Column: Eenvoudig leven

Zes jaar geleden vertrokken hij en ik naar het Duitse Osnabrück. Hij danste in het theater, ik tikte vanuit smoezelige cafeetjes verhalen. Na wat omzwervingen langs Duitse theaters en twee kinderen rijker, vertrokken we een jaar geleden met z’n vieren naar de wereldstad Berlijn. Hij nam afscheid van de danswereld met haar onregelmatige werktijden en we namen onze intrek in een appartement van 43 vierkante meter in hartje centrum. Onze veilige haven in de drukke stad. Knus, overzichtelijk en eenvoudig.

Een zelfontworpen uitklapbed in de woonkamer met aan weerszijden plaats voor een paar lievelingskledingstukken. Stapels boeken in elke hoek, een ronde tafel met vier stoelen en een mand duplo. In de keuken een kleine koelkast, een oud kookstel en een keukenplank met vijf borden, acht schaaltjes, zes bekers en twee wijnglazen. Een ledikant, een peuterbed, een leeshoek en een stapel puzzels in de enige slaapkamer die het appartement rijk is.

We namen onze intrek in een appartement van 43 vierkante meter

De eerste periode was verre van een succesverhaal. De kinderen maakten elkaar wakker, ons uitklapbed bleek toch niet zo stevig te zijn als we gedacht hadden, we misten een balkon en als de irritaties hoog opliepen leek de ruimte nog een paar vierkante meters in te leveren. Meer dan ooit dachten we er over om de handdoek in de ring te gooien en op zoek te gaan naar andere woonruimte.

Naarmate de maanden verstreken en alles meer op z’n plek viel, begonnen we de voordelen te zien van ons kleine huis. We hebben geen ruimte voor extra spullen, dus kopen we nauwelijks iets nieuws. Handig voor onze portemonnee, maar het levert vooral rust op. Weten dat je leeft met een fractie aan spullen die je ooit bezat en toch tevreden zijn, maakt gelukkig. We zijn letterlijk dichterbij elkaar. Soms een uitdaging, vaak heel fijn. Jammer dat we geen balkon hebben, laat staan een tuin, maar het betekent wel dat we er meer dan ooit met elkaar op uit gaan.

Berlijn met zijn oneindige mogelijkheden, fantastische speeltuinen en talloze kindercafés voor druiligere dagen. We genieten volop, maar als we ’s avonds op ons uitklapbed een kop thee drinken, dromen we er op los. Wat als we zouden neerstrijken op een plek waar de zon vaker schijnt? Waar we middenin de natuur kunnen leven? Hoe zou het zijn als de weken van onze kinderen gevuld zouden zijn met stranddagen, oneindig veel tijd om te spelen, stapels boeken en bergwandelingen? Hoe zou het zijn als ze zich niet hoeven te conformeren aan een schoolcurriculum? Zou het ons lukken om tussen de bedrijven door ook nog geld te verdienen?

Berlijn is ons tussenstation. Hier leren we tevreden te zijn met minder en samen te leven op een paar vierkante meters. Hier merken we dat eenvoud iets moois is en dat we daar niet minder, maar juist meer van willen.

Marlies Hanse werkt als freelance journalist en woont met haar man en twee kinderen (4 & 1) in Berlijn. Op Instagram deelt ze graag foto’s over haar leven vol bewustzijn, minimalisme en unschooling.