Column: De middagdut in Laos

Mijn collega verschijnt op het werk met wallen onder haar ogen.  Zo moe is ze,  ze was graag vroeg naar bed gegaan gister. Maar ja, haar kinderen waren weer eens niet voor half 11 in bed te krijgen. Ze hebben zoveel energie die kleuters,  ze rennen maar rond.  Vanmorgen was de energie echter ver te zoeken. Om 6 uur gaat de wekker, maar uitgeslapen waren ze nog niet. Met slaperige oogjes zitten ze in de klas. Gelukkig gaan ze straks een dutje doen.

Een gemiddelde kleuter heeft ongeveer 11 à 12 uur slaap nodig. Over hoe die uren verdeeld zouden moeten worden over een etmaal kan ik weinig informatie vinden. Kijk naar je kind, is eigenlijk de boodschap van ieder opvoedforum. Ik zou zelf het liefst zien dat mijn kinderen van 7 tot 7 slapen, maar met half 8 tot half 7 zal ik het moeten doen. Ook goed. In Laos bestaat een heel ander slaapritme.

Op de school waar ik werk wordt veel tijd vrijgemaakt voor de verzorging van de kinderen.  Er wordt een vers bereide snack geserveerd, warme lunch opgediend, daarna worden de kinderen uitgebreid gebadderd en omgekleed. En dat allemaal voor half 12, want dan is het toch echt tijd voor een dutje. Een dut mag ik wel zeggen want het duurt minimaal tot half 3 voor er enig teken van leven te bespeuren valt in de klassen.

Dan is het wederom snacktijd en tijd voor het hoogtepunt van de dag: de haren van alle meisjes worden keurig ingevlochten. Nu hebben mijn oudste twee kinderen de pech dat ze niet gemaakt zijn voor middagdutjes. We hebben ze een jaar of twee geleden afgeschaft omdat beide kinderen zo chagrijnig wakker worden na een middagdut dat we tot het avondeten met loeiende sirenes opgescheept zaten. Van het avondeten knapten ze dan weer zo op dat ze ’s avonds met geen stok in bed waren te krijgen. Wat een verademing, een leven zonder middagdutjes. Een gezellige middag en een avond voor onszelf. Dus ook in Laos doen mijn oudste kinderen geen middagdutje.

Alsof we nog niet genoeg opvielen met ons wit -zijn, haal ik iedere ochtend de kindjes uit de klas om samen te spelen, te schommelen, een wandelingetje te maken en te knuffelen. Als om half twee mijn eigen werk weer wat van mij verwacht gaan de kinderen muisstil terug naar hun klas om nog een uur te kleuren of te lezen tussen hun slapende klasgenootjes en vaak ook slapende juffen. Een klein cadeautje op een werkdag. Een behoorlijk contrast met het Laotiaans slaapritme, waar de gemiddelde Lao de rest van zijn leven bij zweert.

Van de collega’s met kinderen onder de acht snap ik dat ze overdag moe zijn van hun tot ’s avonds laat rondrennende kroost. Maar zij zijn absoluut niet de enigen die hun hoofd op willekeurige momenten van de dag voor onbepaalde tijd te rusten leggen. Op bureaus in de werkruimte liggen mensen te slapen, op de grond in de schoolbieb en in de Kindergarten zoeken collega’s een lekker bed om tussen de slapende kleuters een ongestoorde dut te doen. En ook buiten school wordt slapen als gepaste activiteit gezien. Op de markt tussen of bovenop eigen koopwaar,  in een hangmat in de tuktuk,  achter de kassa wachtend op een klant.

Ik houd het zelf bij ons Hollandse slaapritme en geniet ervan om om half vier ’s middags een gewassen en gepoederde baby op te halen, een van melk en rijst voorziene blije jongen en een prachtig ingevlochten meisje!