Column: Ooit speelden mijn kinderen zelf

door Nynke Bos

‘Zullen we tekenen? Ja, mama moet voor mij een huis tekenen. Hebben jullie zin om met de duplo te spelen? Ja, dan maakt mama een kasteel voor mij. Hup de tuin in! Ja mama moet mijn fiets vasthouden en kijken hoe ik spring op de trampoline.’

Zucht. Het is weekend en ik zou zo graag even iets voor mezelf doen. Al is het maar de afwas, het hoeft niet eens een goed boek te zijn.

Ooit speelden mijn kinderen zelf. Hele dagen waren ze op avontuur door het huis. Ze gingen op vakantie, of zelfs verhuizen! Een rij stoelen was de bus, al het speelgoed werd in onhandige tassen gepropt. Het kleine zusje was de baby die ook mee moest. Er werd winkeltje gespeeld, er werd in de plassen gestampt. Alle poppen waren om de beurt jarig en werden overladen met de prachtigste cadeaus.

Sinds we terug zijn in Nederland verloopt het spelen maar moeizaam. De hoofden en de lijven lijken er te vol voor.

Ongemerkt worden zowel ik als mijn kinderen weer blootgesteld aan een enorme lading prikkels. En dat terwijl we een rustig en regelmatig leven (proberen te) leiden. Er gebeuren geen gekke dingen bij ons thuis. De oudste gaat naar school, de middelste naar de peuterspeelzaal. Als mijn vrouw en ik aan het werk zijn is er een lieve oppas in ons huis. Om zes uur zitten we weer gemoedelijk met zijn vijven rond de eettafel. Ook de weekenden verlopen kalm. Er komt eens iemand spelen, we rijden eens naar een oma. Maar toch. In vergelijking met het leven in Laos is het Nederlandse leven een grote prikkel. Ik merk het zelf aan de todo-lijstjes die weer staan te trappelen in mijn hoofd, aan mijn vermoeide duizelige lijf na een paar uur naar een echt computerscherm gestaard te hebben.

Ik merk het aan de kinderen die niet meer tot spel komen. In het weekend hangen ze aan mama alsof hun leven ervan afhangt. Het is blijkbaar niet niks om mama weer te moeten delen met de wereld, na een jaar zo op elkaar aangewezen te zijn geweest.

En dan is het herfstvakantie. Niemand gaat naar school en met twee ouders die in het onderwijs werken, hoeft er ook niemand weg deze week. Voorzichtig komt de ontspanning terug. We knutselen met z’n allen een poppenhuis van een grote doos en daarna kunnen de moeders achterover leunen en toekijken. Er wordt gespeeld! Daar gaan ze weer op avontuur door het huis, ze fietsen in de tuin en rennen door het bos. De poppen zijn weer jarig en zijzelf zijn drie prachtige prinsessen. Gelukkig, ze kunnen het nog.

Opvoedtips van Eva: ‘Mijn kind speelt nooit alleen’

Nynke Bos woonde en werkte een jaar met haar gezin in Laos. Nu opent zij, terug in Nederland, haar praktijk voor kindbegeleiding. Haar boek over de wereldse reis met haar gezin is nu te bestellen.

Boekentips

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Column: De angst komt op zodra je kinderen krijgt

Column: De angst komt op zodra je kinderen krijgt

Je kunt nog zo'n dapper hart hebben, soms wordt het ineens vreemd blootgelegd en blijkt het huiverig en bevreesd. Dit jaar gingen we een week kamperen met mijn familie. Leuk, maar ondanks mijn man naast me en zes broers en zussen in tentjes om ons heen, word ik 's...

Column: Actualiteitsverlamming

Column: Actualiteitsverlamming

Toen ik journalistiek studeerde, we hebben het nu over zo’n twintig jaar geleden, had ik geen televisie. Internet stond nog in de kinderschoenen, en er lagen geen gratis kranten in de trein. Ik las een dagblad, bij mijn ouders Het Parool, bij mijn vriend thuis Trouw...

Column: Klakkeloos

Column: Klakkeloos

Ik had me nog zo voorgenomen om vooral niet zo’n moeder te worden. Maar de laatste maanden betrap ik mezelf vaker dan me lief is op de verzuchting: “Och kind, als je toch eens één keer zou doen wat ik van je vroeg!” Als ik ein-de-lijk beide kinderen in min of meer...

Column: Mijn knutselkoning

Column: Mijn knutselkoning

Zoonlief houdt van knutselen. Ik ben niet bepaald een knutselmoeder te noemen. Mijn creativiteit beperkt zich voornamelijk tot schrijven en schilderen. En zo nu en dan ervaar ik in beide een blokkade. Zoonlief kent dergelijke blokkades niet.Dus toen ik hem de vraag...

Column: Het is zo’n dag

Column: Het is zo’n dag

Het is zo'n dag. Niets gaat vanzelf. Sterker nog: het voelt alsof ik de hele dag tegen de stroom in loop. Het begon al met die nacht. De nacht waarin de oudste dochter haar beertje even niet kon vinden, mijn zoontje een plas in zijn bed deed en de jongste dochter een...

Mijn zoon wil in een jurk naar school, wat nu?

Mijn zoon wil in een jurk naar school, wat nu?

De foto waarop de zoon van Martin Gijzemijter in een jurk staat te stralen ging flink rond op social media. Naast hele negatieve reacties en enthousiaste reacties, was er nog een derde geluid te horen: 'Er waren ook reacties waar ik geen raad mee wist, en dat was de...

0