Column: De babywens van mijn dochter (en mezelf?)

door Jeroen de Jong
jeroen de jong

Roos is een levensgevaarlijk kind. Met een soort nonchalante en vrolijke vanzelfsprekendheid kondigt ze van alles aan wat ze graag wil doen of hebben. Een tablet. In de herfstvakantie naar Legoland in Denemarken. Een leuk vriendinnetje op de camping. Geld om een nieuwe knuffel te kopen. En eigenlijk komt het altijd uit. De tablet kwam in huis door het winnen van een prijsvraag, de vakantie hebben we inmiddels geboekt, vriendinnetjes zijn er altijd genoeg en Roos heeft inmiddels zoveel knuffels dat ik bijna niet meer in bed pas als ik haar ’s avonds wil voorlezen.

Ons gezin is compleet. En ik begin het geloven.

Haar oudere broers worden af en toe gek van het gemak waarin Roos alles voor elkaar krijgt. En ik snap er zelf ook niet heel veel van. Maar ik hoef het ook niet te snappen om te zien dat het werkt. Dus als Roos iets wenst, let ik tegenwoordig wel extra goed op. Zoals met haar wens dat ze een hond, een poes, een paard en een baby voor haar verjaardag wilde. De poes kwam in huis doordat een oom niet meer voor zijn oude kat wilde zorgen. Het magere beestje van twaalf jaar oud kwam bij ons in huis en bloeide op. Enthousiast sloot hij ons in zijn hart en Roos kon haar geluk niet op. De hond kwam toen haar beste vriendinnetje een puppy kreeg. Elke middag kan ze nu met het hondje spelen. En dat paard zal ook nog wel op de één of andere manier voorbij komen.

Maar die baby. Ze was er een tijdje niet meer mee bezig. Totdat ze er opeens weer over begint. ‘Ik zou zo graag een zusje willen.’ Wendy en ik kijken elkaar aan. Wat ons betreft komt er geen vierde meer. Maar waar Wendy heel resoluut is, knaagt er bij mij twijfel. Want hoe fijn zou het zijn om weer zo’n kleintje in mijn armen te hebben. Hem – of haar als het aan Roos ligt – in de draagdoek te doen en lange wandelingen te maken. En ’s nachts wakker te worden van een voetje in mijn gezicht.

Maar eigenlijk zie ik mezelf niet meer de hele fase van baby tot kleuter doorgaan. Niet nu alle kinderen zo groot en zelfstandig zijn geworden en we volop genieten van alle vrijheid die daarbij komt kijken. Dus zetten Wendy en ik een stevig offensief in tegen Roos haar uitzonderlijke wenskracht. Ons gezin is compleet. En als een mantra herhaal ik het iedere keer als ik een vader of moeder met een draagdoek voorbij zie lopen. Ons gezin is compleet. En ik begin het geloven.

Gisteren was er een buurtfeestje. En terwijl ik me boog over de heerlijke Turkse hapjes van de buurvrouw, raakte ik in gesprek met de overbuurman. Trots vertelde hij dat zijn vrouw zwanger is. Over een paar maanden wordt er een baby geboren in de straat. Ik hoop dat dat genoeg is voor Roos.

Jeroen de Jong is vader van Thijn (2002), Noek (2005) en Roos (2008) en inspireert mannen de beste vader uit zichzelf te halen via praktijkvader.nl.

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Column: Geen papa en mama meer

Column: Geen papa en mama meer

Het fulltime werken vergt zijn tol. Kindlief heeft een nieuwe manier gevonden om op het schuldgevoel van vader en moeder in te spelen. Als we hem alvast vooruit naar de woonkamer sturen om hem kort daarna, na bijvoorbeeld het uitruimen van de vaatwasser, te volgen,...

Column: Niet perfect, des te beter!

Column: Niet perfect, des te beter!

Niet perfect kan soms perfect zijn, ontdekte ik laatst. We stonden op het jaarlijkse schoolfeest en meestal was dit het moment om een praatje te maken met de leerkracht van het volgende jaar, maar nu was de nieuwe indeling nog niet bekend. Dus kletste ik met zijn...

Opgroeien zonder gevaar bestaat niet

Opgroeien zonder gevaar bestaat niet

‘Ik zag jouw zoon gisteren alleen naar school fietsen. Klopt dat? Laat jij je kind he-le-maal alleen fietsen Marre?! Dat durf ik niet hoor. Het verkeer is zo druk en auto’s rijden hard. Mijn kinderen moeten bij mij blijven in het verkeer, veel te gevaarlijk! Ik snap...

Column: Lekker verwend

Column: Lekker verwend

Vroeger was ik een paardenmeisje. Ik fietste de hele omgeving af op zoek naar pony’s die wel een poetsbeurt konden gebruiken. Iedere dag na school maakte ik vijftallen kilometers naar verschillende boerderijen met pony’s. Mijn grote droom was natuurlijk een eigen...

Zelfbeeld: opvoeden is voorleven

Zelfbeeld: opvoeden is voorleven

Om je kinderen met een goed zelfbeeld op te voeden, heb je eerst zelf een gezond zelfbeeld nodig. Best logisch - maar helemaal niet zo simpel, ontdekte Sandii Zachte. 'Daar zouden jullie ook iets mee moeten doen bij Kiind', zei mijn achtjarige dochter. 'Waarmee?',...

Column: De jaarringen in mijn stam

Column: De jaarringen in mijn stam

Heb je weleens met je vinger geprobeerd om de jaarringen van een boomstam te tellen? Zodat je, voor-ieder-jaar-een-ring, weet hoe oud de boom is? Dat is bijna niet te doen. Of ik raak zelf gewoon snel de tel kwijt, dat kan ook. Sommige ringen zijn héél dun, zodat je...

LEES GRATIS HET INTERVIEW MET ALFIE KOHN

Het interview met de grondlegger van het onvoorwaardelijk opvoeden in je mailbox? Je ontvangt meteen ook de Kiindnieuwsbrief vol inspiratie (uitschrijven mag).

Het is gelukt, we gaan een mail naar je typen! (check ook je spamfolder)

0