Column: Doen wat je wilt, against all odds

door Robert Tannemaat
Robert Tannemaat

We gaan samen een weekend naar Groningen voor de David Bowie-tentoonstelling. Met de trein en in een hotel. En ondanks een drukke week, met halfzieke kinderen, een brakke nacht door een verjaardag en, oh ja, de zomertijd, voelen we ons verbazingwekkend fris en monter die ochtend. We vertrekken naar de trein met op onze ruggen wat bagage en een hangerige dreumes.

Het duurt zo laaaaaang!

‘Zijn we er al?’ vraagt Sofie (4) bij Nijmegen Lent, het eerste station waar de trein stopt. ‘Nee, dat duurt nog wel even.’ ‘Hoe lang?’ ‘Nog bijna twee uur.’ ‘Hoe lang is dat?’ ‘Dat is vier keer een lang filmpje.’ ‘Oh.’ Even later: ‘Waarom zijn we er nog niet? Het duhuhuhuurt zo laaaaaang!’ En dat vervolgens om de tien minuten. Een ware uitdaging om frustratie niet te laten prevaleren boven verbinding maken met mijn kind en mijn wens verder te komen in mijn boek.

De hotelnacht is door gespook van Simon (1) al even kort als die ervoor en we kijken elkaar bij het ontbijt wat uitgewrongen aan. Simon keert traditiegetrouw zijn volle glas sap al om voordat wij aan tafel zitten en Sofie kiest ervoor om van de twaalf meter buffet slechts wat toast en een doosje vruchtenhagel te eten, terwijl ik zo onvoorwaardelijk mogelijk probeer haar nog wat gezonds aan te praten.

We kijken elkaar wat uitgewrongen aan

Dwaalspoor

Het museum is druk en in een trage polonaise schuifelen we langs foto’s, video’s en andere relikwieën van Bowie. Ondertussen proberen we de  balans te behouden tussen aandacht voor de tentoonstelling en de kinderen die, begrijpelijkerwijs, weinig interesse tonen en liever buiten zijn. Halverwege signaleert Pieternel een poepluier en wurm ik mij met Simon op de arm tegen de stroom in naar de wc’s bij de ingang. Het blijkt loos alarm, een goeie scheet heeft ons op een dwaalspoor gezet, en dus wring ik mij weer terug de tentoonstelling in, om vervolgens van Sofie te horen dat ze ook moet plassen… Grrrr.

Het is te gemakkelijk om me te laten leiden door frustratie

Terug in de trein bedenk ik hoe gemakkelijk het is mij te laten leiden door frustratie over alles wat er ‘mis’ gaat als ik met kinderen op pad ben. Dat is geen kunst. Het is té gemakkelijk om daarin op te gaan en de sfeer door te laten bepalen. Geen uitdaging aan, concludeer ik.

We can be Heroes

Ik vind het juist de uitdaging om te blijven ademen en glimlachen bij wat er gebeurt. Dan kunnen we samen genieten van thee met appeltaart, hand-in-hand rennen door hotelgangen, twee uur lang met elkaar op bed liggen grinniken om een eindeloze reeks pijnlijke coyote-mislukkingen in roadrunner-cartoons, tegen elkaar aan in slaap vallen in de trein, verder komen in dat fijne wegdroomreisboek-over-die-man-die-te-paard-van-Mongolië-naar-Hongarije-reist en ja, geïnspireerd raken door Bowie: doen wat je werkelijk wilt ‘against all odds’.

We can be heroes, forever and ever. Met kinderen en al!

Meer drukte lees je in de allereerste editie van het tijdschrift Kiind! Het thema is DRUK. Heb jij al een abonnement? Je sluit hem hier af.

Robert Tannemaat is naast vader van Simon (1,5) en Sofie (4) en natuurliefhebber ook trainer in groei en gelijkwaardige samenwerking. 

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Zonder strijd aan tafel: gezellig samen eten dankzij rituelen

Zonder strijd aan tafel: gezellig samen eten dankzij rituelen

Terugkerende strijd over de dagelijkse afspraken in huis kennen we allemaal wel. Je kinderen luisteren vaker niet dan wel. Hoe maak je zulke kleine maar oh zo irritante momenten nou fijn? Waar kinderen doorgaans een hekel aan hebben, is de grens over moeten van iets...

5 x democratische besluitvorming in je gezin

5 x democratische besluitvorming in je gezin

De tijd van de autoritaire opvoeding is voorbij. Alles helemaal loslaten - hippie style - is het toch ook niet. Wat dan wel? Democratische besluitvorming voor ukkies Wat is er nu meer hippie dan iedereen als gelijke zien en elke stem mee te laten wegen? Een gezellige...

Column: Feestbeesten

Column: Feestbeesten

Onze kinderen zijn geen feestbeesten. Wanneer we in een situatie zijn waarin meerdere mensen in een ruimte aanwezig zijn en zich met elkaar bemoeien (doorgaans 'Partijtje' of 'Feestje' genoemd), dan zijn de reacties als volgt:De Zevenjarige trekt zich terug in zijn...

Adoptie: wachten, wachten…

Adoptie: wachten, wachten…

Laetitia uit België droomt van een kind adopteren. Ze vertelt in drie delen hoe ze dat heeft gedaan. Lees ook het eerste deel van haar verhaal. Intens zwanger Weerom een wonder: niet lang na onze beslissing om met adoptie door te gaan, was ik opnieuw zwanger! De...

Column: Zoek de moeder in jezelf

Column: Zoek de moeder in jezelf

Iedereen heeft wel een bepaald beeld bij een moeder. Zo is ze voor veel mensen bijvoorbeeld zacht, lief, zorgzaam en begripvol. Ze troost je wanneer je verdriet hebt en geeft een kusje op je zere knie. Ze luistert als je iets wilt vertellen en heeft haar oordeel niet...

Nieuwe baby? ‘Let your monkey do it!’

Nieuwe baby? ‘Let your monkey do it!’

'Let your monkey do it,' adviseerde mijn doula* me, als voorbereiding op mijn bevalling. Laat je innerlijke aapje de oerkrachten aanwenden, en vergeet alles wat er in je mensenbrein zit. Je gedachten, je logica, je ratio, ze zullen je tot last zijn wanneer je een kind...

LEES GRATIS HET INTERVIEW MET ALFIE KOHN

Het interview met de grondlegger van het onvoorwaardelijk opvoeden in je mailbox? Je ontvangt meteen ook de Kiindnieuwsbrief vol inspiratie (uitschrijven mag).

Het is gelukt, we gaan een mail naar je typen! (check ook je spamfolder)

0