Column: Even flink zijn

door Robert Tannemaat

Het is de tweede ochtend deze week dat ik Simon naar de Zonnestraaltjes breng en hij niet wilt dat ik wegga. ‘Bij jou blijven’ zegt hij huilend en klampt zich aan mij vast. Ik voel me vrij machteloos, maar wil dat niet laten zien. In plaats daarvan doe ik hard mijn best om zo zeker en rustig mogelijk over te komen. En zolang ik alleen met hem ben gaat dat best aardig.

Ik wil niet dat hij leert dat ik wegga als hij verdrietig is

Dat verandert als er een hulpvaardige juf bij me komt staan voor de overdracht. Het wordt niet uitgesproken en het is zeer waarschijnlijk zo dat ik het mij inbeeld, maar ik krijg het gevoel dat ik door moet zetten en ‘even flink moet zijn’. Zodat hij ‘er aan went’. Dit is een ingebakken overtuiging. Maar dat is niet wat ik wil. Ik wil niet dat hij eraan went dat ik wegga als hij verdrietig is en mij nodig heeft. Waarom zou ik hem daaraan moeten laten wennen? Ik wil dat hij zich gesteund en veilig voelt.

Van buiten zie ik er rustig uit, maar van binnen voel ik me onzeker; zal ik gaan of blijven? Ik besluit nog even te blijven. ‘Ammehoela!’ denk ik nu met hervonden kracht. Als je je kind dagelijks een pak slaag geeft went het ook en wordt hij vast flink, maar dat wil nog niet zeggen dat hij daar wat aan heeft! Ik besluit trouw te zijn aan mijn gevoel (ook een vorm van flink zijn)… en blijf bij Simon.

En dan is daar ineens het moment dat het oké voor hem is dat ik ga. Hij is gaan spelen. Buiten teken ik op het raam in de condens die ik met mijn adem maak een hartje en een auto en een boom en een motor. Dat is ons ritueel. Simon staat binnen op de vensterbank en benoemt enthousiast wat ik teken. De juf staat achter hem. Misschien moest zij ook even flink zijn en voelde zij zich net zo onzeker. Het is een oer-thema wat we hier aanraken: alleen gelaten worden en vertrouwen moeten vinden in onszelf.

Samen met een andere vader loop ik naar onze fietsen. ‘Lastig, hè?’ zegt hij. ‘Ja. Lastig,’ beaam ik. ‘Ik kan hem toch niet zomaar achterlaten als hij zo verdrietig is?’ Hij herkent het. We zijn het er over eens dat we er goed aan doen er voor onze kinderen te zijn als ze dat nodig hebben. Ik voel me opgelucht. Gelukkig heb ik ‘even flink zijn’ losgelaten.

Robert Tannemaat is naast vader van Simon (1,5) en Sofie (4) en natuurliefhebber ook trainer in groei en gelijkwaardige samenwerking.

Boekentips

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Bevallen met respect

Bevallen met respect

Bevallen is oer. Bevallen is kwetsbaar. Bevallen gaat over kracht, intimiteit, respect. Respect voor de natuur, respect voor de wijsheid van de baby en de moeder die samenwerken bij het bevallen, en voor de wijsheid van degene die de vrouw ondersteunt bij het...

Column: Een ander gevoel bij vakantie

Column: Een ander gevoel bij vakantie

Vakantie. Het vergde altijd wat planning en gedoe, maar dan waren we -zodra we op de plaats van bestemming waren- er alledrie ook echt klaar voor. Dan kon het grote genieten beginnen.Nu begint de vakantievoorpret op een heel andere manier. Overleg. Het naast elkaar...

Column: Aanrommelen is leren

Column: Aanrommelen is leren

Pfff. Afgelopen week had ik het idee dat ik ‘maar wat aanrommelde’. Als mens, vader en partner. Ik was druk met van alles tegelijk: maken en regelen van zaken voor onze nieuwe camperbus, zestien dingen door elkaar voor mijn werk (lijstjes maken en dan andere dingen...

Reizend door Zuid-Europa thuisonderwijs geven

Reizend door Zuid-Europa thuisonderwijs geven

‘Eigen-wijs’, zo noemen mijn kinderen onze vorm van thuisonderwijs. Op een dag hebben ze de term ‘onderwijs’ eens flink onder de loep genomen en ontdekt dat ze niet onder-wijs willen ontvangen, maar op hun eigen-wijze naar hoger-wijs willen groeien. Ik vind het...

Krijg jij genoeg vitamine D in de winter?

Krijg jij genoeg vitamine D in de winter?

De dagen worden korter en de wind neemt stevig toe. De herfst en winter schreeuwen om warme chocolademelk met een dekentje op de bank. Natuurlijk neem je je kinderen ook heus naar buiten. Soms. Maar als ze dan buiten zijn, maken ze dan eigenlijk nog wel genoeg...

Column: Trip down Memory Lane

Column: Trip down Memory Lane

Ik zit klaar om een nieuwe column te gaan schrijven. Het is donderdag, een dag die ik zo koester: alleen thuis voor mijn eigen werk. Even niets moeten, maar doen waar ik blij van word. Meestal heb ik even een tijdje aanrommelen nodig om van de ‘ik moet’- in de ‘ik...

GRATIS EDITIE KIIND

Lees Kiind stiekem lekker gratis. Download editie OER! Je ontvangt meteen ook de nieuwsbrief vol inspiratie - waarvoor je je ieder moment kunt uitschrijven.

Het is gelukt, we gaan een mail naar je typen! (check ook je spamfolder)

0