Column: Meefietsen hoeft niet meer

door Jeroen de Jong
jeroen de jong

‘Ik weet niet of ik alles wel heb.’ Noek zucht en kijkt voor de derde keer vanochtend zijn schoolspullen na. ‘Straks kom ik nog te laat.’ Frans, Duits, wiskunde en gym. Ja, het klopt. Broodtrommel, waterflesje, appel. Ook dat klopt. Sleutelbos, mobiel, jas, pet. Hij geeft me een snelle knuffel en stapt de deur uit. Thijn loopt nonchalant achter hem aan naar de schuur. Als je in de derde klas zit, maak je je blijkbaar niet meer zo druk over je schoolspullen en of je wel op tijd komt. De jongens pakken hun fietsen, zwaaien en rijden weg. De wijde wereld in.

Meefietsen met de jongste

Alleen Roos is nu nog thuis. Ze trekt haar schoenen en jas aan, terwijl ik haar tas in pak. Broodtrommel, beker, komkommer. ‘Je komt me wel halen toch?’ vraagt ze. Ik til haar op, geef haar een stevige knuffel en grom ‘natuurlijk!’ in haar oor. ‘Dat kriebelt!’ lacht ze. Nadat ze Wendy een knuffel heeft gegeven loopt ook zij loopt de deur uit. Ze pakt haar fiets uit de schuur en zwaait. Een flits van wapperend blond haar en ze is weg. En dat voelt heel gek.

Dat Noek en Thijn zelfstandig ieder naar een andere kant van de stad fietsen voor hun middelbare school voelt normaal. Maar dat mijn kleine Roos – die nu ruim 9 is – vijf minuten naar haar vriendin fietst om samen nog eens vijf minuten naar school te fietsen, dat zorgt voor een kriebel in mijn maag.

Best relaxed

Vorig jaar keek ik verlangend uit naar het moment dat ik ‘s ochtends niet meer op de fiets hoefde te stappen om Roos en Noek naar school te bregen. Ook al regende het bijna nooit en was het ook nooit echt koud, het leek me heerlijk om gewoon thuis te kunnen blijven. Op mijn gemak de ontbijtspullen op te ruimen, koffie te zetten en de dag in alle rust te beginnen.

En nu is dat de werkelijkheid. Ik sta om acht uur de vaatwasser in te ruimen en maak koffie. Tien minuten later genieten Wendy en ik van een rustig huis. De kat klimt op schoot en we glijden langzaam en ontspannen de dag in.

Het gaat zo snel

Maar er knaagt ook iets. Ergens mis ik het ritje naar school. De gesprekken die we onderweg voerden over haar klasgenoten of de juf. Of dat Roos – als ze nog moe was – achterop bij mij ging zitten en haar hoofd tegen mijn rug aan legde. Dat ik haar favoriete Katy Perry liedjes zong, totdat ze geïrriteerd zei dat ik moest stoppen omdat het echt ‘beschamend’ was.

En zo miste ik het jaar daarvoor dat we met z’n drieën naar de basisschool fietsten. Of dat ik – nog veel eerder – met twee kinderen in de zitjes op de fiets en eentje op zijn eigen fietsje ernaast door het park slingerde en ze wees op de eksters en de kraaien. Of die fijne fietstochtjes met een van de kinderen als baby in de draagdoek op mijn buik.

Niets blijft. Maar gelukkig sta ik straks om twee uur op het schoolplein. De terugrit heb ik nog wél. Voorlopig.

Jeroen de Jong is vader van Thijn (2002), Noek (2005) en Roos (2008) en inspireert mannen de beste vader uit zichzelf te halen via praktijkvader.nlOok geeft hij samen met zijn vrouw Wendy relatie-trainingen, ‘Liever de liefde!’, voor stellen.

Verder lezen

Vaders eerste jaar

Relax mama

Column: Ontspanning in de draagdoek

https://kiind.nl/article88/

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Voordelen van de Rapley methode

Voordelen van de Rapley methode

Wanneer je het beste begint met bijvoeden en waarom vertelt Nienke je in haar artikel over bijvoeding. Is  jouw baby er al aan toe? Kijk naar deze vier signalen die je rond de zesde maand vaak ziet: Je baby kan zelf rechtop zitten en het hoofd goed rechtop houden (wat...

Column: Mama is jarig

Column: Mama is jarig

Even rust. Met een koffie beland ik op de bank, terwijl er een mengsel in de oven hopelijk verandert in een heerlijke cake. Ik heb diezelfde cake al twee keer eerder gemaakt, één keer goed gelukt en één keer goed mislukt. Met 50% kans neem...

Column: Praten over de dood

Column: Praten over de dood

Sofie en ik zaten samen na de lunch aan tafel. Ze keek dromerig naar buiten: de ezel van de kinderboerderij aan de overkant is er al een tijdje niet meer, maar het blijft voor haar een interessant onderwerp. ‘Wat gebeurt er met je als je dood bent?’ vroeg ze. Ik...

Goede voornemens: elke dag opnieuw

Goede voornemens: elke dag opnieuw

Het nieuwe jaar start met een fikse verkoudheid, een flink portie slaapgebrek en twee kinderen die elkaar voortdurend in de haren vliegen. Met mijn laatste restje energie probeer ik een meer vreedzame speelsituatie te creëren. Ik ga op mijn knieën bij ze zitten en...

Column: Geen hulp nodig

Column: Geen hulp nodig

Wankelend kwam ze aan gelopen. Haren in een keurige, spierwitte bob. Zonnebril in het kapsel. Een zilvergrijs satijnen tuniekje, waarin haar dunne, door ouderdom ingeteerde benen nóg bruiner leken. Ik weet niet of ze klein was of klein leek, zo krom liep ze. Ze deed...

Column: Aanrommelen is leren

Column: Aanrommelen is leren

Pfff. Afgelopen week had ik het idee dat ik ‘maar wat aanrommelde’. Als mens, vader en partner. Ik was druk met van alles tegelijk: maken en regelen van zaken voor onze nieuwe camperbus, zestien dingen door elkaar voor mijn werk (lijstjes maken en dan andere dingen...

LEES GRATIS HET INTERVIEW MET ALFIE KOHN

Het interview met de grondlegger van het onvoorwaardelijk opvoeden in je mailbox? Je ontvangt meteen ook de Kiindnieuwsbrief vol inspiratie (uitschrijven mag).

Het is gelukt, we gaan een mail naar je typen! (check ook je spamfolder)

0