Column: Even flink zijn

door Robert Tannemaat

Het is de tweede ochtend deze week dat ik Simon naar de Zonnestraaltjes breng en hij niet wilt dat ik wegga. ‘Bij jou blijven’ zegt hij huilend en klampt zich aan mij vast. Ik voel me vrij machteloos, maar wil dat niet laten zien. In plaats daarvan doe ik hard mijn best om zo zeker en rustig mogelijk over te komen. En zolang ik alleen met hem ben gaat dat best aardig.

Ik wil niet dat hij leert dat ik wegga als hij verdrietig is

Dat verandert als er een hulpvaardige juf bij me komt staan voor de overdracht. Het wordt niet uitgesproken en het is zeer waarschijnlijk zo dat ik het mij inbeeld, maar ik krijg het gevoel dat ik door moet zetten en ‘even flink moet zijn’. Zodat hij ‘er aan went’. Dit is een ingebakken overtuiging. Maar dat is niet wat ik wil. Ik wil niet dat hij eraan went dat ik wegga als hij verdrietig is en mij nodig heeft. Waarom zou ik hem daaraan moeten laten wennen? Ik wil dat hij zich gesteund en veilig voelt.

Van buiten zie ik er rustig uit, maar van binnen voel ik me onzeker; zal ik gaan of blijven? Ik besluit nog even te blijven. ‘Ammehoela!’ denk ik nu met hervonden kracht. Als je je kind dagelijks een pak slaag geeft went het ook en wordt hij vast flink, maar dat wil nog niet zeggen dat hij daar wat aan heeft! Ik besluit trouw te zijn aan mijn gevoel (ook een vorm van flink zijn)… en blijf bij Simon.

En dan is daar ineens het moment dat het oké voor hem is dat ik ga. Hij is gaan spelen. Buiten teken ik op het raam in de condens die ik met mijn adem maak een hartje en een auto en een boom en een motor. Dat is ons ritueel. Simon staat binnen op de vensterbank en benoemt enthousiast wat ik teken. De juf staat achter hem. Misschien moest zij ook even flink zijn en voelde zij zich net zo onzeker. Het is een oer-thema wat we hier aanraken: alleen gelaten worden en vertrouwen moeten vinden in onszelf.

Samen met een andere vader loop ik naar onze fietsen. ‘Lastig, hè?’ zegt hij. ‘Ja. Lastig,’ beaam ik. ‘Ik kan hem toch niet zomaar achterlaten als hij zo verdrietig is?’ Hij herkent het. We zijn het er over eens dat we er goed aan doen er voor onze kinderen te zijn als ze dat nodig hebben. Ik voel me opgelucht. Gelukkig heb ik ‘even flink zijn’ losgelaten.

Robert Tannemaat is naast vader van Simon (1,5) en Sofie (4) en natuurliefhebber ook trainer in groei en gelijkwaardige samenwerking.

Boekentips

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Goede voornemens: elke dag opnieuw

Goede voornemens: elke dag opnieuw

Het nieuwe jaar start met een fikse verkoudheid, een flink portie slaapgebrek en twee kinderen die elkaar voortdurend in de haren vliegen. Met mijn laatste restje energie probeer ik een meer vreedzame speelsituatie te creëren. Ik ga op mijn knieën bij ze zitten en...

Column: Moeder van drie

Column: Moeder van drie

Ik ruim het speelgoed wat verspreid ligt door de speelkamer op en stop het terug in de bakken. Ik schuif het lege ledikantje aan de kant en zuig met de stofzuiger alle achtergelaten kruimels op. Het weekend loopt ten einde. Boven zit mijn driejarige met papa voor de...

Preview: Binnenspieken bij het grote gezin van Anne Cornut

Preview: Binnenspieken bij het grote gezin van Anne Cornut

Deze lente mogen we binnenspieken bij de Vlaamse Anne Cornut. Met haar man en vijf kinderen bewoont zij een herenhuis uit de jaren ’30 in Vilvoorde, tegen Brussel aan: smal, hoog, klassiek en met meerdere verdiepingen. Dankzij een verbouwing valt er nu veel licht...

Chemische stoffen doen meer kwaad dan gedacht

Chemische stoffen doen meer kwaad dan gedacht

Bestrijdingsmiddelen, hormoonverstoorders, vlamvertragers en perfluorverbindingen. Ze vliegen daadwerkelijk overal om ons heen schrijft Reporter Radio van Radio 1 in een artikel over chemische stoffen. En dat is geen goed nieuws. ADHD en autisme Reporter Radio...

Bevallen met respect

Bevallen met respect

Bevallen is oer. Bevallen is kwetsbaar. Bevallen gaat over kracht, intimiteit, respect. Respect voor de natuur, respect voor de wijsheid van de baby en de moeder die samenwerken bij het bevallen, en voor de wijsheid van degene die de vrouw ondersteunt bij het...

Denk jij als ouder ook aan jezelf?

Denk jij als ouder ook aan jezelf?

Tien jaar geleden nam ik tijdens een vakantie het besluit om voortaan beter voor mijzelf te gaan zorgen. In die tijd had ik een gezin met een dreumes, een peuter en een kleuter. Mijn man zou met de jongens op het strand een zandkasteel gaan bouwen. Hij wenste mij toe...

GRATIS EDITIE KIIND

Lees Kiind stiekem lekker gratis. Download editie OER! Je ontvangt meteen ook de nieuwsbrief vol inspiratie - waarvoor je je ieder moment kunt uitschrijven.

Het is gelukt, we gaan een mail naar je typen! (check ook je spamfolder)

0