Column: Doen wat je wilt, against all odds

door Robert Tannemaat
Robert Tannemaat

We gaan samen een weekend naar Groningen voor de David Bowie-tentoonstelling. Met de trein en in een hotel. En ondanks een drukke week, met halfzieke kinderen, een brakke nacht door een verjaardag en, oh ja, de zomertijd, voelen we ons verbazingwekkend fris en monter die ochtend. We vertrekken naar de trein met op onze ruggen wat bagage en een hangerige dreumes.

Het duurt zo laaaaaang!

‘Zijn we er al?’ vraagt Sofie (4) bij Nijmegen Lent, het eerste station waar de trein stopt. ‘Nee, dat duurt nog wel even.’ ‘Hoe lang?’ ‘Nog bijna twee uur.’ ‘Hoe lang is dat?’ ‘Dat is vier keer een lang filmpje.’ ‘Oh.’ Even later: ‘Waarom zijn we er nog niet? Het duhuhuhuurt zo laaaaaang!’ En dat vervolgens om de tien minuten. Een ware uitdaging om frustratie niet te laten prevaleren boven verbinding maken met mijn kind en mijn wens verder te komen in mijn boek.

De hotelnacht is door gespook van Simon (1) al even kort als die ervoor en we kijken elkaar bij het ontbijt wat uitgewrongen aan. Simon keert traditiegetrouw zijn volle glas sap al om voordat wij aan tafel zitten en Sofie kiest ervoor om van de twaalf meter buffet slechts wat toast en een doosje vruchtenhagel te eten, terwijl ik zo onvoorwaardelijk mogelijk probeer haar nog wat gezonds aan te praten.

We kijken elkaar wat uitgewrongen aan

Dwaalspoor

Het museum is druk en in een trage polonaise schuifelen we langs foto’s, video’s en andere relikwieën van Bowie. Ondertussen proberen we de  balans te behouden tussen aandacht voor de tentoonstelling en de kinderen die, begrijpelijkerwijs, weinig interesse tonen en liever buiten zijn. Halverwege signaleert Pieternel een poepluier en wurm ik mij met Simon op de arm tegen de stroom in naar de wc’s bij de ingang. Het blijkt loos alarm, een goeie scheet heeft ons op een dwaalspoor gezet, en dus wring ik mij weer terug de tentoonstelling in, om vervolgens van Sofie te horen dat ze ook moet plassen… Grrrr.

Het is te gemakkelijk om me te laten leiden door frustratie

Terug in de trein bedenk ik hoe gemakkelijk het is mij te laten leiden door frustratie over alles wat er ‘mis’ gaat als ik met kinderen op pad ben. Dat is geen kunst. Het is té gemakkelijk om daarin op te gaan en de sfeer door te laten bepalen. Geen uitdaging aan, concludeer ik.

We can be Heroes

Ik vind het juist de uitdaging om te blijven ademen en glimlachen bij wat er gebeurt. Dan kunnen we samen genieten van thee met appeltaart, hand-in-hand rennen door hotelgangen, twee uur lang met elkaar op bed liggen grinniken om een eindeloze reeks pijnlijke coyote-mislukkingen in roadrunner-cartoons, tegen elkaar aan in slaap vallen in de trein, verder komen in dat fijne wegdroomreisboek-over-die-man-die-te-paard-van-Mongolië-naar-Hongarije-reist en ja, geïnspireerd raken door Bowie: doen wat je werkelijk wilt ‘against all odds’.

We can be heroes, forever and ever. Met kinderen en al!

Meer drukte lees je in de allereerste editie van het tijdschrift Kiind! Het thema is DRUK. Heb jij al een abonnement? Je sluit hem hier af.

Robert Tannemaat is naast vader van Simon (1,5) en Sofie (4) en natuurliefhebber ook trainer in groei en gelijkwaardige samenwerking. 

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Column: Moeder van drie

Column: Moeder van drie

Ik ruim het speelgoed wat verspreid ligt door de speelkamer op en stop het terug in de bakken. Ik schuif het lege ledikantje aan de kant en zuig met de stofzuiger alle achtergelaten kruimels op. Het weekend loopt ten einde. Boven zit mijn driejarige met papa voor de...

Over Utopia, sprookjes en dromen: leven in een gemeenschap

Over Utopia, sprookjes en dromen: leven in een gemeenschap

Nog geen jaar geleden vertrokken wij als gezin naar een ecogemeenschap in Andalusië. Met een tent en fietsen bovenop onze niet zo ecologisch verantwoorde oude diesel uit 1996 reden we langzaam naar het zuiden. Lees hier een dag uit ons leven. Er klinkt een zacht...

Column: Dit is mijn leven

Column: Dit is mijn leven

Dit is mijn leven. Met de kinderen fiets ik door de grauwe straten van Berlijn. De zon heeft zich al dagen niet laten zien, het is een paar graden boven nul en het miezert. We zijn vergeten onze handschoenen aan te trekken en we moeten nog boodschappen voor het...

Wees een hangmatouder en geef je kind de ruimte

Wees een hangmatouder en geef je kind de ruimte

'Mam, wil je me even helpen? Ik kan er niet bij!', schreeuwt mijn zoon van tien ongeduldig. Hij kan niet bij de glazen op de bovenste plank van de kast. Snel schuif ik een glas naar voren, zodat mijn dorstige zoon er een kan pakken. Ondertussen heeft hij al een kruk...

Nieuwe baby? ‘Let your monkey do it!’

Nieuwe baby? ‘Let your monkey do it!’

'Let your monkey do it,' adviseerde mijn doula* me, als voorbereiding op mijn bevalling. Laat je innerlijke aapje de oerkrachten aanwenden, en vergeet alles wat er in je mensenbrein zit. Je gedachten, je logica, je ratio, ze zullen je tot last zijn wanneer je een kind...

Jan Rot over zichzelf als kind, ouder en muzikant

Jan Rot over zichzelf als kind, ouder en muzikant

Ter nagedachtenis aan Jan Rot delen wij het interview dat Andries de Jong met Jan had voor Kiind editie 4 (LICHT, 2016): 'We surfen met het leven mee. Dan komt er zo’n golf en moeten we gewoon springen.' Jan Rot is zanger, tekstschrijver en vertaler. Hij werd geboren...

LEES GRATIS HET INTERVIEW MET ALFIE KOHN

Het interview met de grondlegger van het onvoorwaardelijk opvoeden in je mailbox? Je ontvangt meteen ook de Kiindnieuwsbrief vol inspiratie (uitschrijven mag).

Het is gelukt, we gaan een mail naar je typen! (check ook je spamfolder)

0