Column: Anders opvoeden dan mijn vader deed

door Jeroen de Jong

Ik loop met mijn vader door het glooiende Zuid-Limburgse landschap. Terwijl we de hellingen van de Sint Pietersberg opklimmen hebben we het over de baby die over zo’n vijf maanden geboren zal worden en die van mij een vader en van hem een opa gaat maken.

Dat gesprek gaat niet vanzelf. De afgelopen maanden heb ik met groot enthousiasme Jean Liedloff gelezen en ik weet dat ik mijn kind radicaal anders zal opvoeden dan mijn ouders mij hebben opgevoed. Geen aparte kamer, maar samen slapen. Geen kinderwagen, maar een draagdoek. Geen fles, maar borstvoeding. Niet laten huilen, maar hem altijd dichtbij ons hebben.

Ik durf het er niet goed over te hebben. Mijn vader is een man van ‘er is maar één manier en dat is mijn manier’. En van ouders die om het minste of geringste hun kind oppakken vindt hij dat zij hun kind veel te veel verwennen. ‘Die laten gewoon over zich heen lopen.’ En als ik zeg dat we de baby wel op onze kamer moeten laten slapen omdat we maar één slaapkamer hebben, zegt hij: ‘Dan maak je toch iets van een schot waar je het ledikantje achter zet.’

Ik voel me onbegrepen

Zwijgend lopen we een stuk door. Ik voel me alleen en onbegrepen. En ik neem me heilig voor dat ik een andere vader ga zijn. Een vader die wél geïnteresseerd is in zijn kinderen, een vader die nieuwsgierig is, een vader die zijn eigen waarheid opzij kan schuiven om te luisteren naar een ander verhaal.

De afstand tussen ons wordt door die gedachten alleen maar groter. Het pad wordt smal en ik laat mijn vader voorop lopen. ‘Wat is het hier mooi hè?’ roept hij en kijkt lachend achterom. Ik krijg een brok in mijn keel. Ik loop te genieten van dit prachtige landschap omdat hij me uitnodigde om samen op pad te gaan. En ik weet hoe graag hij wil dat het goed met me gaat.

Ik kan zijn ideeën over opvoeden misschien niet veranderen, maar ik kan wel veranderen hoe ik naar mijn vader kijk. En als hij niet nieuwsgierig is, dan kan ik dat wel zijn.

Het pad wordt breder en we staan stil om van het uitzicht te genieten. Ik kijk hem aan. ‘Pap, hoe was het voor jou toen ik geboren werd?’ Hij kijkt me aan met een voorzichtige glimlach. En dan vertelt hij hoe hij naar het ziekenhuis racete om op tijd bij de bevalling te zijn en hoe hij me voor het eerst vasthield in zijn grote handen. Hij timmerde misschien geen co-sleeper en hij liet me misschien huilen op mijn eigen kamer. Maar hij was er wel. Op zijn manier. Met alle liefde die hij kon geven. En zo is het goed.

Boekentips

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Babymassage: liefde, aandacht en verzorging hand in hand

Babymassage: liefde, aandacht en verzorging hand in hand

Baby’s doen op een dag ontzettend veel indrukken op. Nieuwe geluiden, kleuren, geuren en ervaringen. Een ontspannen massage kan een fijn ritueel zijn om de dag mee af te sluiten en alle prikkels te verwerken. Of na het badderen, als je baby al lekker rozig is. Het...

Column: De middagdut in Laos

Column: De middagdut in Laos

Mijn collega verschijnt op het werk met wallen onder haar ogen.  Zo moe is ze,  ze was graag vroeg naar bed gegaan gister. Maar ja, haar kinderen waren weer eens niet voor half 11 in bed te krijgen. Ze hebben zoveel energie die kleuters,  ze rennen maar rond. ...

Column: Geld moet rollen

Column: Geld moet rollen

Noek zit aan de tafel zijn geld te tellen. 'Nog 5 euro,' zegt hij, 'dan heb ik 60 euro. En dan kan ik die speciale Pokémondoos uit Engeland bestellen.' Ik bijt op mijn tong. Klaar om 'Maar je zou toch sparen voor een nieuwe telefoon?' te zeggen. Of, nog erger: 'Dat is...

Project Humanae: Een mens is niet zwart of wit

Project Humanae: Een mens is niet zwart of wit

Een tijdje terug volgde mijn zoon via de Museum Jeugduniversiteit een college in het Museon in Den Haag. Precies op dat moment was fotografe Angélica Dass daar aanwezig voor haar project Humanae. Schoonheid van de huid Wat Humanae precies is en waarom Angélica dit...

Rouwen in de kraamtijd

Rouwen in de kraamtijd

Rouwen in de kraamtijd - daar moet je niet aan denken. Een beginnend en een eindigend leven in dezelfde periode, dat doet iets met je. Het overkwam Joos Hooimeijer en haar vriend. Midden in de zomer werd er bij mijn vader longkanker met uitzaaiingen geconstateerd. Van...

Column: Weer een kaarsje op de taart

Column: Weer een kaarsje op de taart

De laatste maand van zoonlief als vierjarige is alweer aangebroken. En dan betekent dat het niet lang meer duurt voordat hij officieel leerplichtig wordt. Geen vakanties buiten de vakantieperioden om, geen smokkeldaagjes, gewoon dagelijks verplicht naar school.Wat is...

0