Column: Van het eerste lachje naar de eerste okselhaar

door Liv den Duyn

Tien jaar geleden werd ze geboren. Het was een prachtig meisje met een stralend roze gezichtje. Niet toen ze er net uit kwam hoor, toen was ze verfrommeld en rood. En stralen was er ook niet bij, want ze krijste de hele boel bij elkaar. Maar goed, het meisje groeide op, en al snel mochten we genieten van haar eerste lachje.

Je zou hem kunnen verven

De maanden vliegen voorbij en de eerste stapjes worden gezet. Daarna volgen de eerste woordjes en de heerlijke eigenwijze tijd dat ze twee is. De eerste keer naar school en de eerste keer afspreken. De eerste zwemles en het eerste zwemdiploma. Yes – eindelijk! Ze gaat voor de eerste keer op een paard zitten. Je ziet haar genieten en het leven is leuk. Ze krijgt veel vriendinnen en de tijd van de eerste schoolfeestjes breekt aan. De eerste keer naar de tienerdisco in de buurt. En dan, jawel daar is-ie dan. De eerste…

‘Help! Mam! WTF? Check wat er onder mijn oksel zit man!’

Ik kijk. Het is er echt een!

‘Kind, gefeliciteerd. Nu ben je een echte puber, je hebt een vetkoele okselhaar!’

Ze trekt een gezicht dat me direct doet denken aan haar geboorte, verfrommeld en rood. ‘Wat doen we ermee?’ vraagt ze.

‘Wat wil je er mee? Je zou hem kunnen verven, dat doet Miley Cyrus ook, volgens mij blauw.’

‘Ben je gek of zo? Ik wil hem er af!’

‘Weet je het zeker? Het is tenslotte wel je eerste.’ Ik kan het niet laten om te plagen en lig zelf in een deuk. Maar voor haar is dit een serieuze zaak.

Ze weet het absoluut zeker: dat ding blijft er niet hangen. Ik probeer haar er nog van te overtuigen dat het allemaal bij je lichaam hoort en dat het heel natuurlijk is allemaal. Maar ik kan praten als Brugman. De okselhaar is gedoemd om geëlimineerd te worden. Samen lopen we naar boven en halen hem eraf. Jammer genoeg kon ik hem niet vinden om in een potje te stoppen.

Het eerste lachje, de eerste stapjes, de eerste woordjes, ik moet eerlijk bekennen dat ik niet precies kan zeggen wanneer dit allemaal gebeurde. Maar deze eerste okselhaar, die was met tien jaar en twee maanden. En dat vergeet ik nooit meer.

Column: Lachen over seks

Boekentips

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Column: Trip down Memory Lane

Column: Trip down Memory Lane

Ik zit klaar om een nieuwe column te gaan schrijven. Het is donderdag, een dag die ik zo koester: alleen thuis voor mijn eigen werk. Even niets moeten, maar doen waar ik blij van word. Meestal heb ik even een tijdje aanrommelen nodig om van de ‘ik moet’- in de ‘ik...

Column: Kika komt weer thuis

Column: Kika komt weer thuis

Vrolijk komt ze mijn kamer binnen gesjouwd. Zoals altijd, zeult ze minstens drie volle boodschappentassen mee met kleding en papier. Veel papier. Alles wat uitgegeven wordt, kan verzameld en geordend. Folders. Wat er in de bonus is. Visitekaartjes en allerlei...

Column: Het geluid van jammerende kinderen

Column: Het geluid van jammerende kinderen

Soms lukt iets niet meteen. Dat hoort bij het leven. Grote mensen zijn hier meestal aan gewend. Maar voor kleine mensen kan dit absoluut onacceptabel zijn. Tot zo ver nog niets aan de hand, hartstikke oké. Het heeft simpelweg met de ontwikkeling van hun brein te...

Écht onvoorwaardelijk opvoeden is opvoeden zonder doel

Écht onvoorwaardelijk opvoeden is opvoeden zonder doel

Hoe onvoorwaardelijk is onvoorwaardelijk opvoeden als het als doel heeft om je kind gelukkig te maken? Want dat is nogal wat! Geluk is zo ongeveer het hoogst haalbare en meest omvattende wat je als mens kunt bereiken. Dat legt een behoorlijke druk op de opvoeding, op...

Zelfconnectie, ja maar hoe dan?

Zelfconnectie, ja maar hoe dan?

Kinderen die je slaan, over je grenzen gaan, die van die ongezellige schietspelletjes spelen, stiekem doen en liegen, ik heb over al deze ingewikkelde kwesties geschreven. En steeds weer kom ik terug op zelfconnectie. Maar wat is dat dan? Hoe pak je zoiets aan? In dit...

Column: Ooit speelden mijn kinderen zelf

Column: Ooit speelden mijn kinderen zelf

'Zullen we tekenen? Ja, mama moet voor mij een huis tekenen. Hebben jullie zin om met de duplo te spelen? Ja, dan maakt mama een kasteel voor mij. Hup de tuin in! Ja mama moet mijn fiets vasthouden en kijken hoe ik spring op de trampoline.' Zucht. Het is weekend en ik...

LEES GRATIS HET INTERVIEW MET ALFIE KOHN

Het interview met de grondlegger van het onvoorwaardelijk opvoeden in je mailbox? Je ontvangt meteen ook de Kiindnieuwsbrief vol inspiratie (uitschrijven mag).

Het is gelukt, we gaan een mail naar je typen! (check ook je spamfolder)

0