Een tijdje geleden ging ik met ongekamde haren en mijn kinderen bij een lieve buurtmama thee drinken. Nadat ze haar koekje in de thee dipte, deelde zij al zuchtend en kreunend mee hoe vermoeiend zij haar moederschap op dat moment vond.
‘En dan was er ook nog het kinderfeestje, waar ik me tot in den treuren mee bezig heb gehouden. Taarten gebakken, slingers opgehangen, ballonnen opgeblazen, speurtocht uitgezet, uitdeelcadeautjes gemaakt, boodschappen gedaan: het hield maar niet op! En had ik het huis helemaal opgeruimd, gestofzuigd én gedweild: stampt de hele kindermeute met hun modderlaarzen naar binnen! Ik ben al doodop voordat het feest begint. Marjolein, wat doe ik toch fout?’
Ik ademde diep in en uit, nam een slokje thee, haalde mijn wenkbrauwen omhoog en antwoordde: ‘Tja’.
‘Kon ik maar iets meer op jou lijken,’ ging ze verder. ‘Bij jou ziet het er allemaal zo mooi en eenvoudig uit.’
Bij jou ziet het er zo eenvoudig uit
Ik ga anders in de stoel zitten en hijs Layla op mijn schoot, terwijl Zora aan de borst drinkt. Layla prikt in Zora’s oogjes, Zora schrikt en zet haar vier tandjes in mijn tepel. Vervolgens bijt ik op mijn kiezen en wurm mijn pink tussen haar kaakjes. Ze laat goddank los.
‘Eh, hoe bedoel je? Waarom zou je in vredesnaam op mij willen lijken?’ Ik vraag me af of ze mijn ongekamde haren, mijn vieze trui en de enorme kringen onder mijn ogen bewust negeert om zelf nog dieper in haar lief en leed te verzinken.
Jij doet gewoon niet je best
‘Laatst had ik het met een vriendin over jou.’
Layla springt van schoot, maar ze blijft haken met haar voetje aan de draagzak. Ze valt met haar hoofd op het tapijt en begint te huilen. Met Zora nog steeds aan mijn tepel geklemd, probeer ik mijn huilende peuter weer op schoot te zetten. Mijn linkerhand streelt haar bolletje, mijn lippen bedekken haar wangen onder kalmerende kusjes en mijn linkerbeen begint automatisch te trillen, in de hoop dat mijn wildebras weer kalmeert. Mijn rechteroor luistert naar de buurtmama. Was ze nu over mij aan het roddelen? Ik voel mijn hartslag omhoog gaan en het zweet breek me uit.
‘Weet je wat het met jou is: jij doet gewoon niet je best. Ik loop constant mijn best te doen en het is nooit goed. Bij jou is het ‘what you see is what you get.’ Je bent jezelf, je slooft je niet uit, je huis mag een rommel zijn, je kinderen mogen vies worden en je bent constant rustig aanwezig. En ik bedoel dit positief hoor! Ik vind het zelfs bewonderenswaardig,’ verzekert ze mij met haar liefste glimlach.
Ik zet Layla zachtjes op de grond. Ze stort zich op de barbies, waar haar oudere twee zussen ook mee spelen. Zelf heb ik een gruwelijke hekel aan barbies, maar dat houd ik voor me. Ik kijk naar mijn rijkdom op de grond, dat totaal opgaat in de droomprinsessenfantasie. Zora laat mijn borst los en trekt aan mijn ongekamde haren, terwijl ik mijn neus in haar halsje druk en haar heerlijke geur in mij opneem.
Ik kijk mijn buurtmama aan. Met haar handen om haar kopje thee geklemd kijken haar ogen mij verwachtingsvol aan. Het liefst zou ik haar nu kant-en-klare oplossingen geven. Ik knik begripvol met mijn hoofd. Soms is stilte het meest geschikte antwoord.
Verder lezen: Goed vies, een geweldig boek over echte gezondheid
Lees ook: Gelukkig zijn moet je durven
Marjolein Vos blogt ook veel prachtigs. Nog meer over haar vind je op wombfulness.
