Als ik mijn kinderen naar school breng loop ik altijd even met ze mee naar binnen. Tas neerzetten, misschien nog een plas en zeker nog een dikke knuffel. Even acclimatiseren en samen kijken we in wat voor activiteit er vandaag ingevoegd dient te worden. Het is niet altijd makkelijk voor peuter en kleuter om achtergelaten te worden tussen hun Lao klasgenootjes en Lao juffen.
Het tijdstip waarop ik mijn kroost weer ophaal wisselt. Het hangt af van mijn werkrooster. Soms ligt de helft van de groep nog te dutten op de matjes, soms wordt er net gesnackt. Ik kan mijn dochter ook aantreffen tussen de benen van de juf terwijl haar haar kunstig wordt ingevlochten. Ben ik aan de late kant dan liggen de kleuters op hun buik een letter te schrijven of zitten ze keurig op een rij tot honderd te tellen. In welke toestand ik ze ook aantref, ik laat mijn kinderen hun activiteit afronden voor ik ze meeneem. Omdat mijn kinderen uit zichzelf weinig vertellen over hun turbulente schooldag vind ik het prettig om in ieder geval een aanknopingspunt te hebben om over hun schoolse activiteiten te kunnen praten.
Na een aantal weken gedoogbeleid krijg ik viavia het verzoek van de juf om deze storende gewoonte af te leren. Ik kan mij maar beter gedragen als een normale Lao ouder. De volgende dagen observeer ik eens grondig hoe een normale ouder zich hier gedraagt in de Kindergarten.
‘s Morgens vroeg, zo tussen half acht en half tien wordt de scooter of auto bij het hek geparkeerd, al dan niet met ronkende motor. Het kind wordt met koffer en al aan de andere kant van het hek gezet. Het loopt zelf naar de klas of wordt door de ouder begeleid tot de deur. Als het kind tegenstribbelt krijgt het een extra duwtje om de drempel over te komen. Indien nodig wordt het huilend en gillend aan de juf afgegeven die het kind probeert te troosten. Baat dat niet, dan wordt het kind streng toegesproken door de juf en een tijdje genegeerd tot het zichzelf kalmeert.
Omdat de school geen vaste begin- en eindtijd heeft (de school fungeert als voor- en naschoolse opvang), is het tussen drie en zes uur een komen en gaan van ouders. De scooter of auto wordt weer bij het hek geparkeerd en de ouder klopt op de deur van de klas. Aan het hoofd dat door de kier verschijnt weet de juf welk kind ze naar huis moet sturen. ‘Go home’ gebiedt ze vriendelijk doch dwingend, het huiswerkschriftje toewerpend. Het kind laat alles waar hij mee bezig was vallen en wordt met een beetje geluk opgevangen bij de deur, of het loopt zelf naar de ronkende auto waar de ouder wacht.
Hoe gezellig ik het haal- en brengritueel ook vond, ik moest de juf gelijk geven dat het erg ongebruikelijk was. Ik kon me zelfs voorstellen dat het als storend kon worden ervaren. Als leerkracht vond ik het zelf ook niet altijd even prettig als ouders net te lang in de klas bleven hangen. Kinderen gedragen zich toch net anders wanneer de ouder in de buurt is. Nu moet ik er ook nog bijvertellen dat ik mijn kinderen niet alleen kwam ophalen. Ik had de baby bij me. Een hele gezellige eigenwijze vrolijke baby die als jongste leerling van de Kindergarten is uitgeroepen tot schoolmascotte en zich daar ook naar gedraagt. Zodra ik de klas instapte met de baby op de arm draaiden alle hoofdjes onze kant op onder een luid ‘CECILE!’. Hoe subtiel ik ook probeerde mijn dochter of zoon te bereiken, onderweg hingen er zeker tien kinderen om ons heen om hun kiekeboe- of kielekiele-skills los te laten op de baby. Zette ik haar in een hoekje neer om dit te voorkomen, dan vertrok ze als een speer richting speelgoedkast en trok daar alle lawaaierige speeltjes overhoop. Hilariteit alom.
Schoorvoetend moet ik toegeven dat ik dat als leerkracht zelf ook niet zo op prijs zou stellen. Maar ik weiger mijn kinderen bij het hek af te zetten of ze midden in hun activiteit de klas uit te laten sturen.
Tegenwoordig spiek ik eerst voorzichtig door het raam van de kleuterklas. Wordt er gesnackt of geschreven, dan loop ik door naar de peuterklas. En ik kom voortaan zonder de populaire baby de klas in. ‘Cecile?’ gonst het door de groep. ‘Cecile?’ Ik ben snel, bijna onzichtbaar. Maar ik ben er wel!
Nynke reist met partner en drie kleine kinderen naar Laos om daar minimaal een jaar als vrijwilliger les op een school te geven.
