Toen mijn man overleed, sliep ons kind nog bij ons op de kamer, in een co-sleeper. De babykamer was deels af, maar verder kwam dat wel als hij op zijn eigen kamer zou slapen. Van uitstel komt afstel, zeker in deze situatie, en eerlijk gezegd heeft het me heel lang ook niet geïnteresseerd. Veel dingen die na de verhuizing (toen alles nog goed was) bleven liggen, zijn inmiddels opgeknapt door vrienden, maar die kinderkamer lukte maar niet. Tot ik er ineens genoeg van had.
Weg met de troep
Ik had er genoeg van dat de peuter in een rommelige kamer sliep, en eigenlijk had ik gewoon genoeg van alles wat een troep was in dit huis. Het werd tijd dat dit huis niet meer het huis was van het gezin dat niet meer compleet is, maar een thuis werd voor de peuter en mij. Alsof ik ineens het licht zag gooide ik vuilniszakken met niet meer te gebruiken troep weg en zette dat wat nog wel bruikbaar was op facebook om gratis af te halen. Alles wat langer dan een jaar niet was aangeraakt kon weg. En dat was nogal wat. Zeker op zolder.
Metamorfose
Ik had er twee vrije dagen voor genomen deze maand, waarop de peuter bij het kinderdagverblijf was zodat ik m’n handen even helemaal vrij had. Aan het eind van die eerste vrije dag haalde ik de peuter op en vertelde hem onderweg naar huis dat de huiskamer veranderd was en dat zijn slaapkamertje opgeruimd was. Nieuwsgierig als hij is wilde hij direct gaan kijken en zodra we de huiskamer inliepen leek het alsof hij in een huismetamorfoseprogramma zat. Nadat hij de deur opendeed en naar binnen liep, was zijn eerste reactie ‘ooohh mooi!’. Hoe kinderen je je kunnen verbazen. Ik hield direct nog meer van hem.
Dit is mijn leven
Er zijn in die twee jaar tijd behoorlijk wat dingen blijven liggen. Ik dwaalde rond, vluchtte, zocht wanhopig naar het gezinsgevoel dat ik met de vader van mijn kind had gewild. Maar niks vulde de leegte. Tot de acceptatie insloeg. Het is niet het leven wat ik wilde, maar wel een leven wat ook mooi is en waarin ik weer gelukkig kan zijn. En dat dat enorm bijdraagt aan de band tussen de peuter en mij merk ik direct. Zelfs in die hardnekkige nee-fase gaat alles ineens veel makkelijker.
Verder lezen
Grip op de chaos, de zeven sleutels tot een opgeruimd leven
Ik had je nog zoveel willen zeggen
Miranda Huibers is moeder van Shane, werkt als freelance tekstschrijver, fotograaf en social media manager. In haar columns schrijft ze over haar leven als jonge weduwe.
