Column: Doen wat je wilt, against all odds

door Robert Tannemaat
Robert Tannemaat

We gaan samen een weekend naar Groningen voor de David Bowie-tentoonstelling. Met de trein en in een hotel. En ondanks een drukke week, met halfzieke kinderen, een brakke nacht door een verjaardag en, oh ja, de zomertijd, voelen we ons verbazingwekkend fris en monter die ochtend. We vertrekken naar de trein met op onze ruggen wat bagage en een hangerige dreumes.

Het duurt zo laaaaaang!

‘Zijn we er al?’ vraagt Sofie (4) bij Nijmegen Lent, het eerste station waar de trein stopt. ‘Nee, dat duurt nog wel even.’ ‘Hoe lang?’ ‘Nog bijna twee uur.’ ‘Hoe lang is dat?’ ‘Dat is vier keer een lang filmpje.’ ‘Oh.’ Even later: ‘Waarom zijn we er nog niet? Het duhuhuhuurt zo laaaaaang!’ En dat vervolgens om de tien minuten. Een ware uitdaging om frustratie niet te laten prevaleren boven verbinding maken met mijn kind en mijn wens verder te komen in mijn boek.

De hotelnacht is door gespook van Simon (1) al even kort als die ervoor en we kijken elkaar bij het ontbijt wat uitgewrongen aan. Simon keert traditiegetrouw zijn volle glas sap al om voordat wij aan tafel zitten en Sofie kiest ervoor om van de twaalf meter buffet slechts wat toast en een doosje vruchtenhagel te eten, terwijl ik zo onvoorwaardelijk mogelijk probeer haar nog wat gezonds aan te praten.

We kijken elkaar wat uitgewrongen aan

Dwaalspoor

Het museum is druk en in een trage polonaise schuifelen we langs foto’s, video’s en andere relikwieën van Bowie. Ondertussen proberen we de  balans te behouden tussen aandacht voor de tentoonstelling en de kinderen die, begrijpelijkerwijs, weinig interesse tonen en liever buiten zijn. Halverwege signaleert Pieternel een poepluier en wurm ik mij met Simon op de arm tegen de stroom in naar de wc’s bij de ingang. Het blijkt loos alarm, een goeie scheet heeft ons op een dwaalspoor gezet, en dus wring ik mij weer terug de tentoonstelling in, om vervolgens van Sofie te horen dat ze ook moet plassen… Grrrr.

Het is te gemakkelijk om me te laten leiden door frustratie

Terug in de trein bedenk ik hoe gemakkelijk het is mij te laten leiden door frustratie over alles wat er ‘mis’ gaat als ik met kinderen op pad ben. Dat is geen kunst. Het is té gemakkelijk om daarin op te gaan en de sfeer door te laten bepalen. Geen uitdaging aan, concludeer ik.

We can be Heroes

Ik vind het juist de uitdaging om te blijven ademen en glimlachen bij wat er gebeurt. Dan kunnen we samen genieten van thee met appeltaart, hand-in-hand rennen door hotelgangen, twee uur lang met elkaar op bed liggen grinniken om een eindeloze reeks pijnlijke coyote-mislukkingen in roadrunner-cartoons, tegen elkaar aan in slaap vallen in de trein, verder komen in dat fijne wegdroomreisboek-over-die-man-die-te-paard-van-Mongolië-naar-Hongarije-reist en ja, geïnspireerd raken door Bowie: doen wat je werkelijk wilt ‘against all odds’.

We can be heroes, forever and ever. Met kinderen en al!

Meer drukte lees je in de allereerste editie van het tijdschrift Kiind! Het thema is DRUK. Heb jij al een abonnement? Je sluit hem hier af.

Robert Tannemaat is naast vader van Simon (1,5) en Sofie (4) en natuurliefhebber ook trainer in groei en gelijkwaardige samenwerking. 

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Met humor in de opvoeding kom je verder

Met humor in de opvoeding kom je verder

Meer humor tijdens het opvoeden is best een aanrader. Opvoeden - dat moesten we maar wat minder serieus nemen. Nee echt. We doen het namelijk toch wel fout. Je kunt best heel serieus werk maken van het opvoeden, maar wist je dat het effect van je opvoed-vaardigheden...

Column: De radslag

Column: De radslag

Op de kleuterschool was ik geloof ik nog niet zo bezig met later als ik groot ben. Ik herinner me er eerlijk gezegd niet zo heel veel meer van, behalve dat ik juf Juultje erg lief vond. Maar toen ik eenmaal had leren schrijven, was me al snel duidelijk dat ik...

Column: Loslaten

Column: Loslaten

Wanneer je binnen een relatie een kind opvoedt, zijn er vaak verschillen in opvoeding te merken. Er zijn altijd kleine dingen die je zelf anders zou doen. Nog los van de man-vrouw verschillen, die sowieso aanwezig zijn.Zoonlief is zes jaar oud. Een erg...

Column: De baby en de malloot

Column: De baby en de malloot

Na een gaar regelnachtje (baby drinkt vaak om productie op te krikken – met resultaat) en een voeding vanochtend is de kleine helemaal tevreden. Hij gaat languit en ontspannen over mijn schoot liggen. De gedachte komt in me op dat ik normaal gesproken nu als een...

Column: Wat is bidden eigenlijk, mama?

Column: Wat is bidden eigenlijk, mama?

  ‘Wat is bidden eigenlijk?’ vraagt mijn zesjarige dochter aan de eettafel. Daar moet ik even over nadenken. Hoe leg ik uit wat bidden is terwijl ik het zelf nog nooit heb gedaan? Ik ben totaal niet gelovig opgevoed. Eigenlijk kan ik mij niet herinneren of geloof...

Column: Een warm hoopje mens

Column: Een warm hoopje mens

Als ik om half vier wakker word, lig ik op het randje van ons uitklapbed. Mijn nek is stijf en mijn arm heeft te lang in een rare positie gelegen. Ik rol me op mijn andere zij en voel een warm hoopje mens op de andere helft van mijn kussen liggen. Evy is verkouden en...

LEES GRATIS HET INTERVIEW MET ALFIE KOHN

Het interview met de grondlegger van het onvoorwaardelijk opvoeden in je mailbox? Je ontvangt meteen ook de Kiindnieuwsbrief vol inspiratie (uitschrijven mag).

Het is gelukt, we gaan een mail naar je typen! (check ook je spamfolder)

0