Het is zo’n dag. Niets gaat vanzelf. Sterker nog: het voelt alsof ik de hele dag tegen de stroom in loop. Het begon al met die nacht. De nacht waarin de oudste dochter haar beertje even niet kon vinden, mijn zoontje een plas in zijn bed deed en de jongste dochter een plas in ons bed deed. De jongensplas ontdek ik pas ‘s morgens wanneer ik mijn zoontje wakker maak. Zijn pyjama plakt van zijn knieen tot zijn oksels aan zijn lijfje, de huid rood en opgezet. Slaapdronken wandelt zoontje Pim naar de badkamer. Wanneer hij langs ons ontmantelde mamabed loopt mompelt hij verbaasd: ‘Huh, heeft mama ook in bed geplast?’
Huh, heeft mama ook in bed geplast?
Aan de ontbijttafel wordt duidelijk dat Pim absoluut niet van plan is om naar school te gaan. En gelijk heeft ie. Zijn linkeroor doet pijn, hij is al dagen zo doof als een kwartel en ik kan van de juf niet vragen ieder kwartier een sliert pus uit zijn oortje te vegen.
Drama
Met de bakfiets brengen we samen grote zus naar school, de kleintjes neem ik weer mee naar huis. Daar wacht de ontbijtboel, de afwas van gisteravond staat nog in het afdruiprek en oja – drie kratten vuile was staan in de rij voor de wasmachine! Het enige, maar dan ook echt het enige wat mijn zoontje wil is zaaien. Zaaien in de tuin. Sinds de eerste zaaisessie een paar weken geleden kan hij geen leukere activiteit meer bedenken, zeker niet op momenten dat het echt niet uitkomt. Normaal gesproken kan hij aardig omgaan met een ‘nee’, of een ‘straks’. Maar als meneer zich niet zo lekker voelt gooit hij alle drama in de strijd. Hij dramt, zeurt, huilt en schreeuwt. Het moet! Het moet nu! Geen enkel alternatief voldoet. Daar komt bij dat alles wat ik rustig en aardig zeg niet gehoord wordt. Enkel een lage harde stem dringt door het zieke oortje heen. ‘Waarom is mama de hele dag boos op mij?’ moppert Pim terecht verontwaardigd.
Kraaltjes
Zo gaat het de hele dag door. Pim wil precies dat wat nu niet handig is, bijt zich er in vast en put ons allemaal uit. Ik zie het, maar ben te vermoeid en overprikkeld om over mijn irritatie heen te stappen. Ook wanneer grote zus thuis komt wordt de sfeer er niet gezelliger op. Zij wil met haar nieuwe verjaardagskadootjes spelen, rustig aan tafel friemelen met hele kleine kraaltjes. Pim wil ook. Moet ook. Nu! En dan gebeurt het onvermijdelijke: de hele bak kraaltjes dondert van tafel af. De minuscule roze en paarse kraaltjes rollen door de kamer, springen meters ver.
Het is stil. We kijken elkaar geschrokken aan. Zonder er een woord aan vuil te maken glijden we alle vier van onze stoelen en beginnen te rapen. We kruipen onder de tafel, schuiven kasten aan de kant. Er ontstaat een ingenieus systeem met bakjes die in grotere bakken gekieperd worden. Eindelijk, eindelijk voel ik de saamhorigheid die ik zo miste vandaag. Ik geniet oprecht van dit onverwachte fijne moment.
Nynke Bos woonde en werkte een jaar met haar gezin (vrouw plus 3 maffe kinderen) in Laos. Nu opent zij, terug in Nederland, haar praktijk voor kindbegeleiding. Haar boek over de wereldse reis met haar gezin is nu te bestellen.
