Column: Als je alles alleen moet doen

door Miranda Huibers

Een groot nadeel van alleen achterblijven is dat je niet even aan die ander kunt vragen of hij het vuilnis even buiten wil zetten, of de kattenbak even wil verschonen, of even de was wil doen, of even de vaatwasser uit wil ruimen, of nog even naar de winkel wil gaan voor een pak luiers, of…of…of… Nee, voor dat alles ben ik de enige in huis.

Achter de feiten

In de praktijk komt het erop neer dat ik de feiten achterna moet sprinten. Zeker als alles tegelijk komt. Ik noem maar wat simpele dingen: belasting betalen, nieuwe kleding kopen voor de peuter die binnen een dag ineens uit bijna alles is gegroeid en ineens op eigen houtje deuren openmaakt. De overstap van gastouder naar kinderdagverblijf regelen. Meer werken, want de rekeningen moeten betaald worden. En als we dan toch bezig zijn regel ik ook wel even een nieuw fietszitje voor achterop, want de peuter wordt toch wel wat zwaar om voorop te zitten. En doordat ik het ineens leuk vond om te tuinieren, groeien al die planten nu allemaal tegelijk uit de klauwen, dus moet ook dat bijgehouden worden.

Nou goed, daardoor is alles soms gewoon een zootje. In en om het huis, op emotioneel gebied, op administratief gebied. En op zolder. O, als ik die zolder toch niet had… Gelukkig komt daar bijna nooit iemand. Maar die moet ook maar weer eens opgeruimd.

Discussies met een peuter

En dan zijn er natuurlijk nog de opvoeddingetjes. Want de peuter zou geen peuter zijn als hij overal braaf ‘ja’ op zou zeggen. Hij zegt trouwens ook geen ‘nee’. We hebben nu discussies die zo gaan:

‘Heb je een poepluier?’

‘Zeker niet.’

‘Ja, zeker wel.’

‘Zeker niet.’

‘Zeker wel.’

Of die andere diepgaande:

‘Kom, we gaan tandenpoetsen!’

‘Echt niet.’

‘Echt wel.’

‘Nee, echt niet.’

‘Echt wel.’

‘ECHT NIET!’

‘Toch wel.’

Niet dat het een wedstrijd is, maar ik win altijd. Maar soms denk ik wel eens dat hij gelijk heeft en dat ik heus wel ja had kunnen zeggen. Niet over dat tandenpoetsen trouwens. Bij gebrek aan een papa bel ik dan maar naar opa’s en oma’s voor opvoedkundig advies. Of naar vrienden met kleine kinderen. Om gewoon even te klagen en te spuien en al m’n twijfels uit te spreken over of ik het wel goed doe. Want er is geen vader in huis met wie ik het daar ’s avonds over kan hebben. Ook niet ’s ochtends en ’s middags trouwens. Gewoon helemaal nooit.

Stilte went niet

De stilte als ons zoontje eenmaal op bed ligt is inmiddels bijna normaal geworden, maar met al die overgangen naar de verschillende fases mis ik het zó om te kunnen overleggen met zijn vader. En dat hakt erin. Soms meer dan anders. Vooral als de peuter ’s nachts bang is, naast me komt liggen om vervolgens te gaan discussiëren over wat die balk aan het plafond doet (‘Wat doet die nou?’ ‘Die steunt het plafond’ ‘Echt niet’ ‘Echt wel’). Dan wil ik zo graag zeggen: ‘Lief, ga jij nu even? Dan slaap ik een nachtje op de bank’. Maar ook dat gaat niet. En dát is, ’s nachts als de hele straat stil is en de peuter en ik als enige wakker lijken te zijn, zo confronterend dat ik de dekens over m’n kop wil trekken en wekenlang wil janken.

Want alle ‘gelukkig heb je je zoon nog’ en ‘je bent zo sterk’ opmerkingen ten spijt; ik wil soms ook gewoon even de boel de boel laten, niet alles alleen doen en vooral gewoon mijn man terug.

Verder lezen

Ik had je nog zoveel willen zeggen, Martine van Nieuwenhuyzen

Derk Das blijft altijd bij ons, Susan Varley

Grensoverschrijdende peuters: de echte oorzaken – Janet Lansbury

Column: Weer een verjaardag zonder papa

Miranda Huibers is moeder van Shane, werkt als freelance tekstschrijver, fotograaf en social media manager. In haar columns schrijft ze over haar leven als jonge weduwe.

 

Boekentips

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Column: Vrouwen met ballen

Column: Vrouwen met ballen

Ik ben inmiddels al weer meer dan een jaar moeder en dat is natuurlijk een mooi moment om de balans op te maken. Wat doet dat nu eigenlijk met je, dat moederschap? En na lang beraad met mijzelf durf ik het volgende te stellen; van het moederschap word je een zacht ei....

Opvoeden als een aap

Opvoeden als een aap

Zou het niet heerlijk zijn als je kind bijna altijd naar je zou luisteren? Zonder dat je boos wordt. Zonder met straf te dreigen. En zonder omkoping met beloningen. Gewoon uit zichzelf. Spontaan. Hoeveel gemakkelijker zou opvoeden dan zijn? Een mooie droom? Volgens...

Column: Geld moet rollen

Column: Geld moet rollen

Noek zit aan de tafel zijn geld te tellen. 'Nog 5 euro,' zegt hij, 'dan heb ik 60 euro. En dan kan ik die speciale Pokémondoos uit Engeland bestellen.' Ik bijt op mijn tong. Klaar om 'Maar je zou toch sparen voor een nieuwe telefoon?' te zeggen. Of, nog erger: 'Dat is...

Vriendjes maken is soms moeilijk

Vriendjes maken is soms moeilijk

Hoe maak je vrienden? Mijn gedachten zijn bij mijn oudste zoon van zes. Ik zie hoe graag hij vriendjes wil maken. Tegelijkertijd zie ik dat hij het lastig vindt om het contact te leggen en te houden. Ik voel mijn tranen prikken. Goed voelen wat hij zelf wil en daarbij...

Column: Oliebollenkraam

Column: Oliebollenkraam

Alleen zijn kan vervelend zijn, maar alleen zijn, terwijl je wél familie of een partner hebt, is pas echt eenzaam. Denk ik. Iets niet-hebben, wat er wel zou moeten zijn gezien de omstandigheden, maar wat tóch ontbreekt, omdat het scheef is of kapot, is een van de...

Column: Mijn kind lijkt op mij. Toch?

Column: Mijn kind lijkt op mij. Toch?

'Hij lijkt sprekend op jou.' Dat heb ik jaren gehoord als het over Thijn ging. En ik zag het zelf ook. Vanaf het moment dat ik hem voor het eerst in mijn handen had. Ik herkende hem meteen. En al mijn onzekerheid over of ik wel wist hoe ik zo'n kleintje vast moest...

0