Column: Als je alles alleen moet doen

door Miranda Huibers

Een groot nadeel van alleen achterblijven is dat je niet even aan die ander kunt vragen of hij het vuilnis even buiten wil zetten, of de kattenbak even wil verschonen, of even de was wil doen, of even de vaatwasser uit wil ruimen, of nog even naar de winkel wil gaan voor een pak luiers, of…of…of… Nee, voor dat alles ben ik de enige in huis.

Achter de feiten

In de praktijk komt het erop neer dat ik de feiten achterna moet sprinten. Zeker als alles tegelijk komt. Ik noem maar wat simpele dingen: belasting betalen, nieuwe kleding kopen voor de peuter die binnen een dag ineens uit bijna alles is gegroeid en ineens op eigen houtje deuren openmaakt. De overstap van gastouder naar kinderdagverblijf regelen. Meer werken, want de rekeningen moeten betaald worden. En als we dan toch bezig zijn regel ik ook wel even een nieuw fietszitje voor achterop, want de peuter wordt toch wel wat zwaar om voorop te zitten. En doordat ik het ineens leuk vond om te tuinieren, groeien al die planten nu allemaal tegelijk uit de klauwen, dus moet ook dat bijgehouden worden.

Nou goed, daardoor is alles soms gewoon een zootje. In en om het huis, op emotioneel gebied, op administratief gebied. En op zolder. O, als ik die zolder toch niet had… Gelukkig komt daar bijna nooit iemand. Maar die moet ook maar weer eens opgeruimd.

Discussies met een peuter

En dan zijn er natuurlijk nog de opvoeddingetjes. Want de peuter zou geen peuter zijn als hij overal braaf ‘ja’ op zou zeggen. Hij zegt trouwens ook geen ‘nee’. We hebben nu discussies die zo gaan:

‘Heb je een poepluier?’

‘Zeker niet.’

‘Ja, zeker wel.’

‘Zeker niet.’

‘Zeker wel.’

Of die andere diepgaande:

‘Kom, we gaan tandenpoetsen!’

‘Echt niet.’

‘Echt wel.’

‘Nee, echt niet.’

‘Echt wel.’

‘ECHT NIET!’

‘Toch wel.’

Niet dat het een wedstrijd is, maar ik win altijd. Maar soms denk ik wel eens dat hij gelijk heeft en dat ik heus wel ja had kunnen zeggen. Niet over dat tandenpoetsen trouwens. Bij gebrek aan een papa bel ik dan maar naar opa’s en oma’s voor opvoedkundig advies. Of naar vrienden met kleine kinderen. Om gewoon even te klagen en te spuien en al m’n twijfels uit te spreken over of ik het wel goed doe. Want er is geen vader in huis met wie ik het daar ’s avonds over kan hebben. Ook niet ’s ochtends en ’s middags trouwens. Gewoon helemaal nooit.

Stilte went niet

De stilte als ons zoontje eenmaal op bed ligt is inmiddels bijna normaal geworden, maar met al die overgangen naar de verschillende fases mis ik het zó om te kunnen overleggen met zijn vader. En dat hakt erin. Soms meer dan anders. Vooral als de peuter ’s nachts bang is, naast me komt liggen om vervolgens te gaan discussiëren over wat die balk aan het plafond doet (‘Wat doet die nou?’ ‘Die steunt het plafond’ ‘Echt niet’ ‘Echt wel’). Dan wil ik zo graag zeggen: ‘Lief, ga jij nu even? Dan slaap ik een nachtje op de bank’. Maar ook dat gaat niet. En dát is, ’s nachts als de hele straat stil is en de peuter en ik als enige wakker lijken te zijn, zo confronterend dat ik de dekens over m’n kop wil trekken en wekenlang wil janken.

Want alle ‘gelukkig heb je je zoon nog’ en ‘je bent zo sterk’ opmerkingen ten spijt; ik wil soms ook gewoon even de boel de boel laten, niet alles alleen doen en vooral gewoon mijn man terug.

Verder lezen

Ik had je nog zoveel willen zeggen, Martine van Nieuwenhuyzen

Derk Das blijft altijd bij ons, Susan Varley

Grensoverschrijdende peuters: de echte oorzaken – Janet Lansbury

Column: Weer een verjaardag zonder papa

Miranda Huibers is moeder van Shane, werkt als freelance tekstschrijver, fotograaf en social media manager. In haar columns schrijft ze over haar leven als jonge weduwe.

 

Boekentips

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Column: Gratis bij een draagdoek

Column: Gratis bij een draagdoek

Augustus 2009 begon bloedheet. Niet dat ik daar veel van merkte, ik lag in een ziekenhuis met uitstekende airconditioning. Door het raam zag ik het gras van het honkbalveld echter in rap tempo geel kleuren. Niet dat ik veel uit het raam keek. De gynaecoloog had net...

Cadeau-inspiratie voor de feestdagen

Cadeau-inspiratie voor de feestdagen

Het is voor velen van ons best een opgave ieder jaar. Want wat geef je jouw schatten van kinderen die stiekem al zoveel hebben? Je wil graag dat ze er wat aan hebben, dat het aanzet en inspireert tot eindeloos durend spelen en je wil misschien ook graag dat het...

Brei een jumpsuit voor je baby!

Brei een jumpsuit voor je baby!

Het naaipatroon van de jumpsuit is al lange tijd een hit op Kiind. Nu hebben we voor de breiers een warme variant! Als je rechte en averechte steken kunt breien kun je deze babyjumpsuit maken! Maar… merkte mijn moeder terecht op: 'Je moet er ook een beetje gevoel voor...

Column: Meefietsen hoeft niet meer

Column: Meefietsen hoeft niet meer

'Ik weet niet of ik alles wel heb.' Noek zucht en kijkt voor de derde keer vanochtend zijn schoolspullen na. 'Straks kom ik nog te laat.' Frans, Duits, wiskunde en gym. Ja, het klopt. Broodtrommel, waterflesje, appel. Ook dat klopt. Sleutelbos, mobiel, jas, pet. Hij...

Column: Lekker verwend

Column: Lekker verwend

Vroeger was ik een paardenmeisje. Ik fietste de hele omgeving af op zoek naar pony’s die wel een poetsbeurt konden gebruiken. Iedere dag na school maakte ik vijftallen kilometers naar verschillende boerderijen met pony’s. Mijn grote droom was natuurlijk een eigen...

Driftige peuter? Doe even niets

Driftige peuter? Doe even niets

Daar sta ik dan op een drukke weg met de autodeur open. Mijn krijsende zoontje van twee jaar dubbel te vouwen in zijn autostoeltje. Zijn hele lijf strekt hij uit. Zo krijg ik de gordel niet vast en ik moet door naar een volgende afspraak. 'Als je nou toch eens mee zou...

LEES GRATIS HET INTERVIEW MET ALFIE KOHN

Het interview met de grondlegger van het onvoorwaardelijk opvoeden in je mailbox? Je ontvangt meteen ook de Kiindnieuwsbrief vol inspiratie (uitschrijven mag).

Het is gelukt, we gaan een mail naar je typen! (check ook je spamfolder)

0