Column: De babywens van mijn dochter (en mezelf?)

door Jeroen de Jong

Roos is een levensgevaarlijk kind. Met een soort nonchalante en vrolijke vanzelfsprekendheid kondigt ze van alles aan wat ze graag wil doen of hebben. Een tablet. In de herfstvakantie naar Legoland in Denemarken. Een leuk vriendinnetje op de camping. Geld om een nieuwe knuffel te kopen. En eigenlijk komt het altijd uit. De tablet kwam in huis door het winnen van een prijsvraag, de vakantie hebben we inmiddels geboekt, vriendinnetjes zijn er altijd genoeg en Roos heeft inmiddels zoveel knuffels dat ik bijna niet meer in bed pas als ik haar ’s avonds wil voorlezen.

Ons gezin is compleet. En ik begin het geloven.

Haar oudere broers worden af en toe gek van het gemak waarin Roos alles voor elkaar krijgt. En ik snap er zelf ook niet heel veel van. Maar ik hoef het ook niet te snappen om te zien dat het werkt. Dus als Roos iets wenst, let ik tegenwoordig wel extra goed op. Zoals met haar wens dat ze een hond, een poes, een paard en een baby voor haar verjaardag wilde. De poes kwam in huis doordat een oom niet meer voor zijn oude kat wilde zorgen. Het magere beestje van twaalf jaar oud kwam bij ons in huis en bloeide op. Enthousiast sloot hij ons in zijn hart en Roos kon haar geluk niet op. De hond kwam toen haar beste vriendinnetje een puppy kreeg. Elke middag kan ze nu met het hondje spelen. En dat paard zal ook nog wel op de één of andere manier voorbij komen.

Maar die baby. Ze was er een tijdje niet meer mee bezig. Totdat ze er opeens weer over begint. ‘Ik zou zo graag een zusje willen.’ Wendy en ik kijken elkaar aan. Wat ons betreft komt er geen vierde meer. Maar waar Wendy heel resoluut is, knaagt er bij mij twijfel. Want hoe fijn zou het zijn om weer zo’n kleintje in mijn armen te hebben. Hem – of haar als het aan Roos ligt – in de draagdoek te doen en lange wandelingen te maken. En ’s nachts wakker te worden van een voetje in mijn gezicht.

Maar eigenlijk zie ik mezelf niet meer de hele fase van baby tot kleuter doorgaan. Niet nu alle kinderen zo groot en zelfstandig zijn geworden en we volop genieten van alle vrijheid die daarbij komt kijken. Dus zetten Wendy en ik een stevig offensief in tegen Roos haar uitzonderlijke wenskracht. Ons gezin is compleet. En als een mantra herhaal ik het iedere keer als ik een vader of moeder met een draagdoek voorbij zie lopen. Ons gezin is compleet. En ik begin het geloven.

Gisteren was er een buurtfeestje. En terwijl ik me boog over de heerlijke Turkse hapjes van de buurvrouw, raakte ik in gesprek met de overbuurman. Trots vertelde hij dat zijn vrouw zwanger is. Over een paar maanden wordt er een baby geboren in de straat. Ik hoop dat dat genoeg is voor Roos.

Jeroen de Jong is vader van Thijn (2002), Noek (2005) en Roos (2008) en inspireert mannen de beste vader uit zichzelf te halen via praktijkvader.nl.

Boekentips

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Column: Geen gejuich voor de luizenvader

Column: Geen gejuich voor de luizenvader

Niets dan lof voor de nieuwe zorgende man. Was vader vroeger een man die vermoeid van de zaak thuis kwam om in de leunstoel te zakken met een pijp en de krant, dat is nu wel anders! De vader van nu draait zijn hand er niet voor om om na een werkdag met de hippe...

Vast aan je familie – doorbreek het patroon

Vast aan je familie – doorbreek het patroon

We zijn allemaal gevormd door onze opvoeding. Wat neem je zelf mee van je ouders, wat daarvan geef je door? En is dat een keuze? Hoe vrij ben je daarin? Dit is een bewerking van het artikel 'Vast aan je familie', geschreven voor 'Grenzeloos', het herfstnummer van...

Project Humanae: Een mens is niet zwart of wit

Project Humanae: Een mens is niet zwart of wit

Een tijdje terug volgde mijn zoon via de Museum Jeugduniversiteit een college in het Museon in Den Haag. Precies op dat moment was fotografe Angélica Dass daar aanwezig voor haar project Humanae. Schoonheid van de huid Wat Humanae precies is en waarom Angélica dit...

Samen slapen: Je komt er nooit meer vanaf

Samen slapen: Je komt er nooit meer vanaf

‘Je komt er nooit meer vanaf!’ Dit is een veelgehoorde angst als het gaat om samen slapen. Je kind moet vanaf de prille babytijd leren om zelf in slaap te vallen, zo is de heersende mening. Waarom? Niet omdat het per definitie beter is voor de ontwikkeling van je...

Column: Dit is mijn leven

Column: Dit is mijn leven

Dit is mijn leven. Met de kinderen fiets ik door de grauwe straten van Berlijn. De zon heeft zich al dagen niet laten zien, het is een paar graden boven nul en het miezert. We zijn vergeten onze handschoenen aan te trekken en we moeten nog boodschappen voor het...

Een nachtoppas: onzin of best wel logisch?

Een nachtoppas: onzin of best wel logisch?

Jij wilde een baby, en dus zorg je er ook maar zelf voor? Het lijkt de huidige denkwijze te zijn. Je staat er hierdoor vaak alleen voor. Als ouder kan het leven nogal uitputtend zijn. Zeker met een baby ben je vaak al moe voordat de dag begint. Waar we...

GRATIS EDITIE KIIND

Lees Kiind stiekem lekker gratis. Download editie OER! Je ontvangt meteen ook de nieuwsbrief vol inspiratie - waarvoor je je ieder moment kunt uitschrijven.

Het is gelukt, we gaan een mail naar je typen! (check ook je spamfolder)

0