Column: Kloofhout, koek en kattenvoer

door Robert Tannemaat
Robert Tannemaat

Ik was een dag alleen thuis met de kinderen. In de ochtend hadden we samen gespeeld en ’s middags wilde ik even wat voor mijzelf doen. Aan de overkant van de straat hebben we een moestuin die we nu vooral gebruiken als houtopslag. In het najaar timmerde ik er een houthok dat we volstouwden met haardhout.

Maar nu dreigde de oogst van anderhalf jaar zagen en kloven ten onder te gaan aan schimmel, omdat het hok te slecht ventileerde. Daar wilde ik nu iets aan doen. Maar Sofie bleek toch echt geen zin te hebben om mee te gaan naar de moestuin. Ze zat op tafel, keek naar buiten en deed net alsof ze mij niet hoorde.

Ik liet haar weten dat ik wel ging en het oké vond als ze alleen thuis bleef. En dat ze goed moest uitkijken bij het oversteken, als ze alsnog naar de overkant wilde komen. Ze zei nog steeds niks.

Ik gaf haar een knuffel, voelde dat ze rustig was, zwaaide buiten nog even voor het raam en ging met Simon naar de overkant.

Het werk aan de opslag ging gemakkelijker dan ik had gedacht. Ik schroefde wat planken aan weerszijden uit de wanden en gebruikte deze als regelwerk voor mijn doorgezakte afdekzeildak. Zo kon ik gelukkig weer snel terug naar huis.

Ik kneep ‘m wel een beetje

Ik kneep ‘m wel een beetje. Sofie was maar één keer eerder even alleen thuis geweest toen ik op de tuin was. Hoe zou ik haar aantreffen? Aan het spelen? Boos? Overstuur?

Toen ik binnenkwam, zat ze zingend onder de tafel een mandarijntje te eten. Ze kwam naar me toe en vertelde trots dat ze één koekje had gepakt (wijsvingertje omhoog ter verduidelijking) én de poezen te eten had gegeven (wijsvingertje nog steeds omhoog): brokjes én blikvoer. In de keuken zag ik dat het nog waar was ook.

Ze had mijn vertrouwen gekregen en zij had haar verantwoordelijkheid genomen voor haar (stilzwijgende) keuze om thuis te blijven. Ze had zelfs de ruimte gebruikt om aan zichzelf te laten zien wat ze kan als ze alleen is.

Zucht. Kleine meisjes worden groot.

Robert Tannemaat is naast vader van Simon (1,5) en Sofie (4) en natuurliefhebber ook trainer in groei en gelijkwaardige samenwerking. 

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Wichtelen, een lief gebaar op donkere dagen

Wichtelen, een lief gebaar op donkere dagen

Vind jij de winter, ondanks de feestdagen, een donkere en soms zelfs sombere tijd? In Scandinavische landen komt er in de winter een Wichtelmannetje op bezoek. Speciaal om een lichtpuntje te brengen in de donkere tijd. Lichtpuntjes in de vorm van wat liefdevolle...

Goed voornemen: Eerder dan de kinderen opstaan

Goed voornemen: Eerder dan de kinderen opstaan

Ik schreef dit weekend, op zaterdag, twee artikelen. Spontaan ontstond er een Goed Voornemen. Want: wat nou als ik voortaan eerder zal opstaan dan de kinderen, voor de lol? Ik vroeg eens rond: 'Sta jij weleens eerder op dan je kinderen, gewoon voor jezelf?' Sommigen...

Column: Geen papa en mama meer

Column: Geen papa en mama meer

Het fulltime werken vergt zijn tol. Kindlief heeft een nieuwe manier gevonden om op het schuldgevoel van vader en moeder in te spelen. Als we hem alvast vooruit naar de woonkamer sturen om hem kort daarna, na bijvoorbeeld het uitruimen van de vaatwasser, te volgen,...

Plek voor vaders

Plek voor vaders

Luiers verschonen, de kinderwagen voortduwen of met de baby in een draagzak lopen, de moderne man draait er zijn hand natuurlijk allang niet meer voor om. Maar gek genoeg merken we nog niet zoveel van de nieuwe rolverdeling tussen mannen en vrouwen in onze publieke...

Column: Do not touch – Nynke in Laos

Column: Do not touch – Nynke in Laos

'Falang!! Falang noi!' Kleine witte mensen. Het wordt ons te pas en te onpas nageroepen op straat. Er wordt gewezen,  gelachen, vertederd gekeken. En dat is prima, het went om een uitzondering te zijn. Bovendien ben ik apetrots op mijn drie blonde snoetjes, die mogen...

Column: Nog één keer samen slapen

Column: Nog één keer samen slapen

'Papa, mag ik vanavond bij jou in bed slapen?' Roos kijkt me vragend aan. Wendy is een nachtje weg en dat betekent dat er een plek vrij is in ons tweepersoonsbed. En die moet opgevuld worden natuurlijk. Anderhalf jaar geleden stond ik op nieuwjaarsdag niet alleen de...

LEES GRATIS HET INTERVIEW MET ALFIE KOHN

Het interview met de grondlegger van het onvoorwaardelijk opvoeden in je mailbox? Je ontvangt meteen ook de Kiindnieuwsbrief vol inspiratie (uitschrijven mag).

Het is gelukt, we gaan een mail naar je typen! (check ook je spamfolder)

0