Column: Anders opvoeden dan mijn vader deed

door Jeroen de Jong
jeroen de jong

Ik loop met mijn vader door het glooiende Zuid-Limburgse landschap. Terwijl we de hellingen van de Sint Pietersberg opklimmen hebben we het over de baby die over zo’n vijf maanden geboren zal worden en die van mij een vader en van hem een opa gaat maken.

Dat gesprek gaat niet vanzelf. De afgelopen maanden heb ik met groot enthousiasme Jean Liedloff gelezen en ik weet dat ik mijn kind radicaal anders zal opvoeden dan mijn ouders mij hebben opgevoed. Geen aparte kamer, maar samen slapen. Geen kinderwagen, maar een draagdoek. Geen fles, maar borstvoeding. Niet laten huilen, maar hem altijd dichtbij ons hebben.

Ik durf het er niet goed over te hebben. Mijn vader is een man van ‘er is maar één manier en dat is mijn manier’. En van ouders die om het minste of geringste hun kind oppakken vindt hij dat zij hun kind veel te veel verwennen. ‘Die laten gewoon over zich heen lopen.’ En als ik zeg dat we de baby wel op onze kamer moeten laten slapen omdat we maar één slaapkamer hebben, zegt hij: ‘Dan maak je toch iets van een schot waar je het ledikantje achter zet.’

Ik voel me onbegrepen

Zwijgend lopen we een stuk door. Ik voel me alleen en onbegrepen. En ik neem me heilig voor dat ik een andere vader ga zijn. Een vader die wél geïnteresseerd is in zijn kinderen, een vader die nieuwsgierig is, een vader die zijn eigen waarheid opzij kan schuiven om te luisteren naar een ander verhaal.

De afstand tussen ons wordt door die gedachten alleen maar groter. Het pad wordt smal en ik laat mijn vader voorop lopen. ‘Wat is het hier mooi hè?’ roept hij en kijkt lachend achterom. Ik krijg een brok in mijn keel. Ik loop te genieten van dit prachtige landschap omdat hij me uitnodigde om samen op pad te gaan. En ik weet hoe graag hij wil dat het goed met me gaat.

Ik kan zijn ideeën over opvoeden misschien niet veranderen, maar ik kan wel veranderen hoe ik naar mijn vader kijk. En als hij niet nieuwsgierig is, dan kan ik dat wel zijn.

Het pad wordt breder en we staan stil om van het uitzicht te genieten. Ik kijk hem aan. ‘Pap, hoe was het voor jou toen ik geboren werd?’ Hij kijkt me aan met een voorzichtige glimlach. En dan vertelt hij hoe hij naar het ziekenhuis racete om op tijd bij de bevalling te zijn en hoe hij me voor het eerst vasthield in zijn grote handen. Hij timmerde misschien geen co-sleeper en hij liet me misschien huilen op mijn eigen kamer. Maar hij was er wel. Op zijn manier. Met alle liefde die hij kon geven. En zo is het goed.

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Column: Geen papa en mama meer

Column: Geen papa en mama meer

Het fulltime werken vergt zijn tol. Kindlief heeft een nieuwe manier gevonden om op het schuldgevoel van vader en moeder in te spelen. Als we hem alvast vooruit naar de woonkamer sturen om hem kort daarna, na bijvoorbeeld het uitruimen van de vaatwasser, te volgen,...

Column: Douchen

Column: Douchen

Zoonlief lijkt heel veel op zijn mama. Niet wat uiterlijk betreft. Althans, als ik alle anderen om me heen mag geloven, is zoonlief echt een kind van zijn vader. Daar heb ik totaal geen problemen mee. Uiteindelijk gaat het toch om de binnenkant. En laat zijn...

Van nature goed: waarom we in de mens geloven

Van nature goed: waarom we in de mens geloven

Is een kind van nature goed, of juist tot slechtheid ‘geprogrammeerd’? Is het onze taak om onze kinderen in het gareel te houden, of zijn ze al beschaafd? De Correspondent publiceerde een heerlijk stuk over wat er gebeurt als je gewone kinderen in de wildernis...

Column: Trip down Memory Lane

Column: Trip down Memory Lane

Ik zit klaar om een nieuwe column te gaan schrijven. Het is donderdag, een dag die ik zo koester: alleen thuis voor mijn eigen werk. Even niets moeten, maar doen waar ik blij van word. Meestal heb ik even een tijdje aanrommelen nodig om van de ‘ik moet’- in de ‘ik...

Column: Crèchekind

Column: Crèchekind

Onze kleine verlegen Don Juan gaat inmiddels alweer eventjes naar de crèche. Tot grote vreugde van hemzelf; zodra we door de poort heen lopen begint hij al in zijn handen te klappen van vreugde. Je kunt nog zo’n leuke ouder zijn, maar van een zaal vol met dreumesen en...

Ouderschap na je scheiding

Ouderschap na je scheiding

Na je scheiding is eigenlijk niets meer ‘gewoon’. De structuur van je gezin staat op zijn kop, je hebt te maken met duizend juridische regeldingen, het verdelen van spullen en tijd, en daar bovenop komen de emoties van je kinderen, je ex en jezelf. Zie dan tussendoor...

LEES GRATIS HET INTERVIEW MET ALFIE KOHN

Het interview met de grondlegger van het onvoorwaardelijk opvoeden in je mailbox? Je ontvangt meteen ook de Kiindnieuwsbrief vol inspiratie (uitschrijven mag).

Het is gelukt, we gaan een mail naar je typen! (check ook je spamfolder)

0