Column: Van het eerste lachje naar de eerste okselhaar

door Liv den Duyn

Tien jaar geleden werd ze geboren. Het was een prachtig meisje met een stralend roze gezichtje. Niet toen ze er net uit kwam hoor, toen was ze verfrommeld en rood. En stralen was er ook niet bij, want ze krijste de hele boel bij elkaar. Maar goed, het meisje groeide op, en al snel mochten we genieten van haar eerste lachje.

Je zou hem kunnen verven

De maanden vliegen voorbij en de eerste stapjes worden gezet. Daarna volgen de eerste woordjes en de heerlijke eigenwijze tijd dat ze twee is. De eerste keer naar school en de eerste keer afspreken. De eerste zwemles en het eerste zwemdiploma. Yes – eindelijk! Ze gaat voor de eerste keer op een paard zitten. Je ziet haar genieten en het leven is leuk. Ze krijgt veel vriendinnen en de tijd van de eerste schoolfeestjes breekt aan. De eerste keer naar de tienerdisco in de buurt. En dan, jawel daar is-ie dan. De eerste…

‘Help! Mam! WTF? Check wat er onder mijn oksel zit man!’

Ik kijk. Het is er echt een!

‘Kind, gefeliciteerd. Nu ben je een echte puber, je hebt een vetkoele okselhaar!’

Ze trekt een gezicht dat me direct doet denken aan haar geboorte, verfrommeld en rood. ‘Wat doen we ermee?’ vraagt ze.

‘Wat wil je er mee? Je zou hem kunnen verven, dat doet Miley Cyrus ook, volgens mij blauw.’

‘Ben je gek of zo? Ik wil hem er af!’

‘Weet je het zeker? Het is tenslotte wel je eerste.’ Ik kan het niet laten om te plagen en lig zelf in een deuk. Maar voor haar is dit een serieuze zaak.

Ze weet het absoluut zeker: dat ding blijft er niet hangen. Ik probeer haar er nog van te overtuigen dat het allemaal bij je lichaam hoort en dat het heel natuurlijk is allemaal. Maar ik kan praten als Brugman. De okselhaar is gedoemd om geëlimineerd te worden. Samen lopen we naar boven en halen hem eraf. Jammer genoeg kon ik hem niet vinden om in een potje te stoppen.

Het eerste lachje, de eerste stapjes, de eerste woordjes, ik moet eerlijk bekennen dat ik niet precies kan zeggen wanneer dit allemaal gebeurde. Maar deze eerste okselhaar, die was met tien jaar en twee maanden. En dat vergeet ik nooit meer.

Column: Lachen over seks

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Jan Rot over zichzelf als kind, ouder en muzikant

Jan Rot over zichzelf als kind, ouder en muzikant

Ter nagedachtenis aan Jan Rot delen wij het interview dat Andries de Jong met Jan had voor Kiind editie 4 (LICHT, 2016): 'We surfen met het leven mee. Dan komt er zo’n golf en moeten we gewoon springen.' Jan Rot is zanger, tekstschrijver en vertaler. Hij werd geboren...

Column: Kont spoelen (over een vluchteling in je huis)

Column: Kont spoelen (over een vluchteling in je huis)

Met een klein rubberen bootje vaar je de grote wilde zee over, niet wetende of je überhaupt de overkant zal halen. De reis is levensgevaarlijk en achterblijven is geen optie, want in je land is het oorlog. Samen met mijn kinderen kijk ik naar het journaal. We praten...

Column: Oliebollenkraam

Column: Oliebollenkraam

Alleen zijn kan vervelend zijn, maar alleen zijn, terwijl je wél familie of een partner hebt, is pas echt eenzaam. Denk ik. Iets niet-hebben, wat er wel zou moeten zijn gezien de omstandigheden, maar wat tóch ontbreekt, omdat het scheef is of kapot, is een van de...

Column: Koffietijd

Column: Koffietijd

Mijn zoon en ik zitten in een impasse en ik vrees dat we er zonder behang en stoomapparaten niet uit gaan komen. Mijn zoon is namelijk op het moment heel erg twee. Strikt genomen was hij natuurlijk al een tijdje twee en af en toe strooide hij kwistig met het...

column: Allemaal papa’s voor andere kinderen

column: Allemaal papa’s voor andere kinderen

De peuter begint te begrijpen wat een papa inhoudt. Wat als gevolg heeft dat hij bevriende vaders ‘papa’ noemt, omdat hun kinderen hen ook zo noemen. Kinderlogica voor kinderen zonder vader. Denk ik. Het raakt me dat mijn zoon niet iemand heeft om ‘papa’ tegen te...

Column: Inspiratie vinden in snippers

Column: Inspiratie vinden in snippers

Mijn dochter Lisa gooide haar tekenpapier weg, het een na het ander, terwijl ze amper iets op de blaadjes getekend had. Ik besloot me ermee te bemoeien. ‘Het is zonde van het papier Lisa, om het weg te gooien als er bijna niets op staat. Daar worden bomen voor...

LEES GRATIS HET INTERVIEW MET ALFIE KOHN

Het interview met de grondlegger van het onvoorwaardelijk opvoeden in je mailbox? Je ontvangt meteen ook de Kiindnieuwsbrief vol inspiratie (uitschrijven mag).

Het is gelukt, we gaan een mail naar je typen! (check ook je spamfolder)

0