

Hulp vragen

De acceptatie dat ik simpelweg niet alles in mijn eentje kan heeft ervoor gezorgd dat ik makkelijk om hulp vraag. Dus als Shane ’s avonds niet lekker is en zichzelf, de vloer, zijn bed, mijn bed en de rest van de bovenverdieping onder spuugt en ik geen idee heb waar ik moet beginnen met schoonmaken en écht wel even een volwassene kan gebruiken, al is het maar voor mentale steun, bel ik een goede vriend, zet hem op de speaker en ruim de boel op terwijl hij Shane en mij aan de praat houdt en de boel daardoor een stuk dragelijker maakt.

En als Shane 2 jaar wordt en ik iets te veel mensen uitgenodigd heb, vraag ik een andere goede vriend om te barbecueën, zodat ik daar geen omkijken naar heb. En in m’n eentje de slingers ophangen is echt superstom, dus app ik Shane zijn voor-als-er-iets-grandioos-verkeerd-gaat-met-mij papa met de vraag of hij me wil helpen. Dat zijn inderdaad allemaal mannen, maar dat is dan ook wat ik mis in huis: een man.

Gruwelijk missen

Ik mis Alex enorm. Zijn aanwezigheid, zijn lach, zijn humor. Ik mis hem als man, maar vooral als vader van Shane die zijn vader alleen door foto’s en filmpjes zal leren kennen. Lang heb ik gezegd dat het leven zonder hem vooral heel erg saai was. Maar inmiddels is ons leven eigenlijk best wel gezellig. Soms weet ik zeker dat er stiekem, ergens boven m’n hoofd, dingen gestuurd worden, zodat ik al die plannen die we samen hadden uit kan voeren met anderen die ineens op m’n pad komen. Het is heel erg pijnlijk om toe te geven, want het leven had zo ontzettend anders moeten lopen, maar we redden het zonder hem. Inmiddels wel.

Miranda Huibers is moeder van Shane, werkt als freelance tekstschrijver, fotograaf en social media manager. In haar columns schrijft ze over haar leven als jonge weduwe.

Lees ook:

Ik had je nog zoveel willen zeggen, M. van Nieuwenhuyzen

Dag papa, F. Koelewijn

Derek Das blijft altijd bij ons, S. Varley

Een boom vol herinneringen, B. Teckentrup

Column: Trammelant

Boekentips

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Ode aan de eigenwijsheid van mijn kind

Ode aan de eigenwijsheid van mijn kind

Terwijl ik nadenk over ‘gewoon doen’, realiseer ik me dat we als ouders juist graag willen dat onze kinderen bijzonder zijn. Bijzonder knap, bijzonder intelligent of bijzonder creatief. Maar dan wel graag binnen de kaders van het acceptabele - en dus stiekem het...

Tips voor opvoeden zonder straffen

Tips voor opvoeden zonder straffen

Opvoeden zonder te straffen, dikke kans dat jij dat wilt. Het is alleen niet heel gewoon in onze maatschappij. Hoe moet je iets meester worden als je weinig voorbeelden krijgt? Ik dacht: ik ben er nu 13 jaar mee bezig, wie weet heb je wat aan mijn ervaringen. Als...

Bewaak het fort en brul als het moet – kraamtijd voor vaders

Bewaak het fort en brul als het moet – kraamtijd voor vaders

Je had misschien wel eens een baby vastgehouden. Van een vriend of van je zus. Waarschijnlijk wat stijf en ongemakkelijk, bang om het tere nekje te breken of het hoofdje ergens tegenaan te stoten. Maar dit voelt toch echt anders. Je hebt je eigen kind voor het eerst...

Onvoorwaardelijk opvoeden is niet grenzeloos

Onvoorwaardelijk opvoeden is niet grenzeloos

Het komt steeds weer terug in de media: ‘Ouders van tegenwoordig’ zouden steeds vaker met de handen in het haar zitten, omdat ze niet meer weten hoe ze moeten opvoeden. Dit komt volgens de deskundigen en broodschrijvers omdat kinderen zich niet meer hoeven te...

Tijd om volwassen te worden

Tijd om volwassen te worden

Ter gelegenheid van Vaderdag delen we een van de mooiste hoofdstukken uit het boek Vadervuur - volg je eigen opvoedkoers en word de vader die je je kind gunt, van Jeroen de Jong. In iedere vadertraining die ik geef, zijn er altijd meerdere mannen die aangeven dat ze...

Van regel naar ritueel

Van regel naar ritueel

‘Kom nou aan tafel!’‘Neehee, ik ben nog bezig!’‘Schoenen aan, jas aan – NU!’ Terugkerende strijd over de dagelijkse afspraken in huis kennen we allemaal wel. Je kinderen luisteren vaker niet dan wel. Hoe maak je zulke kleine maar oh zo irritante momenten nou fijn?...

LEES GRATIS HET INTERVIEW MET ALFIE KOHN

Het interview met de grondlegger van het onvoorwaardelijk opvoeden in je mailbox? Je ontvangt meteen ook de Kiindnieuwsbrief vol inspiratie (uitschrijven mag).

Het is gelukt, we gaan een mail naar je typen! (check ook je spamfolder)

0