Column: Ik zie je

door Jeroen de Jong

Eén van de fijne onverwachte pleziertjes van groter wordende kinderen is dat je leukere films gaat kijken. Exit Bob de Bouwer en Nijntje. Enter Star Wars en de Hobbit. Met Thijn en Noek keken we pas naar Avatar. De jongens hadden plezier en verdwenen in het sprookje over natuur versus machine en liefde versus controle. Maar ik werd vooral geraakt door hoe de vonk tussen de twee hoofdpersonages overspringt en welke woorden daarbij horen. Geen klef ik hou van je, geen prinses in de nood, maar twee gelijkwaardige, strijdbare geliefden. En in plaats van ‘ik hou van je’ zeggen ze iets veel sterkers en persoonlijkers tegen elkaar: ‘ik zie je.’

Ik moest denken aan Jan Geurtz die in zijn boek ‘Het einde van de opvoeding’ schrijft: goed kijken is waarnemen zonder oordelen. Dat geldt voor kijken naar je geliefde en het geldt net zo goed voor kijken naar je kinderen. Pas als ik mijn hoofd leeg maak van mijn eigen gedachten of oordelen, kan ik onbevangen kijken naar een ander. En de ander zien zoals die is. Gewoon kijken, zonder te interpreteren, in te vullen of mijn eigen verhaal er van te maken. En vooral zonder het beter te weten en in te grijpen. Op die manier kunnen de kinderen hun eigen spel spelen en hun eigen ruzies uitvechten. En pas als ik vind dat het echt de verkeerde kant op gaat, grijp ik in.

Goed kijken is waarnemen zonder oordelen

Maar dat is niet altijd even makkelijk. Noek heeft een periode gehad dat hij hard roepend door het huis liep, met al zijn energie tegen me aan botste of in mijn oor begon te schreeuwen. Ik ergerde me aan zijn gedrag en uitte die frustratie regelmatig op een manier die het niet echt beter maakte. Ik verloor mijn geduld, riep net zo hard terug of sloot me er helemaal voor af. En er veranderde niets natuurlijk. Totdat een vriend zei dat ik hem wat meer ruimte moest gunnen. Ik nam afstand, stapte uit de conflicten en keek zonder oordeel naar zijn gedrag. En toen zag ik niet meer het schreeuwen en stampen, maar vooral zijn energie en zijn humor. Ik zag hem weer zoals hij was. Ik zag de echte Noek. En dat maakte een wereld van verschil.

Noek voelde zich gezien en bloeide op. De scherpe randjes van zijn gedrag gingen eraf en hij werd zachter en toegankelijker. Zonder zijn energie te verliezen. Ons probleem was geen probleem meer. En als bonus kreeg ik een groot cadeau. Ik kon de energie en humor van Noek er bij mezelf ook veel meer laten zijn. Want wat mij irriteerde aan het gedrag van Noek, bleek vooral een stuk levenskracht die ik zelf – mede door een intensieve reorganisatie op mijn toenmalige werk – even kwijt was.

Nu schreeuwen en stoeien we regelmatig samen door het hele huis of liggen we blauw om een grap waar niemand anders iets van begrijpt. Ik zie hem, ik zie mezelf. En zo stuiteren we samen verder.

Boekentips

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Column: Vier jaar worden

Column: Vier jaar worden

Eigenlijk werden we er met zijn geboorte al mee geconfronteerd. Ooit zou de dag aanbreken dat zoonlief vier jaar wordt. Vier jaar is een hele sprong. Het baby’tje van toen is een heus mini knulletje nu. Het voelt alsof hij nog maar net uit de luiers is en...

Column: Lekker verwend

Column: Lekker verwend

Vroeger was ik een paardenmeisje. Ik fietste de hele omgeving af op zoek naar pony’s die wel een poetsbeurt konden gebruiken. Iedere dag na school maakte ik vijftallen kilometers naar verschillende boerderijen met pony’s. Mijn grote droom was natuurlijk een eigen...

Vast aan je familie – doorbreek het patroon

Vast aan je familie – doorbreek het patroon

We zijn allemaal gevormd door onze opvoeding. Wat neem je zelf mee van je ouders, wat daarvan geef je door? En is dat een keuze? Hoe vrij ben je daarin? Dit is een bewerking van het artikel 'Vast aan je familie', geschreven voor 'Grenzeloos', het herfstnummer van...

Column: Nog één keer samen slapen

Column: Nog één keer samen slapen

'Papa, mag ik vanavond bij jou in bed slapen?' Roos kijkt me vragend aan. Wendy is een nachtje weg en dat betekent dat er een plek vrij is in ons tweepersoonsbed. En die moet opgevuld worden natuurlijk. Anderhalf jaar geleden stond ik op nieuwjaarsdag niet alleen de...

Column: Verlicht worden? Neem kinderen

Column: Verlicht worden? Neem kinderen

Je werkdag zit erop. Tijd voor deel drie van de dag: het avondritueel. Vermoeide kinderen ophalen, eten koken terwijl je tussendoor stinkende poepluiers verschoont, en te midden van dat alles ook nog even probeert contact te hebben met je lief. Zit je eindelijk aan...

Column: Klakkeloos

Column: Klakkeloos

Ik had me nog zo voorgenomen om vooral niet zo’n moeder te worden. Maar de laatste maanden betrap ik mezelf vaker dan me lief is op de verzuchting: “Och kind, als je toch eens één keer zou doen wat ik van je vroeg!” Als ik ein-de-lijk beide kinderen in min of meer...

GRATIS EDITIE KIIND

Lees Kiind stiekem lekker gratis. Download editie OER! Je ontvangt meteen ook de nieuwsbrief vol inspiratie - waarvoor je je ieder moment kunt uitschrijven.

Het is gelukt, we gaan een mail naar je typen! (check ook je spamfolder)

0