Column: May the force be with you

‘Ik ben wel een beetje klaar met al die ruimte- en fantasy-dingen. Ik hoef echt niet mee.’ Thijns interesses hebben zich verlegd. Harry Potter is nog wel leuk, maar met Star Wars hoeven we blijkbaar niet meer aan te komen. Dus blijven alleen Noek en ik over. Want ook het vrouwelijke deel van ons gezin heeft weinig boodschap aan rammelende ruimteschepen die elkaar lang geleden in een sterrenstelsel ver weg achterna zaten.

Eigenlijk vind ik dat ook wel fijn. De tijd van draagdoeken, aankleden en helpen met afdrogen en tandenpoetsen is echt voorbij. Maar ook bij het opzoeken van hun vrienden en vriendinnen hebben ze ons steeds minder nodig. En de tijd dat ze alleen naar school gaan fietsen komt met de maand dichterbij. Individuele aandacht is niet meer vanzelfsprekend, we moeten het opzoeken. Gelukkig hebben we het voorlezen nog.

Sommige dingen blijven leuk, ook als je elf bent

Soms worden we een handje geholpen. De vaatwasser ging stuk en het duurde een dikke week voordat hij gerepareerd kon worden. Dat was dus eigenlijk fijn. Toen we het getrouwtrek over wie er wanneer moest afdrogen achter de rug hadden, hadden we iedere avond een rustig moment met één van de kinderen. Een beetje kletsen, samen bezig zijn. Het was zo leuk dat ik even overwoog om de vaatwasser maar niet te laten maken. Even maar.

En nu ga ik met Noek naar de film. Eerst in de trein, want alleen in Arnhem kunnen we de film zien op het reusachtige IMAX-formaat. We hebben lol onderweg. We maken grappen, rennen de trappen van het station op. Noek kiest om boven in de trein te gaan zitten. Sommige dingen blijven leuk, ook als je elf bent.

We vinden onze plekken in de zaal en ik moet altijd denken aan wat Steven Spielberg zegt: ‘Iedere keer als ik naar de bioscoop ga, is het magisch. Waar de film ook over gaat.’ Noek heeft dezelfde opwinding. De 3D-brillen gaan op en voor we het weten zitten we middenin een intergalactisch avontuur. Noek zegt een paar keer: ‘Zag je dat?’ bij een spectaculaire scène. En ik merk dat ik hem ook af en toe aanstoot en zachtjes zeg: ‘Gaaf hè?’ Plezier delen is plezier vergroten.

Drie uur later stappen we in het donker de trein in. Stil van al het spektakel. Noek kiest een bank uit ver weg van de andere passagiers en komt dicht tegen me aan zitten. Ik vraag aan hem wat hij het leukste aan de film vond. Hij geeuwt en legt zijn hoofd op mijn schouder. ‘Dat ik samen met jou was.’