‘Maar mag ik dan vanavond in jullie bed in slaap vallen?’ Roos kijkt me met grote ogen aan. ‘Ja, dat mag,’ zeg ik. ‘Ik kom zo bij je voorlezen.’ In no time zijn de tanden gepoetst, is de pyjama aangetrokken en zijn de knuffels verhuisd. Met haar lange lijf ligt ze tegen me aan en ik begin voor te lezen. En als we na een half uur de avonturen van de Rode Prinses even laten voor wat ze zijn, pakt ze mijn arm. Ik mag nog niet weg.
Net als vroeger
‘Vroeger lag ik altijd bij jou in bed toch?’ Ze vraagt naar de bekende weg. ‘En toen ging ik altijd aan je oor friemelen als ik wakker was.’ Ze giechelt. ‘Ja,’ zeg ik, ‘en ik kreeg regelmatig midden in de nacht je voet in mijn gezicht. Ik dacht dat ik na 2 kinderen in mijn bed alles wel had meegemaakt, maar jij was de grootste wiebelkont van allemaal.’ Roos giechelt nu langer en harder.
Ons zelfgeknutselde familiebed was lange tijd mijn grote trots. Met drieëneenhalf bij twee meter was het bijna net zo groot als de slaapkamer. En wat was het een heerlijke plek. Om te slapen. Maar ook om te stoeien, te knuffelen, te troosten, te lachen, te huilen, te voeden, bij te komen en op te laden. In ons grote familiebed hebben we ruzie gemaakt en het weer goedgemaakt. We waren ziek in het bed en we werden weer beter. Het was de plek waar we de traditionele verjaardagscadeau-speurtochten begonnen. Het was de plek die af en toe moest groeien omdat er een kindje bij kwam. Of omdat de kinderen zo groot werden dat we meer ruimte nodig hadden.
Wiebelkont in bed
En nu is het familiebed weg. Al weer een tijdje. En ik vind het heerlijk om het bed weer samen voor Wendy en mij te hebben. De ruimte, de vrijheid, het niet meer zachtjes hoeven doen. ’s Ochtends gewekt worden door de zon en niet door een kinderhandje dat in je oor knijpt. Maar ik mis het soms ook. Net als de kinderen. Soms is het een enge droom, soms is het een gevoel van spanning, soms willen ze gewoon gezelligheid. En dan willen ze weer bij ons slapen.
Als ik ’s avonds naar bed ga, ligt Roos heerlijk te slapen. Haar hoofd ligt op mijn kussen, haar voeten aan Wendy’s kant van het bed. Een wiebelkont is ze nog steeds. Ik maak haar wakker en fluister of ze naar haar eigen bed wil gaan. Ze doet haar ogen half open en meteen weer dicht. Ach, denk ik, laat ook maar. Met een flinke ruk tover ik het matras te voorschijn dat onder ons bed ligt. Ik haal haar dekbed. Ik til haar voorzichtig over en dek haar snel toe. Ze slaapt gewoon door. Zachtjes stappen Wendy en ik in ons bed. Ik doe het licht uit. En dan hoor ik Roos zachtjes zeggen: ‘Welterusten papa, slaap lekker.’
Meer lezen
Sleeping with your baby, James McKenna
Jeroen de Jong is vader van Thijn (2002), Noek (2005) en Roos (2008) en inspireert mannen de beste vader uit zichzelf te halen via praktijkvader.nl. Ook geeft hij samen met zijn vrouw Wendy relatie-trainingen, ‘Liever de liefde!’, voor stellen.
