Column: De middagdut in Laos

door Nynke Bos

Mijn collega verschijnt op het werk met wallen onder haar ogen.  Zo moe is ze,  ze was graag vroeg naar bed gegaan gister. Maar ja, haar kinderen waren weer eens niet voor half 11 in bed te krijgen. Ze hebben zoveel energie die kleuters,  ze rennen maar rond.  Vanmorgen was de energie echter ver te zoeken. Om 6 uur gaat de wekker, maar uitgeslapen waren ze nog niet. Met slaperige oogjes zitten ze in de klas. Gelukkig gaan ze straks een dutje doen.

Een gemiddelde kleuter heeft ongeveer 11 à 12 uur slaap nodig. Over hoe die uren verdeeld zouden moeten worden over een etmaal kan ik weinig informatie vinden. Kijk naar je kind, is eigenlijk de boodschap van ieder opvoedforum. Ik zou zelf het liefst zien dat mijn kinderen van 7 tot 7 slapen, maar met half 8 tot half 7 zal ik het moeten doen. Ook goed. In Laos bestaat een heel ander slaapritme.

Op de school waar ik werk wordt veel tijd vrijgemaakt voor de verzorging van de kinderen.  Er wordt een vers bereide snack geserveerd, warme lunch opgediend, daarna worden de kinderen uitgebreid gebadderd en omgekleed. En dat allemaal voor half 12, want dan is het toch echt tijd voor een dutje. Een dut mag ik wel zeggen want het duurt minimaal tot half 3 voor er enig teken van leven te bespeuren valt in de klassen.

Dan is het wederom snacktijd en tijd voor het hoogtepunt van de dag: de haren van alle meisjes worden keurig ingevlochten. Nu hebben mijn oudste twee kinderen de pech dat ze niet gemaakt zijn voor middagdutjes. We hebben ze een jaar of twee geleden afgeschaft omdat beide kinderen zo chagrijnig wakker worden na een middagdut dat we tot het avondeten met loeiende sirenes opgescheept zaten. Van het avondeten knapten ze dan weer zo op dat ze ‘s avonds met geen stok in bed waren te krijgen. Wat een verademing, een leven zonder middagdutjes. Een gezellige middag en een avond voor onszelf. Dus ook in Laos doen mijn oudste kinderen geen middagdutje.

Alsof we nog niet genoeg opvielen met ons wit -zijn, haal ik iedere ochtend de kindjes uit de klas om samen te spelen, te schommelen, een wandelingetje te maken en te knuffelen. Als om half twee mijn eigen werk weer wat van mij verwacht gaan de kinderen muisstil terug naar hun klas om nog een uur te kleuren of te lezen tussen hun slapende klasgenootjes en vaak ook slapende juffen. Een klein cadeautje op een werkdag. Een behoorlijk contrast met het Laotiaans slaapritme, waar de gemiddelde Lao de rest van zijn leven bij zweert.

Van de collega’s met kinderen onder de acht snap ik dat ze overdag moe zijn van hun tot ‘s avonds laat rondrennende kroost. Maar zij zijn absoluut niet de enigen die hun hoofd op willekeurige momenten van de dag voor onbepaalde tijd te rusten leggen. Op bureaus in de werkruimte liggen mensen te slapen, op de grond in de schoolbieb en in de Kindergarten zoeken collega’s een lekker bed om tussen de slapende kleuters een ongestoorde dut te doen. En ook buiten school wordt slapen als gepaste activiteit gezien. Op de markt tussen of bovenop eigen koopwaar,  in een hangmat in de tuktuk,  achter de kassa wachtend op een klant.

Ik houd het zelf bij ons Hollandse slaapritme en geniet ervan om om half vier ‘s middags een gewassen en gepoederde baby op te halen, een van melk en rijst voorziene blije jongen en een prachtig ingevlochten meisje!

Nynke reist met partner en drie kleine kinderen naar Laos om daar minimaal een jaar als vrijwilliger les op een school te geven.

Boekentips

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Column: Een diner van Jan Steen

Column: Een diner van Jan Steen

We komen terug van een weekendje weg. Het is bijna tijd om te eten, en de kids rennen vol energie rond. We ruimen de spullen uit de bus op en aansluitend koken we wat. Soep met van alles wat over is van het weekend. Terwijl het ratelen en zingen doorgaat, proberen we...

Column: May the force be with you

Column: May the force be with you

‘Ik ben wel een beetje klaar met al die ruimte- en fantasy-dingen. Ik hoef echt niet mee.’ Thijns interesses hebben zich verlegd. Harry Potter is nog wel leuk, maar met Star Wars hoeven we blijkbaar niet meer aan te komen. Dus blijven alleen Noek en ik over. Want ook...

Column: Hand vast

Column: Hand vast

Als vanzelf laat ik mijn vingers in je hand glijden. Het voelt zo vertrouwd: jij en ik. Ik moet stiekem lachen om hoe je me een tikkeltje nerveus en op je hoede door het drukke verkeer leidt. In jouw ogen loop ik, na al die jaren, nog steeds dromend door het leven. Je...

Column: Een zwanger voorgevoel

Column: Een zwanger voorgevoel

Ik voel ineens dat ik zwanger ben. Zomaar, uit het niets. Sommige dingen vóel je! Vanuit je onderbuik of fingerspitzen of misschien gewoon omdat het niet de eerste keer was, maar ik voelde het dus. Lastig, want ik zat net in de auto onderweg van mijn ouders naar huis....

Column: Doen wat je wilt, against all odds

Column: Doen wat je wilt, against all odds

We gaan samen een weekend naar Groningen voor de David Bowie-tentoonstelling. Met de trein en in een hotel. En ondanks een drukke week, met halfzieke kinderen, een brakke nacht door een verjaardag en, oh ja, de zomertijd, voelen we ons verbazingwekkend fris en monter...

Column: Een maatje te krap

Column: Een maatje te krap

Of ze echt bestaan weet ik niet, maar soms denk ik wel eens dat er mensen zijn die alles kunnen. Van die moeders die ik iedere ochtend tegenkom op het schoolplein, de haren keurig in model, smaakvol gekleed en klaar om, zodra ze hun kind-zonder-yoghurt-in-de-haren...

LEES GRATIS HET INTERVIEW MET ALFIE KOHN

Het interview met de grondlegger van het onvoorwaardelijk opvoeden in je mailbox? Je ontvangt meteen ook de Kiindnieuwsbrief vol inspiratie (uitschrijven mag).

Het is gelukt, we gaan een mail naar je typen! (check ook je spamfolder)

0