Column: Het geluid van jammerende kinderen

Soms lukt iets niet meteen. Dat hoort bij het leven. Grote mensen zijn hier meestal aan gewend. Maar voor kleine mensen kan dit absoluut onacceptabel zijn. Tot zo ver nog niets aan de hand, hartstikke oké. Het heeft simpelweg met de ontwikkeling van hun brein te maken. Maar soms gaat dit gepaard met haast ondragelijke geluiden.

Om de ervaring van deze column zo effectief mogelijk te laten zijn heb ik het geluid op willen nemen met mijn telefoon. Maar elke keer was ik te laat. Dus zal ik het omschrijven: het komt uit de keel (en de tenen), is vooral schel en hard, een beetje kreunend en meestal vergezeld door wanhopig gehuil:

Euheuheuheuheu! Naaaaawwwww! Aaaaahhhh! Naaaaawww! Euheuheuheuheu! Nouhahahou…

Het is het geluid van een kleuter die iets wil wat nu niet kan en daar absoluut niet mee kan leven. Zucht.

In ons laatste geval ging het over schoenen die Sofie (5) de dag ervoor buiten had uitgetrokken, die waren blijven liggen en nu (dus) nat waren geworden. Ze wilde ze wel per se nu aan. ‘Maar ze zijn nahahahat. Euheuheuheuheu!’. Andere schoenen waren geen optie.

Herken je het al? Ik zal het nog eens laten horen: Euheuheuheuheu! Naaaaawwwww! Aaaaahhhh! Naaaaawww! Euheuheuheuheu! Nouhahahou… (Het gaat vaak samen met bijna omvallen en hangen aan mijn been).

In mijn hersenen is slechts mijn reptielenbrein nog actief

Zulk geluid maakt mijn hersenen in de knoop, en ik kom direct in een andere staat van bewustzijn terecht: vechten of vluchten. Dit-Nu-Oplossen! is dan het enige waar ik aan kan denken.

Dat er iets heel belangrijks voor haar speelt – in dit geval haar favoriete schoenen – heb ik in dat eerste moment van vernauwd bewustzijn even totaal niet meer in de gaten. ‘Stop dat geluid NU!’, schreeuwt iets in mijn hoofd. In mijn hersenen is slechts mijn reptielenbrein nog actief.

Bij haar ook trouwens. En zo zijn we dus plots van een paar schoenen beland in een mijnenveld. Voorzichtigheid geboden! Helder blijven nadenken en vooral niet gaan rennen.

Inmiddels herken ik het en weet ik wat te doen. Blijven ademen. Geen discussie aangaan of vertellen dat het allemaal wel meevalt of uitleggen hoe ze het beter of anders kan doen. Dat komt niet binnen en maakt het alleen maar erger. Zij heeft immers net zo’n vernauwde hersenpan met hyperfocus op slechts één oplossing.

De schoenen zijn dus nog steeds nat en haar wens om ze aan te trekken onverminderd groot. Door zelf rustig te blijven kan ik naar haar luisteren. Een oplossing lijkt echter nog niet in zicht, want de schoenen laten drogen duurt al gauw een hele middag en ze wil ze nú aan.

Dan komt er een verlossend woord uit de woonkamer: ‘Föhn!’ oppert mijn lief, ‘Waarom pak je niet even de föhn om ze te drogen?’. ‘Jaaa!’ roepen Sofie en ik en we rennen de trap op naar de badkamer.

Vijf minuten later gaat ze stralend met droge schoenen aan de deur uit.

Robert Tannemaat is naast vader van Simon (2) en Sofie (5) en natuurliefhebber ook trainer en coach bij De Groeierij voor krachtig ouderschap en gelukkige gezinnen.